FARKLI

-3- MELEK

Ertesi sabahin aksine bu defa gozumu delen beyaz bir floresan isigiyla uyandim. Etrafa bakindigimda

İnsanin sinirini bozucak derecede heryerin beyaz olmasi bir hastane odasinda oldugumun kanitiydi. Neden burada oldugumu dusundum. Dun evdeydim. Annemle disari cikmak icin hazirlanmistik ve... Annem... Aklima gelen ani dusunceyle yatakta dogruldum. Kolumda bagli olan serumu canimin yanmasini onemsemeyerek koparip attim. Tam o arada iceri bir hemsire girdi. Yanima gelip

"Dinlenmeniz gerek hanimefendi" dedi gayet sakin bir sesle. "Siz ne dinlenmesinden bahsediyosunuz ya?! Annem nerede ne oldu ona ?! Anneme goturun beni. Anne! " adeta delirmis gibi bagiriyodum.  Hemsire beni sakinlestirmeye zorla yataga yatirmaya calisiyordu.  O an gelen gucle onu ittirip odanin cikisina dogru kostum. Kapidan cikmadan once hemsirenin dustugunu gormustum ama acikcasi pek umrumda oldugu soylenemezdi. Bos koridorda kostum.  Bu hastane de bir tane bile doktor yokmuydu? Kalbim agzimda atiyordu. Koridorun basinda olan iki doktoru gorunce dahada hizlandim. Sanki bacaklarim hic ilerlemiyomus gibiydi. Kosuyordum ama kostukca yol daha da uzuyordu sanki. Basimin donmesiyle dizlerimin ustune coktum. Doktorlarin ikiside beni farketmis olacak ki kosarak yanima geldiler.

"Hanimefendi iyimisiniz ? " doktorun telasli cikan sesi iyice sinirlenmeme neden olmustu. Bunlar niye bu kadar sakindi? Annem neredeydi?

"Annem nerede? Funda dogan dunn aksam bizi getirmis olmalari lazimdi " dedim olayi ve bizi buraya kimin getirdigini hatirlamiyordum. Ben yerde aglarken nezaket teyze kosarak yanima geldi. Yanima cokerek bana sarildi. Basimi boynuna gomup hickirarak aglamaya basladim.

"Annem nerede nezaket teyze? O nerede?" bir yandan agliyor bir yandan derdimi anlatmaya calisiyordum. Niye kimse bana bisey aciklamiyordu. Kafami kaldirip nezaket teyzenin yuzune baktim. Oda agliyordu.

" niye agliyorsun?! Annem nerede ?! Biri bana cevap versin" diye bagirdim. Nezaket teyze gozyaslarini sildikten sonra derin bir nefes aldi.

"Annenin dun hasstaneye gelirken kalbi durmus kizim. Kurtaramadilar." dedi ve hickirarak aglamaya basladi. Duyuyordum ama algilayamiyordum. Soylediklerini duymustum ama ne demisti? Soyledikleri ne anlama geliyordu? Sanki birisi beynimde tepiniyordu. Hicbir seyi anlayamiyordum. Annem... Olmustu... Hizla yerimden kalkip kosmaya basladim. Nezaket teyze arkamdan bagirdi ama ne soyledigini anlamamistim. Herkez bana bakiyordu ama onlari umursamadan hem agliyor hemde kosuyordum.  Hastaneden cikinca kendimi direk yola attim. Arabalarin ani fren ve korna seslerini duyuyordum ama beynim bulundugum durumun ciddiyetine varmami engelliyordu. Soforlerin bagirislarina aldirmadan kostum...kostum... Cigerlerim yirtilircasina... Kalbimdeki acilarin dinmesini yerini sadece fiziksel acilarin almasini istiyordum. Nefes alamiyordum. Akcigerlerim bana meydan okuyordu. Daha fazla dayanamayip dizlerimin ustune coktum. Sarsilarak agliyordum.  Bagirmak istiyordum veya ciglik atmak, haykirmak...

Etrafima bakindigimda evimin yakinlarindaki sahil yolunda oldugumu anladim. Ayaga kalkmayi basardigimda hala agliyordum. Yavas yavas yurudum. Eve gidene kadar yol boyunca bir cok kisinin ezici bakislarina maruz kalmistim ama umrumda bile degildi. İcimde bir parcam kopuyordu.  Hayat benden bir parcami almisti. Peki ya annem niye boyle bisey yapmisti?  Niye beni yalniz birakmis olmeyi kabullenmisti? Niye bunu kendi elleriyle bilerek, isteyerek yapmisti? 

Yagmur bir anda bardaktan bosalircasina yagmaya basladi. Eve girene kadar siriksıklam olmustum bile. Paspasin altindaki yedek anahtari alip kapiyi actiktan sonra telefonumu ve anahtari koltuga firlattim. Etrafima bakindim. Sanki bir anda yabanci bir yere giris yapmistim. Burasi bana yabanciydi. Annemin sesi olmadan bu ev bir hicti. Mutfak tezgahina baktim. Annemi orda neseli bir sekilde yemek yapiyorken gormek icin neler yapmazdim ki...

O hayatimin anlami,  bu dunyada yanimda olan tek insandi. Baska kimsem yoktu. Yalniz kalmistim. Kafama dank etti de ne kadar acizdim. Zorlukla kipirdayip merdivenlerden surunerek ciktim. Annemin odasiyla benim odan karsilikliydi. Odanin kapisini gorunce agzimdan bir hickirik yukseldi. Kendimi  odamdaki yataga zorlukla attim. Hüngür hüngür agliyordum. Bu aci... Kalbimdeki aci katlanilmazdi...  Beni yiyip bitiriyordu... Onun yerinde ben olmayi diledim veya simdi bunlarin hepsinin bir ruya olmasini annemin yanima gelip o yumusak sesiyle niye agliyosun yavrum demesini... O kadar cok isterdim ki suanda burada olmasini... Ama o artik yoktu... Annem artik melek olmus, huzura kavusmustu...