De beste vriend van mijn broer [onc2024]

Hoofdstuk 12

Na het paintballen werden we uitgenodigd voor de afsluitende barbecue, zoals ik kon verwachten van de zoon van de koning van de gril. Het was een genot om weer schone, droge kleren en schoenen te dragen, en mijn trui was gelukkig warm genoeg nu zowel september als de dag hun einde begonnen te naderen.

Ik deed mijn best om niks van mijn verlegenheid te laten blijken toen ik op een omgevallen boomstam ging zitten, waarvan er een aantal in een kring waren gelegd en als zitplaats dienstdeden. Zat ik te kijk, of viel ik niet op? Ik wist even niet waar mijn voorkeur naar uitging. Deze keer had ik graag wat aanspraak gehad.

'Bedankt voor alle hulp,' zei Cynthia iets verderop met haar schelle stem, wat mijn redelijk goede humeur onmiddellijk tenietdeed. Ze zat haaks van mij op een andere boomstam en zo dicht tegen Dave aan dat ik blij was dat zijn dijen niet hoefden te ademen. Ze deed ook met overdreven bewegingen voor hóe hij precies had geholpen, waarbij ze hem constant aanraakte. Ik schepte toch ook niet op omdat hij mij tijdens het eerste potje hielp?

'Hoe gaat ie?' Rayan kwam naast me zitten en ik kon mijn aandacht gelukkig naar een plezieriger onderwerp brengen – of dat was toch wat ik dacht.

Ik knikte en ik hoopte dat mijn lach er oprecht genoeg uitzag. 'Je mag vaker een grote klant binnenhalen,' zei ik.

'Wat was ook alweer de reden dat Paul niet kon?'

Mijn brein was voor een moment volkomen blanco en ik was ervan overtuigd dat mijn paniek duidelijk op mijn gezicht stond geschreven.

'Weet je wel hoe lang het rijden is vanuit Groningen?' zei ik. Mijn stem klonk veel te zwak, maar ik moest íets zeggen. Ik kreeg een flits van inspiratie toen ik vervolgde: 'Ik denk dat ik mijn stage ga inkorten, anders weet ik niet of de relatie wel standhoudt.'

Hiermee hoopte ik duidelijk te maken dat ik Paul niet zo snel in de hoofdstad verwachtte, bovendien liet ik ook subtiel doorschemeren dat onze relatie ook weer niet zó stevig was, wat de reden zou zijn dat mijn broer en mijn zogenoemde vriend elkaar nooit zouden ontmoeten. Behalve die redenen, had ik meteen een aanleiding ingebouwd voor een vroegtijdig einde van mijn stage. Ik wist dat het niet langer kon doorgaan op deze manier.

Hoewel het een van mijn slechtere ideeën was toen ik besloot hierover te liegen, was ik trots op mezelf door het zo te brengen.

Ik kon niet lang genieten van mijn gespeel met woorden, want Dave had zich losgeweekt van Cynthia en plofte aan de andere kant van me neer. Ik verstijfde en had ineens geen idee wat ik met mijn houding aan moest.

Het was duidelijk dat Dave ons gesprek gevolgd had, want hij haakte er probleemloos op in. Hij sloeg zijn arm om me heen en zei: 'Wat hoor ik nou? Ga je je stage inkorten?'

Waarom rook hij zo lekker? En waarom waren zijn ogen zo mooi? Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Cynthia haar armen over elkaar sloeg en me chagrijnig bekeek, waardoor mijn gevoelens nog verwarrender werden. Ik wilde mijn tong naar haar uitsteken, maar omdat ik de volwassen leeftijd had bereikt, deed ik dat toch maar niet en negeerde ik haar gewoon zoals iedere andere twintigjarige dat zou doen. Wel wentelde ik me in Daves aanraking, hoewel hij mijn broer vaak op dezelfde manier zo'n bro hug gaf. Daardoor werd het extra bij me benadrukt dat hij het vriendschappelijk bedoelde. Ik moest er geen diepere betekenis uithalen, wat mijn gevoelens mij ook wijsmaakten. Maar waarom was dat zo moeilijk?

Ineens bedacht ik me dat hij een vraag had gesteld en dat het de bedoeling was dat ik die beantwoordde.

'Waarschijnlijk wel, Groningen vind ik toch een stuk minder chaotisch dan Amsterdam,' zei ik. Om over het gehucht Doodstil maar te zwijgen, maar dat sprak voor zich.

'Blijf je niet bij je vader wonen?'

Hij klonk teleurgesteld, maar dat was ongetwijfeld mijn hoopvolle interpretatie.

Op dat moment klemde hij me steviger tegen zich aan en zei op zachte toon: 'Zonder mijn toestemming mag je niet vertrekken.'

Ik deed er alles aan om geen betekenis uit die bezitterige uitspraak te halen. Wat bedoelde hij eigenlijk met die woorden? Ik had de stage toch met mijn broer kortgesloten?

'Ben je vergeten dat ik je stagebegeleider ben?'

Dat was ik inderdaad. Als hij me een slechte beoordeling gaf, kon ik de eerste tijd fluiten naar mijn diploma.

Het werd me bespaard om antwoord te geven, want de eerste spiesjes waren klaar en werden uitgedeeld. Ik zette mijn tanden dankbaar in het perfect bereidde vlees.

'Wil je wat aioli?'

Nu keek ik hem met samengeknepen ogen aan. Het deed me denken aan onze eerste ontmoeting sinds zes jaar en aan zijn zelfingenomen glimlach te zien, dacht hij hetzelfde. Ik schudde mijn hoofd, mijn mond was te vol om hardop te kunnen reageren.

Cynthia had door dat hij niet meer bij haar ging zitten en ze koos pruilend eieren voor haar geld, waarna ze naast hem neerplofte. Onwillekeurig vergeleek ik haar hoogblonde, perfect opgemaakte uiterlijk met mijn eigen gewone gestalte, waarbij pijnlijk duidelijk was dat ik dat allemaal miste. Mijn haren waren simpel donkerbruin, ik vond mascara nutteloos omdat ik vrij donkere wimpers had en mijn trui had ik aangetrokken omdat die praktisch en warm was. Cynthia wreef net over haar eigen blote armen. Zelfs van deze afstand kon ik het kippenvel zien.

Hoewel Dave zijn arm over mijn schouder had geslagen, leek het er niet op dat hij dat ook bij de receptioniste zou doen en ik deed mijn uiterste best om mijn zelfvoldane grijns aan niemand te laten zien. Het zorgde ervoor dat ik me minder twijfelachtig voelde.

Het viel haar echter ook op en omdat zij niet met zoiets onbenulligs als onzekerheid kampte, vroeg ze met haar doordringende stem naar de precieze reden, of zo interpreteerde ik dat in ieder geval: 'Kan je mij niet beter warmhouden? Rim zit zo knusjes tussen jullie in, die heeft dat niet nodig,' zei ze.

Rayan had allang geen aandacht meer voor mij en voerde, naar de andere kant weggebogen, een gesprek met zijn linker buurman. Maar ja, ze had natuurlijk wel gelijk en ik bereidde me al voor op het verlies van Daves warme arm op mijn lichaam. Wat ik niet verwachtte, was dat hij me simpelweg steviger vasthield en tegen Cynthia zei: 'Rim en ik zijn vrienden, ik zou zoiets natuurlijk niet bij iemand doen die op die manier niet zo dichtbij stond.'

Dan keek hij naar mij, terwijl ik alleen maar naar zijn prachtige mond kon staren. Een mond die nog een zin vormde: 'Toch, Rim?'

Omdat ik niks zei, schudde hij me zachtjes heen en weer. Zijn stem klonk eisend toen hij zei: 'Zeg het.'

Dat bracht mij uit mijn daas en ik knikte snel. Mijn antwoord klonk mompelend: 'Ja, we zijn vrienden.'

Vrienden, Rim, onderstreepte ik dat woord in mijn gedachten; het is de bedoeling dat je stopt met hem lastigvallen in de hoop op meer dan dat.

Zijn gedrag zorgde er uiteraard voor dat ik alleen maar meer voor hem voelde, maar dat was mijn probleem; niet het zijne. Ik richtte al mijn aandacht op mijn bord, hoewel die intussen leeg was. Mijn maag zat sowieso vol met vlinders, honger had ik niet. Daarom speelde ik wat met mijn vork.

Cynthia maakte een puh-geluid en stond op. Ik hield mijn hoofd gebogen, dus ik wist niet wat ze ging doen. Haar plannen konden me echter niks schelen, ik kon alleen maar denken aan het warme been van Dave tegen het mijne.

'Waarom doe je dat de hele tijd?'

Dave fluisterde die woorden in mijn oor en ik keek hem geschrokken aan.

'Wat?'

'Je verstoppen.' Dave keek me daarbij strak aan en ik bloosde diep. Hopelijk zorgde de invallende schemering ervoor dat dat niet zo opviel, maar eigenlijk betwijfelde ik dat. Toen hij zijn vingers onder mijn kin hield om te voorkomen dat ik opnieuw wegkeek, wist ik dat zeker. Ik staarde in zijn blauwe ogen, die door het schaarse licht een mystieke glans hadden gekregen.

'Je hebt zulke mooie ogen, maar niemand krijgt ze te zien omdat je iedereen vermijdt.'

Toen de betekenis van wat hij zei tot me doordrong, verdween mijn eventuele antwoord uit mijn geheugen.

Hij zei dat ik mooie ogen had.

Hoe moest ik daarmee omgaan?