ၾကင္ယာေတာ္ရွင္းရဲ႕နန္းေဆာင္ေရွ႕မွာ လ်န္အာတစ္ေယာက္
အေတာ္ၾကာရွိေနၿပီးမွ ျပန္လာဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ကိုျမင္လိုက္တာေၾကာင့္ ေဆာင္ေတာ္ဓားကိုၿမဲၿမဲကိုင္လ်က္၊
အနားတိုးကပ္သြားမိသည္။
လ်န္အာ / ဘယ္သူလဲ!!! ထြက္လာခဲ့!!!
ခ်င္းဟြာ / ငါပါ
ထိုေတာ့မွ လ်န္အာလဲ သက္ျပင္းေမာခ်ရင္း အေတြးတစ္ခုဝင္လာ၏။
လ်န္အာ /ဟင္းးးး မယ္ေတာ္ႀကီး က
ငါ့ကိုေတာင္မယုံေတာ့ပုံပဲ
ခ်င္းဟြာ / မယ္ေတာ္ႀကီးက နင့္ထပ္ နင့္ရဲ႕ႏွလုံးသားကိုပိုမယုံတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္
ႏွလုံးသား..အဟက္..
ႏွလုံးသားလား ငါ့ႏွလုံးသားက
မင္းႀကီးနဲ႕ ရွင္းလ်န္ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္ဆိုတဲ့
သတင္းၾကားထဲက ေသ သြားၿပီေလ ခ်င္းကြာ
ခ်င္းဟြာ /နင္ နာက်င္ရမယ္ဆိုတာသိပါတယ္ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြက မေကာင္းတဲ့သူေတြျဖစ္ေနရင္ ပိုနာက်င္ရတယ္ဆိုတာ နင္ေရာငါေရာသိၾကတာပဲ ဒါေပမဲ့.. ငါတို႔ကာကြယ္နိုင္သေလာက္ တားဆီးေပးနိုင္သေလာက္ပဲ ရမွာေပါ့ အရာအားလုံးက သူ႕ကံတရားစီမံတဲ့အတိုင္းပဲေလ
လ်န္အာ /ခ်င္းဟြာ...နင္အခုငါ့ကို သနားေနတာလား
ခ်င္းဟြာ /လူတိုင္းနာက်င္ခြင့္ရွိတယ္ လ်န္အာ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ မိန္းမျဖစ္ေစ အားနည္းသည္ျဖစ္ေစ သန္မာ သည္ျဖစ္ေပ နင္ေရာအတူတူပဲ နာက်င္ရင္ေပါက္ကြဲတာနဲ႕အစားထိုးလိုက္ ၿပီးရင္ေတာ့ နင့္ကိုလူေကာင္းပကတိအတိုင္း ျမင္ခ်င္တယ္
လ်န္အာ / ငါမေပါက္ကြဲဘူး ခ်င္းဟြာ ငါၿပိဳလဲေနမွာမဟုတ္ဘူး ငါရွင္းလ်န္ကို မရ ရတဲ့နည္းနဲ႕ ကယ္ထုတ္မွာ !!!
လ်န္အာက ခ်င္းဟြာစကားကိုလက္မခံပဲ ေက်ာခိုင္းကာ
အေဝးကိုထြက္သြားေလသည္။
ခ်င္းဟြာကေတာ့ ထြက္သြားသူရဲ႕ အထီးက်န္လြန္းတဲ့ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္လ်က္ သူမအခ်စ္ေတြကို မျမင္နိုင္ခဲ့တဲ့ ရွင္းလ်က္ကိုသာ ေဒါသထြက္မိပါ၏
...................
ေရွာင္က်န့္ /ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး နန္းေဆာင္ထဲ ဝင္ပါေတာ့မယ္အရွင္
မယ္ေတာ္ႀကီးစိတ္မပူရေအာင္
အရွင္က ပြဲအခမ္းအနားကိုျပန္သြားသင့္ပါတယ္
