ေနာက္တစ္ရက္
အရွင္ဟာသူ႕ဆီကို
မေမ့မေလ်ာ့ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္ သူ႕ဘက္ကဝန္မခံမခ်င္း
အရွင္ကလက္ေလ်ာ့ဟန္မတူဘူး
"မင္းအခုလိုတိတ္ဆိတ္ေနလို႔ အေျခအေနက
ထူးျခားလာမွာမဟုတ္ဘူး!!!"
ေရွာင္က်န့္က အရွင့္ကိုၾကည့္ကာ
မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
သူ႕ေရွ႕ က လူသားက သူ႕ကိုၾကည့္ကာ
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕နာနာက်င္က်င္ၿပဳံးျပလာေတာ့
မင္းႀကီးဝမ္ရိေပၚ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုလူသားက ဒီေလာက္အရိုက္ခံထားရတာေတာင္ ေက်နပ္ေနသည့္ဟန္
သူ မႀကိဳက္ဘူး အဲ့အၿပဳံးေတြက
သူ႕ရင္ကိုေမႊႏွောက္ေနတဲ့ သိပ္ထက္တဲ့ ဓားတစ္လက္နဲ႕တူတယ္
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ဖို႔လုံေလာက္တယ္
သူ႕ေရွ႕က လူသားဆီကေန
တစ္ခုခုရွင္းျပတာမ်ိဳးလိုခ်င္ေနတယ္
အဲ့အရာက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ယုံၾကည္ေပးခ်င္ေနတယ္
တစ္ခုခုေျဖရွင္းခ်က္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ဒီနာက်င္ေနတဲ့ႏွလုံးသားကခြင့္လႊတ္ဖို႔အသင့္ပဲ
ဆုံးရႈံးလိုက္ရတာက
သူသိပ္ခ်စ္တဲ့မိခင္ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ေပါ့
"မင္းငါ့ကိုတစ္ခုခုရွင္းျပဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူးလား"
"ယုံမွာလား ...
ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ
အရွင့္ဘက္က ယုံၾကည္ေပးမွာမို႔လို႔လား"
အရွင့္ဘက္က တိတ္ဆိတ္သြားတာမို႔ ေရွာင္က်န့္
ထပ္ၿပီး မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးမိတယ္
အရွင္ကသူ႕ကိုမယုံဘူး ဘယ္တူန္းကမွ ဘယ္ေတာ့မွ...
.........
နာက်င္ရတယ္ အဲ့စကားလုံးေတြက
ဘယ္အတိုင္းအတာထိေရာက္မွန္းမသိေပမဲ့
ရင္ဘက္တစ္ခုလုံး နင္းေခ်ခံရသလိုပဲ
ေရွ႕ ကလူကိုၾကည့္ေတာ့လဲ
ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ေလးလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ
တစ္ခ်က္လုပ္လိုက္တာနဲ႕ အမွားေတြအားလုံး
သူလုပ္တာျဖစ္သြားမွာေၾကာက္ေနရွာသလိုမ်ိဳး...
မင္းႀကီးဝမ္ရိေပၚ ထိုလူသားကို
တကယ္ပဲဘာျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးစီရင္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး
ေရွ႕က ျမင္ကြင္းကို ဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့လို႔
လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ထိုလူသားကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တာနဲ႕
အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ကလဲ
သူ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲက ခုန္ဆင္းလို႔
