ANLAŞMA | TEXTİNG

17🪁

Hazan insafa gel be adam göster kendini artık. Hem biz hem Sare çatladık şurda.

Vote verip yorum yaparak bana destek olmayı unutmayın lütfen.🫶🏻

İyi okumalaar.🩷

[BÖLÜM-17]

Bütün dikkatimi bozarak kolumu koparmaya çalışan Esna'ya rağmen zarı monopolinin üzerine fırlattım.

"Of ne var be ne?" diyerek döndüm.

"Sare söz verdin hadi bitir şu oyunu da şurada fotoğrafımı çek." aynı zamanda kafenin en estetik yerini gösteriyordu.

"Dur şimdi Esna çok önemli bir iş başındayım." oflayıp puflamasına rağmen onu geçiştirmeye çalışmıştım.

1vs1 Uğur'la monopoli kapışması yapıyorduk. İddia çok büyüktü. Süresi belli olmaksızın kazanan taraf diğerine istediğini yaptıracaktı. Eğer kaybedersem karizmam fena halde çizilecekti.

Uğur attığı zarla benim en yüksek kiralı mekanıma gelince an itibariyle iflas bayrağını çekmişti.

Sevinçle ellerimi birbirine vurdum. "Böyle adamı tongaya düşürürler işte. Noldu Uğur bey?". İçimde ki kazanmaya aç tarafım tüm ihtişamıyla ortaya çıkmış, Uğur'u zorbalıyordu.

Uğur hiçbir sey söylemeden öylece oyuna bakmaya devam etti. Yan tarafında oturan Efdal koluna şaplak atarak "Zort oldun bakıyorum." diye benimle beraber Uğur'u zorbaladı.

Uğur sadece "Abi nasıl ya?" diye isyan etti.

Esna telefonunu elime tutuşturarak "Hadi hadi kazandın şimdi fotoğraf zamanı." diye beni masadan kaldırıp sürükledi.

Artık direnmeyip birkaç açıyla fotoğraflarını çektim. Bu kızın bu huyları beni bazen çileden çıkarıyordu.

Masaya geri dönüp birkaç saat daha muhabbet ettikten sonra kalkmaya karar verdik.

Herkes hesabını ödeyip dağılıyordu. Son kez lavaboya gitmek üzere yanlarından ayrıldım.

Lavabonun olduğu yöne doğru ilerlerken çantamdan telefonumu çıkartmaya çalışıyordum.

Ben o arbedeyle uğraşırken herifin biri sol omzuma bir tane geçirip hiçbir şey olmamış gibi yanımdan geçip gitti.

Arkasından çok da kısık olmayan bir ses tonuyla "Yavaş yavaş, hayvan herif." diye söylendim.

Bir özür dilemek bu kadar zor olmamalıydı kardeşim be.

İşlerimi halledip kafeden ayrıldım. Araba atlayıp evime doğru sürdüm.

Evin kapısını açıp içeriye girdim. Kendimi hemen koltuya atıp tavanı izlemeye başladım.

Yaklaşık 1 aydır Hazan'la konuşuyorduk. Ne ben ona yazmıştım ne de o bana. Bu inatlaşma galiba tam anlamıyla bitmişti. Hazan artık başıma bela olmayacaktı, geçmişimi kurcalayıp beni rahatsız etmeyecekti. Her şeye rağmen onunla dagla geçmeyi seviyordum. Hem belki bir gün gerçekten arkadaş olma umuduyla konuşuyordum. Ama o beni belli ki çoktan unutmuştu.

Düşüncelerimden sıyrılıp duş almak üzere banyoya geçtim. Müzik açacağım sırada yukarıdan düşen bildirim beni şaşırtmıştı.

Hazan

Hazan: Bu kadar güzel koktuğunu tahmin edemezdim.

[BÖLÜM SONU]