De beste vriend van mijn broer [onc2024]

Proloog

'... zag ik hem weer. Mijn band was lek en ik dacht dat mijn moeder me op zou halen vanaf de fietsenmaker, maar toen kwam zíjn moeder ineens. En hij zat naast haar in de auto. Ik schaamde me dood. Ik dacht dat het nog...'

Met een luide kreet smeet ik mijn kamerdeur open en ik rende zo hard naar binnen dat ik over mijn kleren struikelde - die op de een of andere manier vlak bij de deuropening lagen - en plat op mijn gezicht viel, die daardoor niet alleen meer rood van woede was maar ook de vreselijke blos van schaamte over zich heen kreeg.

'Stop!' riep ik. 'Niet lezen.'

Daarna keek ik pas op en ik zag niet alleen Rayan, mijn oudere broer die mijn dagboek net op zo'n vreselijke toon voordroeg, maar ook Dave.

Mijn geschreven woorden in het dagboek gingen over Dave.

Mijn gezicht was nu gloeiendheet geworden. Kon ik verdwijnen om nooit meer terug te komen?

Dave staarde me aan. Waar al mijn geheimen nu blootlagen, kon ik hem niet lezen. Bij Rayan ging dat een stuk makkelijker: die gebruikte mijn bed als stoel en lag daar dubbel van het lachen.

'Rim, je zou je verhaal moeten uitgeven,' gierde hij. 'Dit is goud!'

Tot mijn grote afgrijzen voelde ik de tranen in mijn ogen branden, maar ik wist dat ik ze niet kon laten vallen. Niet als ik nog erger wilde afgaan dan ik al deed.

'Wat doe je in mijn kamer?' Zo waardig mogelijk stond ik daarna op. Mijn geschaafde knieën en piekharen hielpen daar niet bij, dat wist ik. 'Je weet best dat dat niet mag.'

Ik vermeed het om naar Dave te kijken.

'Oeh, enge Rim,' joelde mijn broer en hij deed alsof hij bang werd. Daarbij hield hij mijn dagboek voor zijn gezicht, wat mij de kans gaf hem terug te grissen.

Zodra zij mijn kamer verlieten, zou ik het boek verbranden. Niemand zou nog een persoonlijk woord van mij te lezen krijgen, dat durfde ik mezelf wel te beloven.

Rayan bleef me nog even pesten, maar omdat ik zwijgend naar de grond bleef kijken - het dagboek had ik zo stevig in mijn hand geklemd dat niemand dat eruit kon wringen - verloor hij uiteindelijk zijn interesse.

'Kom, Dave,' zei hij.

Dave had al die tijd geen woord gezegd, wat niks voor hem was. Maar nu stond hij gehoorzaam op vanuit mijn gebloemde stoeltje en hij volgde mijn broer mijn kamer uit.

Ik sloeg de deur met een zware slag achter hen dicht en daarna begon mijn lichaam ongecontroleerd te trillen.

***

Toen Dave voor het eerst met Rayan meekwam, werd ik op slag verliefd op hem. Ik was destijds nog maar twaalf jaar oud, maar voor mij was hij de belichaming van een echte man: groot, knap en aardig. Niet zo neerbuigend als Rayan, maar juist iemand die mij op een positieve manier aanmoedigde en mij soms zelfs tegenover mijn broer verdedigde.

Achteraf gezien spande hij me voor zijn karretje, zodat hij die dingen zelf niet hoefde te doen, maar ik maakte graag wat drinken voor hem klaar; ik vroeg mijn moeder om zijn lievelingskostje klaar te maken, in de hoop dat hij dan bleef eten en één keer keek ik stiekem mee toen zij met z'n tweeën een film in de woonkamer keken.

Zij waren op dat moment negentien jaar, terwijl ik nog maar dertien was en hun idee van een leuke film bestond vooral uit aaneengesloten geweld en harde knallen. Af en toe komen die beelden op mijn netvlies terug en dan denk ik snel aan Daves blonde haren om mijn hart op een andere manier sneller te laten kloppen.

Inmiddels was ik veertien jaar oud, wat betekende dat ik twee jaar aan beschamende verhalen over Dave had verzameld. Het gedeelte over de fietsenmaker was recent gebeurd en door die gedachte liet ik me kreunend op mijn bed vallen in de hoop dat het allemaal een nare droom zou zijn.

Hiervoor heb ik vaak wanhopig gewenst dat Dave mij zou zien staan²⁴, maar nu wist ik dat ik die gedachte eigenhandig om zeep had geholpen doordat ik zo nodig mijn gevoelens op schrift moest zetten.

Op dat moment wist ik nog niet dat de echt nare momenten nog zouden komen. De relatie van mijn ouders was altijd al explosief te noemen en het kon niet anders dan dat het ooit tot een uitbarsting kwam.

Het duurde niet lang voordat ik met mijn moeder meeverhuisde, die aan de andere kant van het land een huurhuis had gevonden, terwijl Rayan bij mijn vader bleef wonen. Natuurlijk zag ik ze af en toe, ze waren per slot van rekening mijn vader en mijn broer, maar het contact bleef minimaal.

Dave zag ik al die tijd geen enkele keer.

***

²⁴Prompt 24. Een wanhopige wens, vanuit het hart gedaan, wordt altijd beantwoord. Vroeg of laat.