Nehir Vural, ailesinin yoğun baskısı üzerine hiç tanımadığı bir adamla evlenmek üzeredir. Evleneceği adam olan Yiğit Demirel ile yıldızları barışamayan Nehir'i nasıl bir son bekleyecektir?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vicdan kırıntısı vardır sanıyordum.
Yanılmışım...
Hayatımı mahvedecek kadar kalpsiz olduğunu bilmiyordum...
🥀
Tüm gece boyu düşündüm durdum. Dedeme sorduğum ama cevapsız kalan soruları, Yiğit'in 'Evlenecek olmamızın altında yatan nedenleri bilseydin bir saniye yüzüme bakmazdın.' sözünü. İçim içimi kemiriyordu. Büyük bir çıkmaza girmiştim sanki. Ne gibi bir neden olabilirdi?
Benim haberim olmayan neler dönüyordu? Hepsi koca bir bilinmezlikten ibaretti şuan için. Öğrenmeliydim hem de bir an önce ya da bu saçma sapan evlilik meselesinden sıyrılmam gerekiyordu fakat nasıl olacağı hakkından en ufak fikrim yoktu. Dedem hiçbir zaman fikrinden dönen bir adam olmadı. Üstelik yüzükler takılmışken kendine laf ettirecek bir harekette bulunmazdı. Bundan adım kadar emindim.
Sessiz sessiz kahvaltı beynimde kopan fırtınaları bir kenara atıp bakışlarımı dedeme değdirdim. O da bana baktığında konuşmak istediğimi belli eden bir işaret yaptım. Oturduğum sandalyeyi hafif iteleyerek oturduğum yerden kalkıp arka bahçeye ilerledim.
Peşimden o da gelirken kimsenin duymayacağı bir yere geçtim. Yan yana gelmiş ama birbirimize bakmıyorduk. O yüzüne bakmak istemiyordum açıkçası, midemi bulandırmaya yetiyordu çünkü. Boğazımı temizleyerek söze girdim. "Evlenmek yerine başka bir şey iste benden veya bana neler döndüğünden bahset. Benim bilmediğim neler oluyor dede?" Dedim tek bir nefeste. Benim hayatımdı bu sonuç olarak. Bilmeliydim. Buna hakkım vardı en azından.
Sesli bir nefes aldı. "Fazla merak iyi değildir torunum. Bir daha beni bu boş konular için buralara kadar yürütme. " Diyerek uzaklaşmaya başladı yanımdan.
"Boş konular öyle mi?! Benim için öyle değil. Hayatım söz konusu. Cevap ver bana! " Ben her ne kadar arkasından seslensem de dönüp bakmadı bile. Hiçe sayıp duymazlıktan geldi. "Hamdi Vural!" Diye bağırdım son kez ama nafileydi.
Öğrenmenin tek bir yolu kalmıştı geriye. Yiğit denen o herife sormak. Benim bilmediğimi o biliyordu nasıl olsa. Her nerede çalışıyorsa bulmalıydım.
