Pas tingujve të skenës

II

"Kush është edhe i dashuruar edhe i varfër?"
Oscar Wilde

Kristoferi jetonte në një apartament të vogël dhomë e kuzhinë, në katin e katërt të një pallati afër Rrugës me Bredha. Prej katër a pesë vitesh tashmë kishte ndërtuar jetën e tij atje, pasi ishte larguar nga Marseja në kërkim të ëndrrës amerikane. Prej tre vitesh punonte në një shtypshkronjë rreth pesëmbëdhjetë minuta larg apartamentit të tij, me shpresën se një ditë do të mund të botonte shkrimet e veta. Por kushdo që i kishte thënë se do të ishte e thjeshtë, e kishte gënjyer. Jo se ato që ai shkruante nuk kishin vlerë, apo nuk arrinin cilësinë e duhur për t'u botuar. Ose të paktën ai nuk e kishte menduar këtë pjesë. Çfarë e vriste atë ishte pikërisht fakti se ai mbetej një i panjohur, një i huaj shumë larg tokës së nënës, që nuk njihej dhe s'do të njihej asnjëherë mjaftueshëm. Për botën ku tashmë jetonte, ai do të mbetej një gomë rezervë, derisa të vinte momenti ku të duhej të përdorej. Dhe nuk i dukej aspak se ky moment do të vinte shpejt.

U përpoq të gjente çelësat që i kishte lënë në një nga xhepat e xhaketës kafe, ndërkohë që mbante përkrah gruan që ende s'e kishte marrë veten nga trullosja e pijeve të asaj nate. S'kishte folur më, dhe Kristoferit i kishte dhënë përshtypjen se po përgjumej. Të paktën ashtu mendonte.

Apartamenti i tij ishte i vogël, por i mirëmbajtur, dhe deri diku përfaqësonte vetë atë. Muret në bezhë të lehtë dhe mobiljet në ngjyrë mjalti e bënin atë vend të ishte i ngrohtë dhe i rehatshëm edhe në atë kohë kur jashtë vlonte zhurma, zymtësia dhe acari. Në qoshe kishte vendosur një raft të vogël ku kishte sistemuar me kujdes koleksionin modest të librave të tij, të zbukuruar me vazo të vogla me bimë që derdhnin hijshëm lastarët e tyre. Më poshtë, ndodheshin dorëshkrimet e tij; duhet të kishte qindra fletë, por ato nuk ishin as gjysma e prodhimeve të tij. Pjesa më e madhe e punës ndodhej në laptopin përbri, mbi një tavolinë të vogël pune që me raste kthehej edhe në tavolinë ngrënieje. Mbi tavolinë ndodhej një abazhur i vogël që reflektonte dritë të verdhë, dhe e bënte të ndihej si një shkrimtar i një epoke tjetër.

Kristoferi uli gruan në divan dhe e ndihmoi të hiqte këpucët e rënda. Ajo i hodhi një vështrim të turbullt dhe i buzëqeshi me zë.

-Faleminderit, kisha gjithë ditën me ato dreq këpucësh.

Ai tundi kokën në shenjë mirëkuptimi. Ishte i lodhur dhe nuk donte të bëhej shkak për hapjen e ndonjë teme të re.

-Tualeti është nga kjo anë, -bëri me dorë duke i treguar në të majtë. -Nëse do të bësh dush ose të freskohesh, ke peshqirë të pastër varur.

-Do të më ndihmosh të zhvishem? -ajo i hodhi një shikim provokues. -Meqë e nise nga këpucët, mund ta përfundosh ndihmën.

-Jo, faleminderit.

-Nuk më shikon si jam? Nuk e bëj dot vetë, -padyshim që pija jo vetëm nuk i kishte dalë, por po e bënte më keq. Këtë përpiqej të besonte ai, në vend të variantit ku ajo thjesht donte të kalonte një natë të bukur.

-Nëse mund të artikulohesh dhe të arsyetosh, jam i sigurt se s'do ta kesh aq të vështirë, -tha dhe shkoi në dhomën e tij për ta shmangur pjesën tjetër të bisedës. Ajo shfryu dhe nuk këmbënguli më, por zgjodhi të bënte një dush që i nevojitej vërtet.

Kristoferi hoqi xhaketën dhe e vari në kremastar, zbërtheu këmishën dhe veshi një pulovër leshi. Hodhi sytë nga dritarja. Ora ishte thuajse nëntë, por asgjë nuk kishte ndryshuar, madje dritat dhe lëvizjet ishin shtuar.