Hepiniz Kara Kutu'nun final bölümüne hoşgeldiniz...!
Bu bölüm iki parttan oluşuyor o yüzden "Final" isimli bölümü de okumayı unutmayınız...
Hepinize keyifli okumalar diliyorum...✨💗
(Ek not: Hikaye bu bölümde birden çok anlatım biçimi ile yazıldı. Karışıklık olmaması için birbirinden farklı zaman diliminde gerçekleşen olayları eğik bir yazılı sitili ile yazdım.)
Emre salondan gürültülü bir ses duydu.
"-Arif!" Diye seslendi önce.
Ses yoktu.
Hızlıca salona geldiğinde Arif yerde yatıyordu.
Birazcık ilerlediğinde başında kan olduğunu fark etti.
Yere çömelip Arif'in kafasını yerden kaldırdı.
"-Arif! Arif kardeşim benim beni duyuyor musun!" Diye bağırdı.
Emre ağlayarak telefonu eline aldı ve hemen ambulansı aradı.
Ellerine kan bulaştığında titremeye başlayıp gözyaşlarının akmasına izin verdi.
Hastaneye geldiklerinde Arifi hemen sedyeye aldılar ve yoğun bakıma soktular.
Yere oturup kanlı ellerini üstüne silen Emre burnunu koluyla sildi.
Arka cebinden telefonu çıkarıp Cenan'ı aradığında Cenan'a ulaşılmıyordu...
Ardından hemen Arif'in annesini aradı.
Ona da ulaşamıyordu.
Sinirle telefonu yere atıp kafasını duvara yasladı.
Kaset ilerledikçe Cenan'ın kafasındaki parçalar yerine oturuyordu.
"-Biliyor musun Cenan, bu kaseti izlemeni asla istemiyorum. O kutudaki yazdığım şiirleri, şarkıları..."
Arif bir süre uzaklara daldıktan sonra sözlerine devam etti.
"-Ama şuan bu dediklerimi duyuyorsan. Bu kutuyu hazırlamamda asıl nedeni bilmen gerekiyor..."
Cenan dağılmış saçlarını geriye atarak Arif'i dinlemeye devam etti.
"-Asla hatırlamak istemediğim bir gün öğrendim ben de. Senin de asla hatırlamak istemeyeceğin bir gün...
Sen uykuya daldığında tüm bedenim yine yaptığı gibi kontrolü kaybetti ve gözlerimi hastanede açtım."
1 Yıl Önce
Arif'in dilinden,
Kısık bir sesle "-Anne?" Dedim.
Annem yumuşak ellerini yüzümde gezdirdi ve akan gözyaşını silerek gülümsedi.
"-Annem benim..."
Emre odadan hıçkıra hıçkıra ağlayarak çıktığında bir terslik olduğunun farkındaydım...
"-Ne oldu bana? Hiç bir şey hatırlamıyorum "
Hafızamı zorlasam da zihnimde hiç bir şey canlanmıyordu.
Babam yavaşça yanıma geldi,
"-Arkadaşın Emre getirdi seni hastaneye, doktorlar bizi arayınca koşa koşa geldik..."
Başımı ovarak hatırlamaya çalıştım. En son evde başımın dönüp midemin bulandığını ve Emre'yi aradığımı hatırlıyordum..
Babam'ın konuşmasını bitirmesinin ardından odaya doktor geldi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kutu | ArCen
Dla nastolatków"-Bu kutu fikrini uçakla seyahat ederken bir hostesten duymuştum. Kara kutu denilen bu şey uçağın başına bir şey gelmedikçe açılmaz, kimsenin ulaşamayacağı bir yerde dururmuş. Ne zaman uçağın başına bir şey geldi kara kutuyu o zaman açarlarmış..."
