De beste vriend van mijn broer [onc2024]

Hoofdstuk 3

Teken Het Maar bestond voornamelijk uit een grote ruimte, volgestouwd met tekentafels en ander meubilair. Een grote printer stond tegen een lange graffitimuur aan en blauwdrukken van apart uitziende gebouwen sierden andere muren. Het centrum van de kantoortuin werd gevormd door een prachtige achtbaan op schaal. De klaarstaande karretjes en een afstandsbediening gaven aan dat hij echt moest werken. Een plantsoentje in het midden, tot en met de bankjes aan toe, maakten de maquette af.

De twee aparte kantoren waren overduidelijk voor Dave en Rayan bedoeld, maar de rest moest het doen met strategisch geplaatste kasten en grote planten als roomdividers.

Er was inderdaad een dresscode, merkte ik op. Iedereen droeg witte overhemden en spijkerbroeken.

Het waren zo'n twintigtal jongens van mijn broers leeftijd en ze staarden me stuk voor stuk strak aan.

Werkte hier geen enkele vrouw? Ik moest mijn uiterste best doen om mijn voeten niet nerveus te laten schuifelen. Was dat de reden dat Cynthia me eerder niet geloofde?

'Hallo allemaal,' legde Dave de aandacht op zichzelf. 'Zoals we eerder vertelden hebben we er het komende halfjaar een stagiaire bij. Dit is Rim, de zus van Rayan.'

'Hoi,' knikte ik ze toe. Wat moest ik nog meer zeggen? Mijn naam en welke familieverbanden er in het spel waren, had Dave al gegeven. 'Ik volg de opleiding architectuur op de Hanzehogeschool in Groningen,' wist ik er uiteindelijk uit te persen. 'Na deze stage mag ik afstuderen.'

De dichtstbijzijnde jongen stond op. Zijn lange haren waren donkerbruin en er zat een slag in. Hij stak zijn hand uit, die ik snel schudde. 'Hoi Rim, ik ben Werner,' zei hij. 'Welkom bij Teken Het Maar.'

Anderen stelden zich nu ook voor, waardoor ik er niks aan had. Hopelijk zou ik snel genoeg de gezichten aan hun namen kunnen koppelen. Ze kwamen wel aardig over. Eentje stelde geïnteresseerde vragen over mijn verwachtingen hier. Een ander vroeg met welk programma ik werkte en of ik al ideeën had voor mijn meesterproef, aangezien dat laatste een bekende verplichting was om mijn studie te kunnen afronden.

'Dat komt allemaal vanzelf,' onderbrak Dave de woordenstroom. 'Laat haar eerst even wennen, alsjeblieft. Het is niet nodig om haar meteen weg te jagen.'

Hij wendde zich tot mij en met een weidse armzwaai zei hij: 'Je hebt heel Teken Het Maar bij deze gezien. Ik zou zeggen; maak het je in de komende dagen eigen, dat komt wel goed. Voor nu mag je daar gaan zitten, naast Werner.' Hij wees naar een bureau dat er onpersoonlijk uitzag, maar wel was voorzien van de basisattributen. 'Hij maakt je wegwijs in onze software en hoe we dingen doen. Vanmiddag neem ik je mee uit lunchen, om je plekje hier te vieren.'

Meteen keek ik hem sprakeloos aan. Hij had er effectief voor gezorgd dat ik de hele ochtend niks zou onthouden van wat men mij vertelde.

Of ik nog verliefd op hem was? Ik dacht het wel. Het was nu definitief een van mijn slechtere ideeën geworden om hier te gaan stagelopen.

'Wat is er?' vroeg Werner bezorgd. 'Je ziet ineens zo wit.'

Dat was weer eens wat anders dan een blos.

Ik mompelde wat en schudde tegelijkertijd mijn hoofd op een ontkennende manier. Er was niks. Alles was gewoon nieuw en onwennig voor mij. Dat ik maar het middelpunt van de aandacht bleef, gaf brandstof aan mijn onbehagen.

'Allright, people,' commandeerde Dave, alsof hij doorhad wat ik doormaakte. 'Ga maar weer aan het werk. Je zal haar de komende tijd wel vaker zien.'

Hij gaf meteen het goede voorbeeld door mij een goedmoedige glimlach te geven. Daarna liep hij naar het linker kantoor en liet mij op die manier helemaal alleen spartelen.