mafia and bunny | tk

5

Yorum yapın kardeşim ayı🐻 mısınız?

"Ne yapıyor bu?"

"Emin değilim efendim. Sanırım şarkı söylüyor."

Taehyung bir kez daha bir tarafı aynalı olan camdan bomboş duvarlı siyaha boyanmış kutu gibi odada yete çökmüş şarkı söyleyen çocuğa baktı. Kaşlarını çattı. Daha 5 dakika önce onu oradan çıkarmaları için tehditler savuran genç şimdi bir köşeye çekilmiş sakin sakin kendi halinde takılıyordu.

"Haberler ne alemde?"

Siyah takım elbiseli adam elindeki tabletten birkaç kontrol yaptıktan sonra konuştu.

"İş yerinde çıkan dedikodular susturuldu ve haber yapılması engellendi. Aynı zamanda çocuk kovulmuş. Birkaç adamı müdürle görüşmesi için gönderdik. Zararlar karşılandı ve çocuğun evinde detaylı arama yapıldı."

Taehyung'ın kaşları biraz daha çatıldı. Arama yapıldığında çıkan makalelerden az çok haberdardı. Doğrusu şaşırmıştı. Bu kadar genç bir muhabirin neden kendisini araştırdığı konusunda herhangi bir fikri olmamasıyla birlikte buna nasıl cüret ettiğini anlamıyordu.

"Ne çıkmış?"

Sorusuyla sekreter -kendisi de tam olarak ne olduğunu bilmiyor- tabletten başka bir sayfaya geçiş yapıp ekranda çıkan başlıkları okumaya başladı.

"Alım satım talimatları, alım satım sırasında çekilen fotoğraflar, ticaretin içeriği, işbirliği yaptığı kişiler, tehdit ettiklerimiz ve öldürülenler, kaybolan kişiler, nasıl nerede tahmini nasıl kayboldukları, bizimle alakaları, detaylı bir şekilde hazırlanılmaya çalışılmış profillerimiz, hakkınızda öğrendikleri ayrı bir dosya şeklinde dosyalar ve makaleler olarak hazırlanmış ve evin gizli bir köşesine saklanmış ama anlaşılan biz eve geldiğimizda alel acele tekrar yerlerine konmaya çalışılırken pek başarılı olamamış."

Taehyung onaylar şekilde başını salladı. Hâlâ aynalı camdan çocuğu izliyordu. Konuştukları süre boyunca kendi kendine çarkı söylemeye devam etmiş ve soğuk zemindeki yerinden bir santim oynamamıştı.

Taehyung sonunda merakına yanik düşüp önündeki panelden kırmızı bir butona bastı. Basmasıyla birlikte odaya dolan ses kendisini şaşırtmıştı.

Çoğu insan şarkı söylemeyi severdi fakat sesi güzel olan sayısı azdı. Bu çocuğun sesi ise melekten farksızdı. Gerçekten güzel ve rahatlatıcı bir sesi vardı.

Taehyung şarkıyı bilmiyordu fakat hoşuna da gitmişti. Bir süre şarkıyı dinlemek için durdu. Adamına baktı. Adam pür dikkat şarkıya odaklanmıştı. Patronu kendisine bakınca o da ona baktı.

"Güzel mi?"

Patronundan gelen soruyla şaşırmıştı adam. Bir süre düşündü.

"Evet. Güçlü bir sesi var. Doğruyu söylemek gerekirse hoşuma gitti."

Taehyung gülümsedi.

"Acaba bir kafese tıkıp da tavana mı assak? Sabahtan akşama kadar şarkı söyletiriz."

Kendi kendine söylediğine gülerken adamı konuştu.

"Bu biraz acımasızca efendim."

Taehyung ellerini panele dayamış duruyordu. Ellerini panelden çekti ve dik durup üzerini düzeltti. Yavaş ama sert adımlarla kapıya yöneldi. Kapıdan çıkmadan önce sessizce mırıldandı.

"Evet. Biliyorum."

Odadan çıktıktan sonra yavaşça merdivenlere yürümeye başladı. O uzun, siyah koridoru yürürken Jungkook odadaki köşesinden sonunda kalkmıştı.