Sessizliğin Melodisi

1.Bölüm

☆

Melodi sessizliğe mahkumken bir anda sessizliğine ses olan adamla olan hikayesine tanık olacağız.

🤍🤍🤍

Ben Melodi Kıratlı, adım gibi olamadım bu hayatta.

Hep sessizliğe mahkum oldum.

16 yaşımda sesimi kaybettim.

Sesim...herşeyim

İnsan hiç sesizce hayatına devam edebilirmiydi?

Edebilirdi.

Ama sesi hayatı olan çocuk?

...

Ailemin sonuncu çocuğuyum ben.

2 tane ablam var.

Beste ve ahenk ablam.

Adlarımızı babam müziği çok seviyor diye almışız.

Beste ablam ünlü bir gitarist.

Ahenk ablam ise beste ablamın yanında çalışan bir piyanist.

Ben ise 16 yaşıma kadar sesimin çok güzel olduğunu düşündüğüm şarkıcı çocuk.

"16 yaşımdayken..."

Abim beni gizlice dışarıya çıkarmıştı. Ve şuan sinema salonundaydık. Benim isteğimle sinema salonundan çıkıp patlamış mısır ve içecek almaya gitmişti. 5 dk sonra film başlamıştı. Ama abim hala yoktu. Biraz korkmuştum o yüzden filme bile odaklanamamıştım. Bi anda telefonuma bildirim sesi gelince hemen baktım.

Abim:"çok önemli bir işim çıktı birazdan geliyorum abicim. Sakın ben gelmeden sinema salonundan ayrılma tamammı?".

Siz:"tamam abi bekliyorum seni".

Yazıp hemen telefonumu cebime koydum.Ve abimi beklemeye başladım.

1 saat sonra...

1 saat geçmişti ve hatta az önce film bitmişti ama hala abim gelmemişti.

Herkes yerinden kalkmaya başlayınca bende kalktım. Ve bi anda bir kaç insanın sinema perdesine bakarak çığlık attığını gördüm.

Koltukların yanından geçmeye çalışırken sinema perdesine doğru bakmaya çalıştım. Ve gördüğüm şeyle çığlık atmaya başladım.

Abim üstü başı kanlı bir şekilde sahne perdesine doğru yürüyordu.

Koşarak insanların arasından sıyrılarak abimin yanına gittim.

"Abi ne oldu sana!!?"

Abim yere doğru yığıldı.

Ona doğru eğilip yara olan bölgeye elbisemle tampon yapmaya çalıştım.

Abim zorlukla konuştu "kaç".

Yerimde donup kaldım.

Abim bu sefer daha yüksek sesle "kaçç" diye bağırdı ve orada o sahnede son nefesini verdi.

Nabzını kontrol ettiğimde öldüğünü anlayıp çok yüksek bir çığlık attım.

Ve bayıldım.

Gözümü kapatmadan önce gördüğüm şey ise abimin korumalarının bize doğru koştuklarıydı.

🕒

Uyandığımda hastane odasında yatıyordum. Etrafıma baktığımda annem ve babamın hasta yatağının yanındaki koltukta uzandıklarını gördüm.

Annem uyandığımı görüp yanıma geldi ve konuşmaya başladı.

"Kızım çok korktum. Ya abin gibi sende bizi bırakıp gitseydin ben ne yapardım... abinin ölüsünü bile görmeme izin vermediler biliyormusun? O kadar çok canım yandı ki anlatamam" deyip hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.

Bende onunla ağlamaya başladım.

Sonra annem eliyle kafasına doğru vurmaya başladı.

Sinir krizi geçiriyordu.

Babam hemen koşarak annemi tuttu ve odadan çıkardı.

En sonunda arkadaşım ece odama girdi.

Ece küçük adımlarla yatığımın ucuna oturdu.

"Melodi?"dedi kısık bir sesle.

Konuşmak istedim. Ama ağzımdan kelime bile diyemeyecek kadar belirsiz bir hırıltı çıktı.

Tekrardan denedim yine bi hırıltı çıktı.

Bi anda ece ayağa kalkıp bana doğru eğildi ve tüm gücüyle bana sarıldı.

"Doktorla konuştum ve bana senin bi çeşit travma geçirdiğini söyledi. O yüzden psikolojik olarak konuşamıyorsun ama merak etme hepsi geçicek. Ben senin yanındayım."

Beraber hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladık.

Anlamıştım o an.

Artık abime ve sesime veda etmem gerektiğini anlamıştım...

~SON~

Sanırım en sevdiğim kurgum bu olacak.

Unutmayın daha hikayenin başındayız sıkılmışsınızdır belki ama kurgum ilerledikçe seversiniz.

○Kurguyu nasıl buldunuz?

🤍🤍🤍