TUTULMA

XVIII. Yanlış Kararın Doğurduğu Oyun

Arkadaşlar lütfen yorum yapmadan ve oy vermeden geçmeyelim. Sol alttaki küçük yıldıza dokunalım lütfen. ⭐Düşüncelerinizi merak ediyorum.

Keyifli okumalar.💐

Hiç geçmişinizin sizi takip ettiğini düşündünüz mü?

Böyle uzaklaşmak istiyorsunuz, koşup kurtulmak istiyorsunuz ama geçmişiniz sizi öyle bir sarmıştır ki siz o sarmaşığı koparmaya çalışsanız da sizin her bir hamlenizde size daha fazla dolanmıştır. Size de hiç böyle oldu mu?

Geçmişimi geride bırakmak gibi bir niyetim yoktu ama...ama beni birazda olsa rahat bıraksaydı olmaz mıydı?

Her yeni bir adım atmak istediğimde neden hep önüme taş koyup adım atmama engel oluyordu ki? Geçmişte herkes gibi bende çok şey yaşadım. Çok güzel anılarımda oldu çok kötüde...

Ben geçmişinden tamamen kurtulmak isteyen biri değildim. Ben geçmişinden nefret eden biride değildim. Ben sadece yeniden başlamak istedim. Kendime tertemiz, bembeyaz bir sayfa açmak istedim...

Bu cümle bana bir yerden tanıdık geliyordu. Ah doğru ya! Yiğit'e karşı olan duygularımdan kurtulmak istediğime karar verdiğim günde böyle söylemiştim. Ve bana yeni bir sayfa açtırtan kişi şuan tam karşımda duruyordu.

"Görüşmeyeli uzun zaman oldu, Almira."

Gözlerimi uzun uzun kırpıp durdum. Karşımda ki kişinin gerçek olup olmadığını sorguluyordum.

Kıpırdamadan öylece duruyordum. Yiğit elleri cebinde gülümseyerek bana bakıyordu ama... ama yüzünde garip bir ifade vardı.

Yiğit yavaş adımlarla havuzun kenarından bana doğru yürümeye başladı. Yavaş yavaş bana yaklaştı. Her bana doğru attığı adımda kalp atış hızımda artıyordu. Yiğit tam karşıma gelip durduğunda daha derin nefes almaya başladım ama bu sefer aldığım nefesi veremedim. Dona kalmıştım. Yiğit'in burada, karşımda olmasını asla beklemiyordum.

Sadece bana bakıyordu. Ağzından tek bir kelime çıkmıyordu. Ne diyeceğimi bilemedim. Bir şey demem gerekiyor muydu onu da bilmiyordum.

Yiğit bir anda bir eliyle elimi tuttu ve beni kendisine doğru çekti ve sıkı sıkı sarıldı. Ben o an ki şokla tepki veremedim. "Çok özledim be kızım."

Yiğit daha fazla beni kendisine doğru çekip sıkı sıkı sarıldı. Bir anda gözlerim dolmaya başladı. Yiğit'i omuzlarından tutup kendimden uzaklaştırdım. Yaşlı gözlerle ona bakmaya başladım.

"Se-Sen gerçekten şuan burada, karşımda mısın?"

Yiğit gülümseyerek," Evet, Almira buradayım. Seni almaya geldim." dedi.

Yiğit buradaydı, karşımdaydı. Hayır halüsinasyon görmüyordum veya rüyada da değildim. O burada, tam karşımdaydı.

Bir dakika. Beni almaya mı gelmişti?

Yiğit elimi tutup," Hadi Almira gidiyoruz." dedikten sonra etrafa bakınmaya başladı. "Korumalar ön tarafta. Havuzun diğer tarafında bir geçit var. Oradan görünmeden gidebiliriz." dedi.

Yiğit'in söylediklerini anlamıyordum.

"Yiğit neden gidiyoruz?"

Yiğit etrafı kolaçan etmekle meşgul olduğu için beni duymuyordu. Bizi görebilecek olan bir koruma vardı. O korumada ön bahçeye doğru ilerleyince Yiğit elimi daha sıkı tuttu ve beni kendisiyle birlikte dediği geçitte doğru götürdü.