DARK HOPES

Chapter 8

Selamm. Yine ben geldim. Nasılsınız bakalım? Umarım iyisinizdir. :) Her neyse gelen yorumlar ile anladığım kadarı ile, hikayem seviliyor. Ben, final yapmayı düşünüyordum, ama siz istediniz diye yapmıyorum. Neyse

Bölüm parçası:

Alex Goot - Everytime We Touch

Ben, bu şarkı ile yazdım. Bence, gayet güzel oluyor. ☺

Bu, arada Multimedia müthiş ☺ saçmalamadan yazmaya başlayayım.

Ve "Bizim Hikayemiz"  adlı hikayeme de göz atarsınız sevinirim. Sizi seviyorum ❤

Size iyi okumalar :)

Harry'nin Anlatımı

Hâla Mia'yı arıyordum. Kaç saat oldu? İnanın, hiç bilmiyorum.

Nerede, olabilir ki? Of Tanrım! Sen, bana yardım et. Bağırsam? Olur mu ki? Denemekten bir zarar gelmez. "Miaaa!" "Neredesin?" Tanrım! Nerede, bu kız?

1 Saat Sonra

1 saattir Mia'yı arıyorum. Ama lanet olsun. Bulamıyorum. Bağırmaktan, boğazım ağrımıştı artık.

Mia'nın Anlatımı

Kaç saattir, burada olduğumu bilmiyorum. Ama, artık korkmaya başlamıştım. Ah! Lanet olsun. Bileğim, hâla çok acıyor.

Kimse yok muydu? Bağırsam, birileri beni duyar mıydı ki? Denemeden bunun cevabını öğrenemem. "Kimse, yok mu? Yardım edin! Lütfen. "

Sesim, sonlara doğru kısılmıştı. Kısılmak la beraber gözlerimden yaşlar damlamaya başlamıştı, bile.

"Miaa!" Tanrım! Bu, Harry'nin sesi... Buldu, beni. "Harry!" "Buradayım! Sesime gel." Hadi... Harry lütfen! Kurtar, beni.

Çalılıkların arasından gelen ses ile, Harry'nin yaklaştığını umuyorum.

Yaklaşan, adım sesleri ile, bir yandan heyecanlansam da... diğer yandan ise korkuyordum. Düşüncelerimin seline kapılmış giderken tanıdık ses ile, düşüncelerimden uzaklaşmayı başarabildim. "Mia! Tanrıya şükür! Sen, iyi misin?" "Evet, iyiyim." Dediğim üzerine, derin bir oh çekti. Bu, tuhaf hissettirdi... açıkçası. Neden diye soracak olursanız. Yani, Zayn durur iken Harry'nin beni araması... Sizce de öyle değil mi? Her ne ise. Şu, an bunu düşünecek, ya da sorgulayacak halim yok. Düşündüğüm, tek şey bir an önce bu lanet yerden kurtulmak.

"Harry, bir sorun var! " dediğim üzerine; endişeli ve şaşkın bir çift zümrütler ile, karşılaştım. Şu an, gözlerini bana odaklamış ve ağzımda ki baklayı çıkarmamı, beklediğine eminim.

Gözlerini, hafif kıstığın da çenesini sıktığını ve yüz hatlarının, gerilmeye başladığını far ettim. Bunun, açıklaması da sinirleniyor oluşundan kaynaklanıyor olsa gerek. En azıdan ben öyle anladım. "Mia" "Ne, sorunu var? " dişlerinin arasından tısladığın da dalmış, olduğum duygularımın selinden kurtuldum ve konuşmak için dudaklarımı araladım. "Bileğimi burktum. " söylediğim üzerine; kaşlarını, endişeli gözlerine katmak istercesine, çattı. Aslında, oradan bakılırsa söylerken o,kadar da zorlanacak bir şey yoktu ama... Her ne ise.

Şaşkınlık içerisinde konuşmak adına dudaklarını araladı. "Nasıl, oldu bu? " sordu soru beni, şaşırtmamıştı. Bir, nevi bunu bekliyordum. Yani, bu durum da bende sorardım. Galiba. Bilemiyorum.

"Koşarken, oldu." dedikten sonra gözlerini devirdi ve çarpık bir şekilde gülümsedi. Ah! Tanrım. Gülmesin şöyle. Lanet olasıca. Çok tatlı oluyor.

Harry, bileğimi kontrol etmişti. Sadece, hafif bir incinme olduğunu, söyleyerek içimi rahatlatmıştı. Yürüyebileceğimi, bile düşünüyorum.

Harry, dizlerinin üzerinde doğruldu. Çömelmesinin üzerine, kısalan boyu böylece tekrar uzayarak eski halini almıştı.

Üzerime eğildiğin de, beni kucağına alacağını fark etmem çok da uzun sürmemişti. Bunu, fark ettim de; ellerimi göğsüne koyarak onu durdurdum. Anlamsız, bakışlarını doğrudan üzerime yolluyordu. Ve, Ah, Tanrım! Bu, kadar yakın olmamız sakıncalı. "Yürüyebilirim!" diyerek onu cevapladım. Başını, hafifçe aşağı-yukarı sallayarak beni onayladı.

Tekrar doğruldu. Yerden, destek alarak doğruldum. İlk, denemem de başarılı olmuştum.

Bir, adım attım. İkinci, atamadım. Düşmek, üzere iken; Harry san ki bunu bekliyormuş gibi, ellerini belime dolayarak düşmemi engelledi. Bir, elini bacağıma diğerini ise; belime yerleştirerek, beni kucağına aldı.

"Hey!" bunu söylerken yüzüne bakmak için; ona döndüğüm de burunlarımız, birbirine değdi. Ve, dudaklarımız birbirine çok yakındı. Hatta, oldukça yakın...