De beste vriend van mijn broer [onc2024]

Hoofdstuk 9

Hoewel ik mijn best deed om Dave uit mijn gedachten te krijgen, betrapte ik mezelf erop dat ik de liedjes van de Efteling op herhaling zette en dat ik ze bleef neuriën, zelfs als daar geen verdere aanleiding voor was. Ik dacht maar terug aan die fantastische dag, wat het hoogtepunt was van alle keren dat ik hem zag.

Het schoot door me heen dat ik mijn stage bij Teken Het Maar vroegtijdig moest beëindigen, want mijn gedrag was nauwelijks meer professioneel te noemen. Hopelijk had hij me niet door als ik stiekem naar hem staarde op het werk, maar ik kon het niet laten om af en toe een "shotje Dave" te nemen. Mijn bewondering op afstand hield me tevreden, waardoor ik me beter kon concentreren op mijn meesterproef – al moest ook ik toegeven dat de vormgeving vrij romantisch werd.

Na ons uitstapje had ik mijn besluit daarover gemaakt en sindsdien was dat mijn hoofddoel op het werk. Ik ging niet voor een attractie, wat zowel Dave als mijzelf verraste, maar ik had besloten om een "gang" te maken. Ik ging voor een simpele ruimte waar toeschouwers doorheen konden wandelen en al het moois wat daarin te zien (en te horen) was, in zich opnemen. De Efteling voorzag ook daarin in meer dan voldoende inspiratie en ik kon mijn innerlijke meisje helemaal loslaten door in een romantisch fantasiethema te blijven. De muziek van de Efteling, en dan voornamelijk het thema van de Droomvlucht, hielp daar heel goed bij. Ik werd altijd volkomen kalm van de klassieke tonen.

Momenteel rommelde ik wat in mijn slaapkamer. Morgen was het vrijdag, wat betekende dat ik daarna het weekend had om te bedenken wat ik het beste kon doen als ik mijn meesterproef afhad. Om langer dan dat bij Teken Het Maar te blijven wilde ik Dave niet aandoen.

Opeens verstijfde ik in mijn bewegingen en ik spitste mijn oren.

Er klonk geneurie buiten. Blijkbaar was ik vergeten dat mijn raam nog openstond en degene bij de voordeur neuriede de melodie van Droomvlucht met mij mee⁸. Ik struikelde over het gebloemde stoeltje dat tussen het raam en mijn positie in stond, maar toen het me eenmaal lukte om naar beneden te turen, zag ik Dave. Natuurlijk was het Dave en hij keek omhoog. Ik voelde de hitte van mijn wangen afstralen, terwijl de vlinders in mijn buik ontwaakten.

'Hey, Rim,' zei hij. Hij glimlachte stralend.

'Hoi, Dave.' Ik klonk een stuk gereserveerder. Mijn ogen werden groot toen ik dacht aan de reden waarom ik de muziek van Droomvlucht humde en dat had helemaal niks met mijn meesterproef te maken. Ik kon die dag niet loslaten. Ik kon hém niet loslaten. Kon het nog gênanter worden?

'Kan ik even binnenkomen?'

'Ja, ja natuurlijk.' Waar waren mijn manieren gebleven?

Op weg naar beneden probeerde ik mijn rondtollende gedachten bij elkaar te houden. Terwijl ik het gevoel had alsof ik een intense work-out achter de rug had, zo bezweet en rood was ik, verwelkomde ik hem in mijn huis.

'Ga zitten,' zei ik en ik wees hem de bekende weg naar de woonkamer. 'Ik zal Rayan voor je roepen.' Ik meende ergens opgevangen te hebben dat zowel hij als mijn vader niet thuis zouden zijn, maar nu bleek dat hij met Dave had afgesproken, had ik dat overduidelijk verkeerd gedacht.

'Wacht,' antwoordde hij.

Ik stopte abrupt in mijn bewegingen en keek hem bijna angstig aan. Mijn hart had zijn eventuele bedoeling met dat woord eerder door dan mijn brein.

'Ik ben hier niet voor Rayan. Ik hoopte dat ik jou zou kunnen spreken.'

Mijn vingers trilden door de plotselinge adrenaline die door mijn lichaam stroomde. Mijn ledematen voelden vreemd stram aan terwijl ik met mijn zenuwuiteinden tot het uiterste gespannen op het puntje van een stoel ging zitten en wachtte op wat hij te zeggen had. O nee, hij had natuurlijk gezien wat voor effect hij op me had en dit was zijn manier om me te laten weten dat ik moest stoppen met hem achternalopen. De vernedering drukte zo zwaar op me, dat ik mijn schouders voelde zakken onder dat gewicht.

Dat was het moment dat ik het niet meer aankon. Ik moest hem voor zijn. Ik moest hem laten weten dat hij me niks deed. Het ging mij lukken om hem de rest van mijn zielige leven van een afstand te bewonderen, zonder dat ik hem daarmee stoorde. Dave zou vroeg of laat een vriendin krijgen die hem waard was en dan moest ik er niet als een of ander ballast bij blijven hangen. Ik hield genoeg van hem om dat vol te houden, dat móest mij lukken, en daar moest ik nu mee beginnen.

Hoe ik het voor elkaar kreeg, wist ik later niet meer, maar het lukte me om hem aan te staren en ik zorgde voor een blanco gezichtsuitdrukking. De blos op mijn wangen verdween zo snel dat ik wist dat ik nu juist ontzettend bleek moest zijn. Hopelijk hielp hem dat overtuigen van de waarheid van mijn woorden.

'Snel dan,' zei ik. Mijn woorden klonken in mijn oren alsof een vreemde ze uitsprak. 'Ik ben op een telefoontje van Paul aan het wachten.' Paul was jongen die ik een blauwe maandag datete, maar ik had het na korte tijd uitgemaakt omdat ik er al snel achter kwam dat ik niet van hem hield of ooit van hem kon houden. Nu hielp zijn naam echter om mijn leugen geloofwaardiger te maken.

Dave keek me strak aan, zijn pupillen verkleinden heel even, maar verder zag hij eruit alsof hij me niet gehoord had. Hij zat heel stil en ik voelde me gedwongen om meer uitleg te geven. Elk woord deed mij pijn, maar hij zat er zo onverschillig bij dat ik besefte de goede keuze te hebben gemaakt.

'Paul is mijn vriendje. Ik heb hem al anderhalve week niet meer gezien en ik mis hem.'

Deze verklaring klonk nog steeds niet alsof ik het zelf uitsprak, maar ik moest sterk blijven. Dave mocht niet weten hoeveel effect hij op me had. Hij mocht mij, dat wist ik wel, maar iedereen wist dat dat niet goed genoeg was voor een echte relatie. Mijn broer was zijn beste vriend, ik mocht hun vriendschap niet kapotmaken doordat ik op Daves gevoel speelde. Hij was aardig genoeg om me een tijdje mijn gang te laten gaan en ik hield te veel van hem om zijn leven door mij te laten verpesten.

'O,' zei hij. Hij sprak het traag en uitgerekt uit. Zijn ogen stonden kil en ik voelde een scheutje misselijkheid door mijn maag schieten. Alsof er een dikkere substantie dan de frisse lucht van de late zomer tussen ons door blies, ging hij verder: 'In dat geval zal ik je niet verder storen. Ik ... ik had een werkvraagje en was toevallig in de buurt. Maar morgen is vroeg genoeg. Het spijt me dat ik je gestoord heb.'

Hij stond op voordat hij die laatste zin uitsprak en ik volgde zijn voorbeeld. Er viel niks meer te zeggen natuurlijk, maar ik had verwacht enige opluchting te voelen nu ik zijn afwijzende woorden succesvol had weten te ontwijken en dat was allesbehalve het geval. Het misselijke gevoel in mijn binnenste werd steeds erger en ik kon maar nauwelijks de beleefdheid opbrengen om hem zoals het hoorde naar de deur te begeleiden. Gelukkig lukte het om mijn stem rustig te houden toen ik hem gedag zei en daarna was ik opgelucht dat ik inderdaad helemaal alleen thuis was, zodat ik kon instorten. Ugly crying werd dat genoemd en nadat ik na onbekende tijd eindelijk weer rustiger werd, vermeed ik de spiegels en nam meteen een lauwe douche. Dat hielp ook om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik had de gelegenheid voor mezelf gecreëerd om morgen en de rest van mijn stage met opgeheven hoofd naar het werk gaan, maar ik wist nu dat ik moest volhouden tot het einde van de overeengekomen periode. Ik kon mijn stage niet meer met goed fatsoen afbreken, dat zou ongewenste vragen oproepen en ik was er mentaal niet toe in staat om een goede reden te verzinnen.

Ik ging vroeg naar bed. Misschien hielp een goede nachtrust mij om orde op zaken te stellen. 's Ochtends zou alles er weer een stuk rooskleuriger uitzien. Een lichtpuntje was dat ik Dave kon blijven zien, zonder dat het gek zou aanvoelen tussen ons. Er waren geen uitspraken gedaan die we niet meer ongedaan konden maken.

Alles was goed.

***

⁸Prompt 8. Je begint 's avonds laat mee te zingen met de soundtrack van een film en vergeet dat je raam openstaat. Iemand van buitenaf begint met je mee te zingen.