LIVE OR DIE: ZOMBIE APOCALYPSE

PROLOGUE

PROLOGUE

Nakatayo at tulala. ‘Yan ang nararamdaman ko ngayon kasabay ng takot at pag tataka sa nangyayari sa kapaligiran. Tumatakbong mga tao, mga taong kinakagat at kinakain ang kapwa nila tao. Anong nangyayari? Bakit ang ingay? Bakit ang usok? Bakit nila kinakagat ang kapwa nila? Anong meron? Bakit inuutusan nila akong tumakbo? Ano itong mga nakikita ko? Nasa loob ba ako ng panaginip?

“Takbo! Bata tumakbo ka na!” sigaw sa akin ng isang lalake habang tumatakbo kaya kasunod niya tumakbo na rin ako.

“Ano pong nangyayari?” tanong ko na nag tataka pa rin. Kagigising ko lang tapos ganitong klaseng pangyayari ang makikita ko asan ang hustisya?

“Hindi ko rin alam! Tumakbo ka na lang at iligtas ang buhay mo!” sigaw niya pabalik sabay iwas sa motor na nakatumba. May hula ako sa nangyayari ngayon pero parang imposible naman, sa k-drama lang at sa pelekula lang meron non!

Paano kung pag gising mo biglang mag iba ang mundo? Paano kung sa isang kisap mata iba na rin ang kataohan mo? Paano kung ang mga taong nakasanayan mong nakakasalamuha ay hindi na gaya ng dati?

I thought, we thought zombies were not real, but they are real. The way they eat their co-humans, the way they walk, the way they run—it is a fucking zombie!

Live or die. That’s the new motto of the Philippines right now. Matira matibay. Maybe that’s the motto of the zombies. Kapag napatay mo sila panalo ka, kapag napatay ka kalahi ka na nila. Pero hanggang kailan kami tatakbo para sa buhay namin? Ilang tao pa ang mag sasakripisyo para iligtas ang bawat isa? Kailan matatapos ang sumpang ito? Hanggang kailan namin kakayanin na labanan ang mga halimaw na ito?

It's a zombie, and we're humans. We're not strong enough to fight and kill them, but we believe that it's better to fight for our lives than to do nothing. Fuck this zombie apocalypse.

A_Bitch_Lady