My Possessive Bodyguard

CHAPTER VIII

“Nakahanda na po ang pampaligo mo, Señorita,” I put down the utensils and looked at the maid. Marahan ko lang itong tinanguan at nginitian bago ito umalis.

I took a sipped on my juice and get up.

“You’re really a hardheaded woman,”

Muli akong lumingon at nginisihan ang bagong dating. “Am I?”

The smirked plastered on my lips got away as a saw his seriousness, though he's still handsome with that. Dagdagan pa ng suit nyang black long sleeves na nakatupi hanggang siko habang nakabukas ang tatlong butones nito.

Mariin akong napailing iling sa naisip. I am not like this, I am not this.

“I don't need your opinion, Damien,”

“So I am,” at naglakad paglapit sa kinatatayuan ko. “I’m here because Tito told me to be here.”

My brows automatically raised.

“Then tell him that I don't need you here. Now, leave.” Usal ko bago tuluyang tumalikod at humakbang paakyat ng kwarto ko.

The old man is acting like he cares, but the truth is not. Ni wala nga itong pakialam sa akin. Ni hindi man lang nga ako nito dinalaw sa hospital, kahit anino nito ay hindi man lang nagpita sa akin. Then now, he’s acting like he cares? Gross.

Hindi nya ako pinuntahan sa hospital dahil alam kong iniisip nyang baka may nakakita sa kanya sa oras na dumalaw sya. Same with my brothers, they all abandoned me.

Sabagay, I am not one of them. I am not part of their family.

Nang matapos mag-ayos ay bumaba na ako at nagpahatid sa driver.

Habang nasa b’yahe ay biglang tumunog ang phone ko. Nang tingnan ko ito ay text message lang galing kay Damien.

‘You leave me no choice, Clesthen.’

Nang mabasa ang walang kwenta nitong text ay muli kong isinilid sa loob ng bag ang cellphone nang hindi nag-abalang reply-an ang message nya.

Hindi rin naman nagtagal ay huminto na ang sasakyan sa harap ng malaking gate ng University.

“Nandito na po tayo, Señorita,”

Nang marinig ang sinabi ng driver ay saka ko palang narealized na ilang minuto na pala akong nakaupo sa kotse, hinihintay na pagbuksan ‘nya’ ako ng pinto. Nang maisip na wala nga pala ito ay ako na mismo ang nagbukas ng pinto para sa akin. Bago pa man tuluyang makababa ay tinapunan ko muna ng masamang tingin ang driver.

“You’re fired!” at padabog na sinara ang pinto ng kotse.

Bwesit! Bakit ba inaasahan kong darating sya at pagbubuksan ako ng pinto? Ni anino nga ng lalaking ’yon ay hindi man lang nahagip ng mga mata ko kahit nang nasa hospital pa ako. Nakakainis talaga ang Damon na ’yon!

Tuluyan na ba syang nagresigned at pinili ang maging professor? Natakot ba syang tutukan ko uli ng baril? How could him!

Bago pa man ako tuluyang mabwesit sa mga tao sa paligid ko ay muli na akong naglakad papunta sa room.

Tulad na kung paano ko nadatnan ang room ng una akong pumasok ay ganun pa rin ang nadatnan ko sa pagpasok ko ngayon. Maingay, magulo, at nakakapang-init ng ulo.

“Finally, you’re here!”

Nang tingnan ko kung sino ang nagsalita ay automatikong tumaas ang kaliwang kilay ko. She's the girl na kasama nung babaeng nakaaway ko sa unang pasok ko. May matamis na ngiti ako nitong hinarang. Witch.

“Shut up, witch,” iilang porsyento nalang ang pasensya ko para sa araw na ito kaya wag nyg tangkaing sagarin ito.

Marahan itong ngumiti at nilapitan ako, “Calm down, I won't fight with you, ayukong magaya kay Elaine,” patungkol nito sa babaeng nakaaway ko. “I’m here to welcome you.”

“Well, I don't care.” saka ito nilagpasan at dumiretso sa pwesto ko. Hindi na rin naman ako nito sinundan.

Ilang minuto lang rin ay dumating ang unang professor para sa unang subject.

At dahil ako ang nasa unahan ay sa akin unang dumako ang mga tingin nito. Wala akong katabi kaya alam kong ako ang tinitingnan nya.

“You’re finally here. Nice to see you here, gsjsxkr” at matamis na ngumiti. “Kindly introduce yourself, please,”

Tulad ng nakasanayan ng mga bagong estudyante ay tumayo na ako at nagpunta sa harapan. Pigil ang sarili g paikotin ang mga mata.

“Clesthen Sereia Yheucel”

“Is that all?” Nakangiti pa ring tanong ng professor.

I nodded and walked towards my seat.

Hindi rin naman nagtagal ay natapos rin ang oras ni prof Austin. Hindi naman ganuon katagal ang isa’t kahating oras para mangawit ako sa upuan.

Matapos lumabas ng pinto ang guro ay balik sa dating gawain ang lahat; pag-iingay.

Habang hinihintay ang susunod na guro ay muli kong inilabas ang cellphone na inilagay ko sa bag kanina. Nang buksan ko ito ay agad na tumambad sa akin ang sunod sunod na messages ni Damien, na hindi ko na inabalang buksan at basahin. Bahala sya sa buhay nya.

***

“I finally met her,” bungad ko nang makapasok sa magarang silid ng gago.

Nandito ang lahat maliban sa kanya. He’s somewhere doing his business.

“Talaga? Anong itsura nya?” Napangisi ako. Ni minsan ay hindi namin tinangkang lapitan o imbistigahan g babae dahil sa kagustuhan nya, kaya naman ganuon na lang ang pananabik ni Bryan tungkol sa babae.

“Well, she's dangerously gorgeous. Nakamamatay. Hindi nakakapagtakang baliw na baliw ang gago sa kanya.” It's true. Napakaganda nito. “Same with how she looks at the people around her, dangerous.”

Cleveon on the corner smirked. “I heard something about that girl...” kalauna’y tumayo at lumapit sa bar counter to pour on his empty glass. “... something that interest me,”

“Ayy gago!”
“Ako na sa kape!”
“Ako na sa tinapay!”
“Ako naman sa kabaong!”

Nang marinig ang sinabi ni Cleveon ay tila bulang nawala ang ngiting nakapaskil sa mga labi ko...at hindi ako natutuwa sa sinabi nya. I knew him too well. At base sa ekspresyon na nasa mukha nya, alam kong may ibig syang sabihin. And that ‘something’ he is talking about must be a bomb.