တိတ္ဆိတ္လွေသာ နန္းေဆာင္ထဲတြင္
မယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႕ေရွာင္က်န့္
ႏွစ္ဦးထဲသာရွိေနေပသည္။
"ဒါဆို ဒီအမိန႔္စာက
မင္းႀကီး႐ုတ္တရက္သတိရလာၿပီး
ေပးသြားခဲ့တယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလား"
မယ္ေတာ္ႀကီးအေမးကိုေရွာင္က်န့္က ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ရင္း
"ဟုတ္ပါတယ္ မယ္ေတာ္ႀကီးေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ"
"အင္းသားေရွာင္ ထီးနန္းလြဲအပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ဘုရင္မွ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ မလုပ္ၾကဘူး မယ္ေတာ္တို႔ ဒီကိစၥကိုလွ်ို႔ဝွက္ထားဖို႔လိုတယ္ အခုကိစၥက မင္းႀကီးရယ္ မယ္ေတာ္ရယ္ သားေရွာင္ရယ္ပဲ သိထားတာအေကာင္းဆုံးပဲ အခုခ်ိန္မွာ ပုန္ကန္ခ်င္တဲ့သူေတြေရာရွိေနတာမို႔
သားေရွာင္သာ ဘုရင္ေနရာဆက္ခံလိုက္ရင္
အႏၱရာယ္အားလုံးက သားေရွာင္ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူလာမွာ
မယ္ေတာ္ဘာေျပာခ်င္လဲသိတယ္မဟုတ္လား "
"ဟုတ္ကဲ့...သိပါတယ္
သားေရွာင္က မယ္ေတာ္စီစဥ္တာကို လက္ခံပါတယ္
ထီးနန္းလႊဲအပ္ခံရေၾကာင္းကိုလဲ ဘယ္သူမွမသိေအာင္
ထိန္းသိမ္းထားပါ့မယ္ "
" ေကာင္းၿပီ မယ္ေတာ္မွာ အစီအစဥ္ရွိတယ္။
သားေရွာင္က ၾကင္ယာေတာ္အာဏာသုံးၿပီး
မယ္ေတာ့္ကိုကူညီပါ
ၿပီးေတာ့ ရွင္းလ်န္ကိစၥကိုလဲ
အျပတ္ရွင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ "
ေနာက္ထပ္ရက္မွာေတာ့
ေရွာင္က်န့္က ၾကင္ယာေတာ္ အာဏာသုံးၿပီး
မင္းႀကီးနားကို အခြင့္မရွိပဲ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ
မလာရဆိုၿပီး အမိန႔္ထုတ္လိုက္တာဖို႔
ရွင္းလ်န္နဲ႕ မင္းႀကီး အေျခအေနကို
ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကတဲ့
အမတ္ႀကီးေတြဟာ ေဒါသထြက္ကုန္ၾကေလသည္။
ေရွာင္က်န႔္ကေတာ့
မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ
လက္ခံေတြ႕ဆုံ ျခင္းမျပဳပဲ
သူ႕ရဲ႕ အိမ္ေတာ္အာဏာပါ သုံးၿပီး
အေနာက္နန္းေဆာင္ကို ပိတ္ခ် ျပစ္လိုက္သည္။
အေနာက္နန္းေဆာင်ကိုပိတ်ျပစ္သည့္အတြက္
ရွင္းလ်န္သည္ သူ႕မကို ကူညီေထာက္ပံ့ေနေသာ
အမတ္ဟုန္တို႔နဲ႕ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့ေခ်
မယ္ေတာ္ႀကီးကလဲ
လြတ္လပ္ေနတဲ့ မင္းႀကီးရဲ႕ ညီလာခံေတြအတြက္
သူမ ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္ကာ
တိုင္းေရးျပည္ရာမ်ားကိုေဆြးႏြေးေပးသည့္အတြက္ ပုန္ကန္ခ်င္သူမ်ားလဲ ၿငိမ္ေနၾကရသည္။
