Van fangirl naar zijn vriendin

Deel 10

We zitten in de auto. We praten niet, het is doodstil.
Ik kijk naar Matthy, hij ziet er echt moe uit... ik maak me zorgen. Wat is er de afgelopen dagen gebeurd? Hoe denkt hij over mij? Zou hij ons nog een kans willen geven? M'n gedachtes slaan op hol.
Dan stopt Matthy de auto opeens, hij stapt uit en maakt m'n deur open.
"Kom je?" vraagt hij.
Ik stap uit en loop achter hem aan.
We zijn in een bos, we lopen over een paadje. We lopen naast elkaar maar er wordt niks gezegd. Ik voel me niet echt ongemakkelijk maar er is wel spanning in de lucht. Ik vraag me af waar we heen gaan.

Na 5 minuutjes lopen zie ik een bankje in de verte. Matthy en ik gaan erop zitten. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren...
"Hoe voel je je?" vraagt Matthy
"Ik weet het niet, wat zijn wij? Wat voel je voor mij? Hoe voel je je na wat er is gebeurd met Mitchel?" ik zeg zonder na te denken m'n gedachtes.
Ik zie Matthy een beetje schrikken, dit antwoord had hij natuurlijk niet verwacht.
"Ik-..." hij is stil.
"Het spijt me, het floepte eruit." zeg ik snel.
Hij kijkt me aan, ik ben bang, hij ziet er niet blij uit, ik ben bang dat m'n hart nu gebroken gaat worden.

"Y/n, ik hoef niet te weten wat er is gebeurd met Mitchel, ik denk dat ik het wel voor een deel weet aangezien het bed helemaal rommelig was en dat je kleding niet goed aanzat. Het maakt me überhaupt niet uit wat je hebt gedaan, wij zijn toch niks."
Na het horen van die laatste woorden voelt het alsof m'n hart neerstort.
*wij zijn toch niks? shit.. ik heb gevoelens voor hem, echt hele sterke gevoelens. Ik dacht dat het wederzijds was. Dit doet pijn. Heel veel pijn.*
Ik ben stil, wat moet ik zeggen? Dit doet echt zeer...
Matthy kijkt me aan, ik durf hem niet aan te kijken. Ik probeer m'n tranen in te houden, ik kan nu niet gaan huilen om een jongen die ik nog niet eens een week ken.
"Oke, je hebt gelijk. Wij zijn helemaal niks." zeg ik terug met een trilling in m'n stem. Nog even en ik barst in huilen uit.
Daarna kijk ik Matthy even aan, hij schrikt een beetje van wat ik zeg, ik snap het niet. *Hij begon toch met zeggen dat we niks zijn?*

"Zal ik je naar huis brengen?" vraagt Matthy dan.
Ik wil niet naar huis, ik wil met hem praten en het goedmaken. Ik wil hem.
"Sure" antwoord ik koeltjes.

We lopen terug en er wordt weer niks gezegd. Ik moet de hele tijd m'n tranen inhouden, m'n hart voelt gebroken.

HAIIII, WEER EEN NIEUW DEELTJE ;) SORRY DAT IE ZO KORT IS, VOND HET MOEILIJK OM HEM TE SCHRIJVEN, HEB M ECHT 182827272X HERSCHREVEN. :P
HOPELIJK VINDEN JULLIE T EEN BEETJE LEUK!
IK GA NU SLAPEN WANT HET IS VEEEEEL TE LAAT, HEB OVER 6 UURTJES ALWEER SCHOOL EW.

VERGEET NIET TE COMMENTEN EN EEN STERRETJE ACHTER TE LATEN <33