Sessizliğin Melodisi

2.Bölüm

🤍🤍🤍

"Şimdi ki Zaman..."

Bu karanlık ve ıssız evde benim için çok değerli bir adamla birlikte yaşıyordum. Evim 2 katlıydı ve hiç ışığı yoktu.

Doğru duydunuz benim evimde ışık yok lamba yok mum yok.

Çünkü o değerli adam istemedi.

Işıkta yaşayamıyormuş.

"Geçmiş Zaman..."

Bu olaylardan daha 1 hafta geçmişti ve hepimiz psikolojik olarak çok kötüydük.

Bu şekilde 1 yılı daha atlattık. Ama ben yaşayamıyordum onlarla. Onların sohbetlerine bende katılmak istiyordum. Ama olmuyordu.

İnsanlarla konuşabilmek için işaret dili bile öğrenmiştim. Ama ailemin çok yoğun işleri olduğundan işaret dili bile öğrenememişlerdi. Hatta eve bile gelecek zamanları yoktu.

Ağır geldi...

Bende dayanamayıp insanlardan uzak ıssız bir yerde bir evim olmasını istedim. Ve bir kaç tanıdığımın yardımıyla da bir evim oldu.

Bazen insanlardan uzak kalmak iyi gelir ya insana işte bende öyle yaptım.

Eve ilk girdiğimde kirliliğinden biraz ürkmüştüm. Ama 1 günde orayı tertemiz yapmıştım. Eve uzun zamandır girilmediği belliydi zaten.

Aileme bu evi tuttuğumu söylediğimde anlayışla karşıladılar.  Ama onlara evin konumunu söylememiştim. Çünkü onlardan uzak kalmak istiyordum.

Zaten evime ziyarete bile geleceklerini sanmıyordum işlerinden dolayı...

Evde ilk kaldığım zaman uyuyamıyordum bile ama sonra birisiyle tanıştım.

O bir ruh... yada başka bir varlık olabilir ama bana ruh olduğunu söyledi.

Gerçekten öyleydi. Böyle saydam bir yapısı vardı. Uzun boylu, insan vücutlu ve çok yakışıklı olduğunu düşündüğüm bir ruh.

Ona inandım onun gerçek olduğuna inandım.

Deli olduğumu bile düşünmedim. İnandım ona.

O benim ikinci ailem oldu.

🤍🤍

Şimdiki zaman...

Yüzümde hafifçe varlığını hissettiğim parmaklarla uyandım.

Gözlerimi açtığımda karşımda aytun vardı.

Aytun...geceyi aydınlatan demek.

Aytun benim gecemi aydınlattı zaten. O yüzden o yapay ışıklara ihtiyacım yoktu.

Mutlu bir şekilde ayağa kalkıp mutfağa doğru gittik.

Hemen tavada yumurta kırdım. Aytun'da salatalıkları ve domatesleri doğramaya başladı.