☆- Nefes bir internet fenomeniydi,internette dans videoları çekip ünlü olmuştu çocukluğundan beri bunu yapıyordu,artık yaşadığı şehirde üzerine kurulan baskılara dayanamayıp başka bir şehre taşındı ama burada yaşadıkları da onu pek mutlu etmedi...☆...
Günaydın, yeni hayatım!Cama doğru yönelip perdelerimi açtım güneş ışıkları odayı doldurmuştu.Üstümü giyindiğim için tek kollu gri çantamı alıp defterleri sıkıştırmaya koyuldum o sırada gözüm masanın üstündeki kulaklığıma kaydı.Hüzün içinde kulaklığa uzanıp karışmış olan kabloları açmaya çalıştım."Ben seni düzgünce bırakıyorum karışmayı nasıl beceriyorsun!" kulaklıklarıma kızarken teyzem odanın kapısından başını uzatmış beni izliyordu."Günaydın,prenses! :)" Başımı kaldırıp ona baktım ve kocaman bir gülümseme sergiledim.O da bana gülümsedi ama daha sonra camıma doğru ilerleyip perdeyi çekti ne olduğunu anlamayan gözlerle onu izliyordum, sorgulayıcı bakışlarımı anlamış olacakki konuşmaya başladı "Pencere açık kalmaz kızım, çok ayıp dışarıda kim var kim bakıyo bilmiyoruz." ne-? İstanbulda perdemi hep açık bırakırdım ve zemin katta oturuyordum burada ise 4.katta oturuyorduk kim bakabilirdi ki, merdivenle çıkıp bakacak kadar şey insanlar olduğunu düşünmüyorum.Teyzem oda da beni yalnız bıraktı bende kulaklığımı açmayı sonunda bitirmiştim, çantamı koluma takıp kapının önüne geldim dolabı açıp beyaz ayakkabılarımı aldım.Kapının yanındaki taburenin üstünde duran kutunun içinden anahtarımı alıp evden çıktım.
Durağa doğru ilerledim kulaklığımdaki şarkının melodisine göre ilerliyordum ve bu bana çocukça bir görüntü veriyordu.Beklediğim numara gelince çantamdan kartımı çıkartıp bekledim düne göre daha az kalabalıktı otobüs ama gene de oturmak için yer yoktu,metro kullanabilirim diye düşündüm.Camdan dışarıyı izliyordum o sırada kolumdan birinin dürttüğünü hissedip başımı çevirdim işte şimdi sıkışmaya başlamıştık. Kolumu kimin dürttüğünü görmek için kafamı kaldırdığımda- o çocuk diye geçirdim içimden.Eyvah, lütfen beni görmesin lütfen!Ona bakmamak için uğraşıyordum başımı tekrar cama çevirdim. Saklanmak için neredeyse camın içine giriyordum.
Okula varıp otobüs durduğunda derin bir oh çektim ve bu oh karşısında yanımdaki "hala adını bilmediğim" çocuk bana baktı ben koşarak otobüsten indim ama o da arkamdan koştu ve beni yakaladı.İçimden tekrar EYVAH diye geçirdim ama bu seferki büyük bir eyvahtı.Arkamı döndüm ve çocuğa selam verdim "Şey, selam tamam dün yaşadıklarımız pek hoş değildi ama sende bana kaba davrandın yani bende sana kaba davrandım ama önce sen başlattın yani-" konuşurken onun yüzüne değil ayaklarıma bakıyordum. Birden konuşmaya başladı "E- şey tamam bir kıza bu kadar kaba davranmam yanlıştı özür dilerim" ne-! Benden özür mü diledi bir erkek benden özür diledi rüyamda inanmazdım.Kafamı kaldırıp gözlerimi onun gözleriyle buluşturdum ve o konuşmaya devam etti "Evet ben Ege, peki yeni kız sen kimsin dürüst olmak gerekirse kendini tanıtırken seni pek.... dinlemiyordum" bu cümle karşısında kocaman sırıttı benimse gene sinirlerim bozulmuştu. "Ben Nefes tanıştığıma memnun oldum Ege" dedim ve elimi sıkması için ona uzattım o da bana karşılık verdi sonra o sırıtışıyla konuşmaya başladı "Tamam ama önce şunu sormam lazım şampuan markan ne?" Ne!? Bana şampuan marka mı mı sordu o az önce! Tamam artık kavgalı olmaya biliriz ama şampuan markası sormak ne alaka!? Sinirle gözlerimi ona çevirdim "NE!? Sen kendini ne sanıyorsun ya!Bütün kızların seni çekici bulduğunu ve okuldaki en havalı erkek falan olduğunu mu!?Dur ben sana ne olduğunu söyleyeyim sen tam bir ukalasın, bir yerlerini senin çok kaldırmışlar!" Son kurduğum cümle karşısında ben bile şok olmuştum bahçedeki herkes bize bakıyordu Ege'nin ise öfkeli ve kırgın bakışları vardı.Okula doğru koşmaya başladım önümde kim varsa umursamadım sadece ilerledim.
Sınıfa varınca bir soluk aldım şimdi ise onunla derse giricem aman ne güzel! diye geçirdim.Çantamı kolumdan çıkarıp masanın kenarındaki yere taktım sınıftaki bazı kızlar bana bakıyordu olayı görmüşlerdi anlaşılan bazı kişilerin daha haberi yoktu belliki ama çok geçmeden onlarda öğrenirdi.Arkamdan konuşan kızlara çevirdim gözlerimi ve öfkeme dayanamayarak kızlara doğru bağırdım "Önünüze dönsenize,rahat bırakın insanı!Tabi anca arkamızdan konuşun bilip bilmeden,neden o şekilde bir anda patladığımı öğrenmeden arkamdan konuşun!Hadi yüzümede söyleyin ne konuşuyorsanız, HADİ!" İçimdeki siniri bir türlü atamamıştım.
☆ Okul çıkışı...
Durağa doğru ilerlerken çantamın içinde kartımı arıyordum bizim okul ilk duraklardan olduğu için çıkışlarda oturacak yer oluyordu.Otobüs geldiğinde kartımı sonunda bulmuştum bu gün daha az kişi otobüs kullanıyordu, kendim için cam kenarında bir yer buldum ve oraya oturdum.Yolu izleyip bulutlara *gökyüzüne bakmak beni hep mutlu etmiştir bir umut vermiştir.
Kendi durağıma varınca indim eve giderken onu gördüm "NE! Yan binada mı oturuyor!" hızlıca apartmandan içeriye girdim. İnanamıyordum ve hayattaki şansıma tonlarca laf ediyordum asansöre doğru ilerlerken.Eve varınca teyzemin hala işte olduğunu fark ettim odama koşup kendimi yatağa attım ve kendi kendime şansımı sorgulamaya başladım.Yatakta doğrulup cama doğru ilerledim hava almak için camı açtım ve o sırada gözüm karşı apartmanın camına kaydı bir anda perde açıldı ve- o tam olarak karşıdaydı hızlıca perdeyi kapattım ve beni görüp görmediğini düşündüm.Şu anda bir şey olsunda bu durumdan kurtulayım lütfen, diye dua ediyordum.Neden ben, bu hayatta bütün şanssızlıklarla uğraşmak için neden ben seçilmiştim diye düşünürken başımı yatağa yasladım hala yerdeydim kalkmaya bile çok üşeniyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
