AHTER

1.BÖLÜM: İLK VE SON

Başlamadan önce oy ve yorum lütfen. Ayrıca bölümlerden haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz.

Bölüm Şarkısı: Teoman - Serseri

1.BÖLÜM : İLK VE SON

Şimdiki Zaman,
Ahter Naz Sancak'tan

Elimdeki strafor köpükleri sinirle tutarken, aynı zamanda kırılmamaları için ayrı bir çaba gösteriyordum.

Tamam, bölümümü seviyorum yapacağım işi de seviyorum ama bu nedir ya?

O kadar it gibi üniversite sınavına çalışalım, yaptığımız işe bak.

Sinirle dersin hocasına söverken mahallenin girişinden eve yürüyordum, Selda ablanın kafesinin önünde açık olan masalarda abimlerin oturduğunu görmüştüm bu sefer.

Omuz silkerek yoluma dönerken oraya dönmeyeceğime yeminler ediyordum. Abimi aramıştım ama beni almaya gelmemişti.

Şerefsiz bilerek yapıyordu. Bu straforlarla acı çekmem hoşuna gidiyordu.

Yoluma devam edecekken abimin ve Rafet abinin arkamdan öküz gibi bağırmasını da takmadım.

"Ya Ahter dursana kızım!" Diyen abimin sesi yüzümü buruşturmama sebep oldu. 27 yaşında adam mahallenin ortasında öküz gibi adımı böğürüyordu.

"Güzelim peşinden mi koşayım illa?!" Dediğinde kafamı zar zor ona çevirdim. Tüm gözler bana bakarken, sinirle straforları işaret ettim.

"Eğer mahallenin ortasında böğürmeye devam edersen, gelir bu straforları tam o beyninin ortasında kırarım abi! Utanmaz arlanmaz! Bir de dursana diyor!" Diyerek bu sefer gözlerimle mahalleye baktım.

Afil de yoktu! Tahminen mahallede ki çocuklarla maça gitmişlerdi. Daha da iğrenç bir gün olamazdı.

"Çok mu ağır?" Diyen abimin benimle dalga geçtiğini biliyordum. Dudaklarımı ısırarak kafamı sinirle eğerken. Başımı kaldırmamla Sezer abi ile göz göze gelmiştik.

Arkasına yaslanmış, elindeki sigaradan içerek bana bakıyordu. Hafif onu süzerken oda bunun farkındaydı. Ona da gıcık bir bakış attığımda, bakışları yumuşadı.

Sigarasını küllüğe bastırırken, ceketini eline alarak giymişti. Daha sonra yanıma gelmeye başlamıştı.

Bu sefer bende ona doğru ilerlemiş kocaman gülümsemiştim. Hızla elimdeki straforları ona doğru uzattığımda, derin bir nefes verip hepsini elimden almıştı.

"Yürü Ahter." Diyerek önüme dönmemi işaret ettiğinde tek kaşımı havaya kaldırıp kocaman cüssesinin ardından kafamı yana yatırarak abimlere dil çıkartmıştım daha sonra Sezer abinin önünden yürümeye başlamıştım.

Arkamda olduğunu bildiğim Sezer abi ile rahatça yürümeye başladım.

"Arasaydın beni, gelip alırdım." Demesiyle derin bir nefes vererek ona döndüm.

"Abime olan sinirimle buradan, Mardin'e kadar bile yürürdüm Sezer abi." Dememle hafif dudakları iki yana kıvrıldı.

"Biliyorum." Demesiyle ben de gülerek omuz silkmiştim.

Sezer Turan... Sezer Turan Dağdelen. Kendisi hayatım boyunca tanıdığım ve vazgeçemeyeceğim tek insandı.

Ona karşı hissettiğim hiçbir şeyin farkında değildim. Belki abim gibiydi, belki de çocukluğumun bana verdiği harika bir hediye. Ya da yalana gerek yok. O asla abim olamazdı.