Bizi bir araya getiren ihanetti. Biz ihanete uğramış iki kişiydik.
O ve ben ya intikam alacaktık yada derin bir sessizliğe mahkum olacaktık...
"Sence intikam almalı mıyız"
"Biz onlar kadar kötü değiliz ki ama onlara bir ders vermek isterdim"
" O...
HELLÖÖ UZUN ARADAN SONRA NİHAYET BİR BÖLÜM GELDİ FAZLA UZATMADAN SİZİ FAZLA BEKLETMEDEN BÖLÜME UĞURLUYORUM LÜTFEN YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN KEYİFLİ OKUMALAR ❤️🥳
Medyada Işılay ve Barınn aşklarım var
✨✨✨
6. Bölüm
Babam hastaneden çıkalı bir hafta olmuştu. Geçirdiğimiz bu bir hafta boyunca sürekli annemi sordu ama ben bir şey diyemedim. Neden söylemedin biliyor musunuz Çünkü şu an kalbi çok hassas bir üzüntüyü kaldıramaz ve kalp krizi geçirme olasılığı çok yüksek. Babamı yeni bulmuşken kaybedemem.
Bir haftadır babamla evde kalıyorum hastaneden izin almıştım. Hastane sürecinde ve ev sürecinde Barın sürekli yanında olmuştu gerçek bir arkadaş gibi.
"Güzel kızım uyandın mı" sanırım ne zaman kızım kelimesini duysam gözlerim doluyor bu hisse alışmam biraz zaman olacak gibi.
"Çoktan uyandım Baba kahvaltı bile hazırladım" dedim.
"İşte benim kızım aynı annen gibi güzel olduğun kadar elinde lezzetli"
Beni her anneme benzettiğinde gurur duyuyorum ama aynı zamanda üzülüyorum ben nasıl söyleyeceğim annemin öldüğünü. Ama artık daha fazla saklayamam,
"Baba seninle bir şey konuşsam gerekiyor" dedim ve konuşmaya devam ettim
"Baba gel bir otur konuşacağım bir şey ağır hatta çok ağır gelebilir sana"
Babam önce yüzüme baka kaldı sonra mutfaktaki sandalyenin üzerine oturdu. Önünde diz çöküp ellerini tuttum Babamın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Baba söze nasıl başlamam gerek bilmiyorum. Ama artık bunu senden saklayamam" dedim ve biraz sustum. Söyleyecekleri mi kafamda tartmam gerekiyor, ondan sonra söylemem gerekiyor pat diye giremezdim cümleye.
Babam gözlerinin içine bakıp "Yoksa annen başkasıyla mı evlendi"diye sordu. Keşke hayatta olsaydı da başka biriyle evli olsaydı.
Başımı hayır anlamında iki kere salladım ve konuşmaya başladım.
"Baba, ben 8 yaşındayken Annem bir cinayete kurban gitti." Dedim babamın gözleri dolmuştu derin bir nefes alıp konuşmaya devam ettim,
"O akşam evde oturuyorduk annemle çizgi film falan izleyecektik beraber sonra evimizin aşağısından kadın çığlıkları geldi. Biliyorsun Annem feminist Bir kadındı. Bir kadının şiddet görmesi annemin en kırmızı çizgisiydi. Annem de yardım etmek için aşağıya indi. Bana evde kalmamı ve polisi aramamı söyledi, Ama ben polisi aradığımda her şey bitmişti o adam hem annemi hem de o kadını oracıkta kurşuna dizdi. Biliyor musun baba ben o günden sonra asla çizgi film izlemedim" dedim ve sustun.
İkimiz de sessizlik mutfakta sadece benim hıçkırıklarım ve babamın sessiz gözyaşları vardı. Babamla birbirimize sımsıkı sarılıyorduk. Hayat bizden en değer verdiğimizi almıştı benim annemi, onun da hayat arkadaşını.
