De beste vriend van mijn broer [onc2024]

Hoofdstuk 4

Aan de hand van Werners opmerking over mijn gebrek aan fantasie, besloot ik mezelf uit te dagen bij Teken Het Maar en daarvoor was mijn meesterproef uitermate geschikt.

De meesterproef is de ultieme test voor een architect en hoe dat zou uitpakken had grote invloed op mijn te behalen diploma. Wat ik ook koos om te creëren, het was zaak om dat tot in de perfectie uit te werken. Ik moest een object ontwerpen en wat dat precies zou zijn, was aan mij. Ik kon voor een gebouw of een woning gaan, maar ook een interieur, een tuin of een meubelstuk behoorde tot de mogelijkheden.

De achtbaan in het midden van het kantoor sprak tot mijn verbeelding en ik liep er naartoe om hem beter te bekijken. Ik was per slot van rekening bij het architectenbureau terechtgekomen om mijn niveau te verbeteren en om daar hulp bij te krijgen.

'Bevalt het wat je ziet?' Het bureau van Mark de Jong stond het dichtst bij de maquette, vandaar zijn vraag. Mark had zijn donkere haar bovenop wat langer en in een elegante coup gestyled, terwijl de zij- en achterkanten kortgeknipt waren. Zijn bruine ogen bekeken me geïnteresseerd.

Ik knikte enthousiast en boog me nog dichter naar het bouwsel toe. 'Heb jij die gemaakt?'

'Nee, dat is Daves werk,' lachte Mark. Hij stond op en liep om zijn bureau heen, waardoor hij dingen beter kon aanwijzen.

'Zie je de details van de rails?'

Ik stootte mijn hoofd bijna tegen het zijne omdat we tegelijk dieper vooroverbogen en we moesten allebei lachen. Zijn hele gezicht lichtte erdoor op.

Omdat ik deze hele week al bij Teken Het Maar werkte, had ik iedereen zodanig leren kennen dat ik nog nauwelijks zenuwachtig werd van de jongens en daar was ik blij mee.

Mark praatte het minst van hen allemaal, waardoor ik me best trots voelde dat hij mijn persoontje vertrouwenswaardig genoeg achtte om enkele woorden mee te wisselen.

'Dave is erg van de details. Hij heeft er uren aan gewerkt en zelfs nu nog komt hij af en toe checken hoe het eruit ziet.'

'Ik hoorde mijn naam,' hoorde ik ineens en mijn hoofd schoot omhoog. Tegelijk begon er een bekende blos naar mijn wangen te kruipen. Als hij zo plotseling opdaagde, kon ik dat nooit voorkomen.

'We zijn je achtbaan aan het bewonderen,' zei Mark, waarbij hij mij aankeek. Ik knikte snel. Mijn keel was zo droog dat ik niks durfde te zeggen. Ik kon ook niet zo snel op woorden komen.

Dave kwam tussen ons instaan, waardoor ik moest opschuiven. Zijn donkerblauwe overhemd stond hem fantastisch en de stof ervan voelde prettig aan tegen mijn blote arm. Ik deed alsof ik de aanraking niet doorhad, zodat hij zo dichtbij zou blijven staan. Er gloeiden hete signalen door mijn arm, dat zo begon te bonzen dat ik me een beetje uit balans voelde.

'Het blijft mijn voorkeur hebben,' zei hij tegen me. 'Hoe perfect iets er op een scherm ook uitziet, als ik mijn handen gebruik om iets tastbaars te creëren, maak ik het me eigen en daar kan niks tegenop.'

Dat kon ik me goed voorstellen en ik knikte ijverig.

'Dave houdt van knutselen,' zei Mark droog. Dat was aanleiding voor Dave om de ander een goedbedoelde duw te geven.

'Dankjewel voor je inbreng, Mark. Ga nou maar weer aan het werk.'

Mark liep meteen terug naar zijn plek. Moest ik me schuldig voelen dat ik hem daarvan had afgehouden? Ik had niet gedacht dat Rayan en Dave zo streng waren.

'Ik was hem aan het bekijken om inspiratie op te doen voor mijn meesterproef,' verklaarde ik. Dan draaide ik me naar Mark en zei: 'Bedankt voor je hulp.'

'Geen probleem,' glimlachte Mark. Hij keek kort naar Dave en daarna keerde hij zijn blik naar de schermen voor zijn neus.

'Heb je al een ideetje?' vroeg Dave me. 'Voor je meesterproef, bedoel ik.'

'Ik wil graag iets unieks,' besloot ik. Uniek stond voor fantasierijk. 'Daarom vind ik de achtbaan ook zo mooi. Het is weer eens wat anders dan een simpel bouwwerk.'

'Simpel is een achtbaan inderdaad niet, maar het is ook geen uniek item.'

Ik staarde hem aan. 'Wil je dat ik iets maak wat nog nooit eerder is gemaakt?' Ik was een architect, geen uitvinder.

Dave glimlachte geheimzinnig en hij zei: 'Er begint zich een idee te vormen bij mij. Geef me even wat tijd om het uit te werken en dan kom ik er bij je op terug.'

Mijn blik was nu gevuld met ongeloof. Was hij echt van plan om me nieuwsgierig te maken en verder niks te zeggen? Maar ik had geen keuze en daarom knikte ik terwijl ik mijn best deed om mijn stemming voor hem te verbergen.

Hij keek op zijn horloge, waardoor mijn blik naar zijn brede, gebruinde pols werd getrokken. De blonde haartjes erop zagen er zo aantrekkelijk uit dat ik mijn gezicht met een kuch van hem wegdraaide.

Dave zei in het algemeen: 'Ik ben er klaar mee, jullie dan?'

Dat bleek het signaal te zijn om te stoppen met werken, want waar de anderen net nog geconcentreerd op hun schermen tuurden, stond een gedeelte nu vrij abrupt op. De rest begon spullen te verzamelen en op te ruimen.

'Weekend,' juichte Gert-Jan en hij draaide een rondje met zijn stoel. Zijn donkerblonde haren hield hij uit zijn gezicht door wat de inhoud van een halve pot gel leek en op de een of andere manier zat zijn overhemd nooit zo netjes als dat van zijn collega's.

Toen ik weer naar Dave keek, zag ik dat hij naar me grinnikte. Ik zette snel een stap achteruit en lachte zwakjes terug. Van mij mocht het warme weer wel wat minder worden, want mijn wangen bleven maar branden.

Alhoewel, de airco stond vrolijk te blazen, waardoor de hitte in het kantoor gelukkig meeviel.

'Heb je nog plannen voor het weekend?' vroeg hij me.

'Uh, ik heb een feestje bij mijn vriendin,' zei ik. Ik was blij dat ik inderdaad wat te doen had, daardoor voelde ik me minder een loser. De rest van het weekend zou ik waarschijnlijk gewoon thuis doorbrengen, in de tuin; met een boek, maar dat was natuurlijk niet hip om te zeggen. Mij was vaker gezegd dat mijn ziel te oud was voor mijn lichaam en daar zouden mijn voorkeuren waarschijnlijk wel iets mee te maken hebben.

'Klinkt leuk.'

Ik knikte maar, hoewel de rest van mijn weekend me eigenlijk meer aansprak. Toen bedacht ik me dat hij me de vraag waarschijnlijk stelde om zijn eigen plannen te kunnen vertellen en daarom vroeg ik vlug: 'En jij?'

'Geen idee nog, ik kijk wel,' zei hij vaag. Daarna lachte hij ondeugend en vervolgde: 'Misschien kom ik wel even langs bij jullie. Zodra het herfst wordt, zal er niet meer zoveel worden gebarbecued en ik denk dat je vader daarom goed gebruik zal maken van het huidige weer.'

Dat dacht ik eigenlijk ook.

Ik vond mijn stage erg leuk en het was alsof het gat van zes jaar nooit tussen mijn vader en mij had gezeten, want we pakten ons leven samen op zoals we dat in mijn kindertijd gewend waren, maar ik had moeite met mijn gevoelens voor Dave en zijn constante aanwezigheid in mijn buurt hielp me daar helemaal niet bij.

Misschien kon ik een manier verzinnen om hem te ontlopen, hoewel mijn trots me dat eigenlijk verbood. Hij zou mij gewoon koud moeten laten en ik baalde als een stekker dat dat niet het geval was.

'Klinkt leuk,' kaatste ik zijn antwoord terug.

'Fijn weekend,' werd er om ons heen geroepen en ik merkte op dat de helft al in sneltreinvaart vertrokken was.

'O,' schrok ik. Ik moest ook nog opruimen en ik zag het niet zo zitten om als enige achter te blijven. Rayan was er weer niet, wat betekende dat ik samen met Dave als laatste het kantoor zou verlaten.

Gehaast maakte ik me klaar, maar het ging inderdaad zoals ik vreesde. Gelukkig was hij met de auto; een bestelwagen, en ik met de fiets, waardoor onze wegen zich buiten het gebouw scheidden.

'Prettig weekend,' wenste ik hem verlegen.

'Jij ook, Rim.'

Het leek wel alsof zijn stem extra warm klonk toen hij mijn naam zei, maar toen ik dat wilde verifiëren door zijn gezicht te bekijken, liep hij al van me weg.

Ik had me waarschijnlijk vergist. Wat ik sowieso niet moest doen was enige betekenis uit zijn woorden halen, want dan zou ik mezelf helemaal gek maken.

Zuchtend liet ik het slot van mijn rijwiel openschieten en daarna fietste ik naar huis.