Zabrana wolność

Rozdział I:

Spać. Jak jeszcze pośpie to nic się nie stanie. Przecież dziasiaj mam wolne. Poza tym sen to cudowne lekarstwo na całe zło, bo w czasie jego trwania poprostu zapominamy.Tylko gdzie jest kordła? Strasznie mi zimno! Brr. Chcę wyciągnać dłoń, lecz ona ściśle przylega do ciał. O co chodzi?
- Widzę, że księżniczka się obudziła- mówi ktoś z drugiego końca pokoju, nie mówi, to za mało, on krzyczy, albo to mi tak się wydaję. Matko, jak mnie boli głowa. O co tu chodzi? Próbuję mówić, lecz bardziej skrzecze:
- Gdzie ja jestem? O co tu chodzi?- obracam głowe w jego stronę. Na jego twarz wypełza uśmiech.
- Nie wiesz? Jakie to smutne- jego głos, wręcz ocieka sarkazmem. Nie mam zielonego pojęcia, dlaczego nie chce mi powiedzieć. No bo, niby co mogłam mu zrobić. Matko, czemu ja nic nie pamiętam z wczorajszego wieczoru?
- Czemu nie chcesz mi powiedzieć?- podchodzi do mnie i trzema palcami podnosi mi podbródek. Jakie on ma piękne oczy, jasne jak gwiazdy. Nigdy takich nie widziałam.
- A czemu miałbym chcieć?
- A czemu miał byś nie chcieć?
- Bo nie możesz mi nic dać. A może jednak?- odsuną się na odległość dwóch metrów i spojrzał na mnie wzrokiem myśliwego, który ocenia swoją zdobycz. Momentalnie moje poliki spłoneły czerwienią. Lekko przekręcił głowe i się uśmiechną. Przez to jeszcze bardziej się zarumieniłam. Nie chciałam by tak na mnie patrzył. W tamtej chwili jeg szerokie, umieśnione ramiona bardziej mnie przerażały niż dodawały otuchy.
Najzwyczajniej w świecie się go bałam. Bałam się tego co mógł mi zrobić. Oblizał wargi.
- O kotku- przełknął śline- nie mogę się doczekać, ale tylko cierpliwych spotyka nagroda- powiedział bardziej do siebie niż do mnie. Mój oddech przyśpieszył. Musiałam dowiedzieć się jak najwięcej.
- Odpowiesz na moje pytania?- podszedł do mnie i wyciągnął noż.
- Nie lubię ciekawskich.