Horror Scene \ Minsung

2

O gün yine öbür yoldan gitmişti Minho, ayakkabısının yolda çıkardığı sese sadece rüzgarın hışırtısı ekleniyordu ve Minho önceki gün gördüğü çocuğu düşünüyordu.

Bir şey olduğundan değil de, aynı yolda tekrar yürürken aklına geldiğindendi.

Aynı evin önünden geçip gitmeden önce yine o çocuğu görüp duraksadı ve çocuğa baktı, çocuk da kendisine baktı.

Bu sefer giydiği kıyafet yaz sıcakları düşünülürse kalın sayılabilecek bir şeydi, kolları gözükmüyordu ve yanakları yine ıslaktı.

Minho yavaşça oraya yaklaşınca çocuk da dikkatle onu izledi, kendisine yaklaşan büyüğüne sessiz kaldı.

"Selam." Minho iki katlı evin üst katındaki pencereye doğru el sallayınca çocuk da ona el salladı. "Seni burada ilk kez görüyorum, yeni mi taşındınız?" çocuk dudaklarını öne doğru büzerek yanaklarının daha şiş gözükmesine sebep oldu.

"Hayır." bakışları kısa bir an arkasını buldu, sonra tekrar Minho'ya baktı. "Pencereye yeni ulaştım." Minho hafifçe kaşlarını çatsa da üstelemedi.

"Kaç yaşındasın? Çok küçük duruyorsun..." çocuk bir şey demek için ağzını açmıştı ki birden duraksadı, sonra cevap vermeden pencereyi kapatıp içeri girdi.

Bu tuhaftı, fazla tuhaf.

Minho bu yüzden kaşlarını çatarak pencereyi izlemeyi sürdürdü, ta ki çocuğu rahatsız ettiğini düşünüp dönmeye karar verene kadar.

Bir iki dakika daha yürüyüp evinin olduğu yere vardı ve anahtarıyla kapıyı açtı, içeriden yemek kokuları geliyordu.

"İki saat erken ne işin var evde senin?" Jinri elindeki tahta kaşıkla kocasına ulaşıp başında durmaya başlayınca Minho ayakkabısını çıkarmayı bitirip doğruldu.

"Hoş buldum bebeğim." Jinri bir süre daha ona baktıktan sonra mutfağa ilerledi.

"Bugün bana bıraktığın notun sonuna nokta koymuşsun, eve gelmezsin sandım." Minho hafifçe kaşlarını çatıp onun ardından mutfağa girdi.

"Ne alakası var?"

"O trip atma belirtisi."

"Yine hangi tiktok videosu..." iç çekip karısına sarıldığında Jinri onu hafifçe ittirdi.

"Git başımdan, annemler gelecek zaten. Etrafı toparlamaya başlasan iyi olur yoksa kötü bir damat olacaksın." Minho mızmızlanarak omzuna yasladı başını.

"Daha yeni geldim..." Jinri derin bir nefes verirken Minho hafifçe güldü. "Hiç mi özlemedin beni?"

"Hiç."

"Hiç mii?" Jinri boynunu öpmek için eğilen kocasının elinden gülerek kurtuldu.

"Çekil başımdan, yemek yapıyorum."

"Olabilir." böyle dese de ona alan tanımak için geriledi ve bir su bardağı çıkardı dolaptan. "Şu ilerideki koyu kahverengi evi biliyor musun?" Jinri ilgisizce mırıldandı.

"Büyükanne Kim ve büyükbaba Kim yaşıyor orada, ikisi de deliler." Minho ona kısa bir bakış attı.

"Jinri-yaa..."

"Dalga geçmiyorum, deliler. Büyükanne Kim her gün sabah saat üçten akşam saat bire kadar parkta çocukları izler, bazen de bazılarını zorla götürmeye ya da onlara bir şeyler yedirmeye çalışır. Büyükbaba Kim ise sık sık pencereden sadece dışarıyı izliyor, saatlerce orada durmuş birinin dışarıyı izlediğini görmek ne kadar korkutucu biliyor musun? İkisinin de bir şeyler yediğini, uyuduğunu veya bunlar gibi insani ihtiyaçlarını karşıladıklarını görmek imkansız, söylenene göre on yıl öncesinde çocukları öldüğünden beri bu haldeler." Minho bir anda duraksadı, tepki veremeden önündeki musluğun su damlatmasını izledi.

Jinri ondaki bu değişimi fark edip iç çekti.

"Ne oldu da böyle sordun?" Minho bakışlarını ona çevirdi.

"Başka çocukları var mı?" Jinri omuz silkti.

"Bildiğim kadarıyla yok, neden?" Minho'nun gözlerinin büyüdüğünü, nefesinin sıklaştığını ve renginin attığını fark edince Jinri ona yaklaştı. "Bir sorun mu-" Minho hızla geri çekildi.

"B-ben... Dinlensem iyi olur, duş alıp yatacağım." başka bir şey demeden odadan çıkan Minho'nun ardından Jinri bir süre sadece öylece baktı, sonra ona zaman vermek adına tekrar yemeğin başına döndü.

Minho odasına geçtiği gibi dehşet içinde yatağa oturmuş, titreyen elleriyle yüzünü avuçları arasına almıştı.

O gördüğü çocuk... Gerçek miydi? Kanka bu cocuk saka mii

Yüzünü sıvazlarken böyle düşündü, gerçek değildi.

Evde başka çocuk olmamalıydı, gördüğü çocuk gerçek değildi.