-Arkandayım-

Kalben

Melisa:Olaylar karışıyoggggg

Hadi okuyun

------------
-Yazar-

Sarada'nın ortalıktan kaybolmasından bu yana 1 ay geçmişti.Sarada kimseyle görüşmüyordu artık.Ormanda kendini doyuracak birkaç şey bulduğundan sonra Shikadai yanına asla gitmedi.Sarada kendine bakabiliyordu.Fakat köyde ki tüm polisler onu arıyor ve kimse nerede olduğunu bilmiyordu.Temari aylar sonra o soruyu sordu.

Temari:İyi midir acaba?

Hepsinin gözleri Temari'yi buldu.

Shikadai:Kendine bakar.Koskoca kız.

Shikamaru:Aynen 18 yaşına girecek neredeyse.Sorun olmaz.

Temari endişeli gözlerle bakındı.

Temari:Sakuralara desek yerini?Bir kerecik görüşseler?

Shikadai:Olmaz.Asla.

Temari gözlerini tekrar tavana sabitledi.Dayanamayarak yanında duran telefonu aldı.

Temari:Dayanamıyorum.

Birkaç numara tuşladı.Telefon kulağına gitti.Birkaç kez aradı.Açan olmayınca telefonu geri bıraktı.

Temari:Noldu kim bilir kıza.

Shikamaru:Çok streslisin biraz sakin ol

Temari derin nefes alıp koltuktan kalktı.Mutfağa ilerledi.

------------------

Sarada telefonuna baktı göz ucuyla.Telefonu çalıyordu.Gözleri tekrar camı buldu.Bu manzarayı seviyordu.Telefon birkaç kere çalıp susmuştu.Her gün yaptığı gibi eline aldığı bir elmayla cam kenarında manzarayı izliyordu.Elması bittiğinde kenarda ki bezi alıp elini sildi.Tekrar manzaraya döndü.Mutluydu. Evlenmeyecekti.Her gün sıkıcı da olsa mutluydu.Biraz daha manzaraya baktı.Telefonunu almak için elini uzattı.Eli bardağa çarptı.Bardak yere düşüp parçalandı.Sarada gözleriyle parçaları süzdü.Ayağa kalkıp parçaları toplamaya başladı.Toplarken eline cam battı.Eli kanamaya başladı.Kana biraz baktı.Aklına annesi geldi.

Sakura:Sarada!Daha dikkatli olmalısın!

Eline bez bastırdığı zamanları hatırladı.Tebessüm etti.Gözleri kızarmıştı.Camları öylece bırakıp yara bandı almak için yan odaya geçti.Yara bandını alıp eline sardı.Yerdekileri temizledi.Yatağına oturdu.Etrafı inceledi.Tertemizdi.Annesi olmadan etrafı temizlemişti.Eskiden olsa...Eline her cam batışında anne diye bağırırdı...Cam kenarına oturdu.Etrafa bakındı.Mırıldanmaya başladı.

Sarada:

Yetmiş kilo derdim var

Anne bana simit al

Neden burda değilsin?

Rahat bir yerde misin?

Yetmiş kilo derdim var

Baba bana kavun al

Kavunu da hiç sevmem

Sen bunu bilir misin?

Dinlemiyor insanlar

Bence anlatamadım

Derinim de yaram var

Bence saklayamadım

Ağlamamak için küçük hıçkırıklarla yetiniyordu.Burada kimse olmasa da eski evinden alışmıştı.Ağlarsa annesi üzülür diye susardı hep.Ayağa kalktı.Yavaş adımlarla mutfağa ilerledi.Mutfakta kendine yemek hazırlamaya başladı.Takvime gözü kaydı.Yarın yılbaşıydı.Tek başına kutlayacaktı...Her sene annesiyle yaptığı çam ağacı süslemeleri gözlerinde canlandı.Kafasını sağa sola sallayarak düşüncelerden kurtuldu.Bunlarla baş etmeliydi.Sonsuza kadar burada kalabilirdi...Sonuçta kendisi 17 yaşında bir kızdı.Birgün sonra yetişkin sayılacaktı.Domatesleri doğrayıp salatanın içine kattı.