LABİRENT -Son Çıkış-

1▪︎

İlk bölüm şarkımız: Deeperise (medya)
İyi okumalar ♡,10.05.2024

Rüyalardan kaçış, gerçeğe dönüş.

Gözümü açıp kapattığımda yine aynı yerdeydim
Aynı konum, aynı duygu ve aynı benlikle

1.bölüm
Her şeyin başladığı yer
~Her yaşanmışlık sizi bir yere sürükler

Kalın ve yüksek topuklu botlarımın yaprakların hışırtısıyla karıştığı ses, ormanda yankılanan tek şey değildi. Burası, kafası dağınık bir insan için bir kurtuluş yeri, amaçsız biri için ise sıkıcı bir yer olabilirdi. Ama bugün ben, ikisi de değildim.

Etraftaki kuş ötüşleri daha çok artıyor, düşüncelerime eşlik etmeye çalışıyordu. Bugün hiçbir şey yapmak istememiştim. Belki, sadece fotoğraf çekmek...

Güneş ışığı koca ağaçların sardığı dalların arasından zar zor yeryüzüne, üstüme ulaşıyordu. Hava biraz soğuktu, ama güneş, yakında bozacak olan havaya inat son kez ısıtıyordu yeryüzünü.

Durup etrafımda döndüğümde arabadan bayağı uzaklaştığımı fark ettim. Etrafım yeşilliklerle çevriliydi ama biliyordum ki yolun sonunda beni harika bir manzara bekliyordu. Bu yüzden sabırla yürümeye devam edecektim.

Elimdeki su şişemden bir yudum alıp yaslandığım ağaçtan doğruldum. Havanın bugün bozacağını bildiğim halde bir çılgınlık yapıp buraya gelmekten vazgeçmemiştim. Belki de o an en mantıklı gelen seçenek evde oturup maillerle uğraşmaktansa albümüme yeni fotoğraflar eklemekti.

Yürümeye devam ettim, bir yandan da pusulama baktım. Kuzey yönünde biraz daha ilerlemem gerekiyordu ve sonra harika bir deniz manzarasıyla karşılaşacaktım -ki bu manzarayı daha da güzelleştirmek için günbatımından önce yola çıkmaya karar vermiştim-

Yürüdüm, yürüdükçe düşünceler daha çok üşüştü zihnime. Bir yere bağlı olarak çalışmıyordum. Son katıldığım yarışmada iyi bir derece yapamayınca kendimi geliştirmek için zaman tanımaya karar vermiştim ve şu an buradaydım işte. Şu an annem yanımda olsa kesinlikle sabit gelirli bir işin avantajlarından bahseder dururdu ama ben bu yolu seçmiştim işte. Yaşadığım hayal kırıklığı yetersizlik hissine dönüşmeden daha çok çalışmalı ve yeni bir ben olarak, daha da gelişmiş olarak daha iyi bir firmayla çalışmalıydım.

Fotoğraf makinemi boynumdan çıkarıp elime aldığımda cebimdeki telefonumun titrediğini hissettim. İlerledikçe internetin çekmemeye başlayacağından duraksayıp gelen mesaja baktım.

Armin**♡
Sariş, evden erken çıkmışsın.
Neredesin?

Sare
Ormana geldim ve harika bir atmosferde mükemmel fotoğraflar çekeceğim.
Biraz geç gelirsem beni merak etme. Ormandan çıkınca ararım.

Armin**♡
Tamamm,öptüm
Mutlaka göster gelince.

Telefonu tamamen kapatım kot pantolonumun arka cebine koydum. Tahminimce yürümem gereken on dakikalık bir yol vardı.

Yürümeye devam ettim, yürüdükçe açıldım, nefes aldım. Şehir hayatının o koşuşturması her adımda benden uzaklaştı. Yürümeyi seviyordum, ormanları seviyordum. Bu yüzden asıl alanım doğa, manzara fotoğrafçılığıydı. Kendimi her gün ister istemez boğan o rahatsız edici hislerden kurtuluyordum. Her adım sadece fizikten değil, ruhen de sanki ilerlediğimi hissettiriyordu. Gelişmek istiyordum, alanında adından söz ettiren biri olmak... Kendimi adından söz ettiren ve başarılı bir fotoğrafçı olarak görmek istiyordum ve bunun de tek bir yolu vardır; deneyim kazanmak. Ne kadar çok yer görürsek, güzelliklerini o kadar keşfedebiliriz ve gözümüzle gördüğümüzü kameraya yansıtmak bu işin en can alıcı noktasıdır.