POV Emma:
Zaterdagochtend. Er wordt op mijn kamerdeur geklopt. 'Ja?' vraag ik met een slaperige stem. De deur gaat open en Scott staat in mijn kamer. Shit, ik zie er niet uit. 'Goed geslapen?' 'Ca va' 'Over mij gedroomd?' 'Over wie anders?' Hij lacht schattig. 'Hoe laat is het?' 'Tien uur' 'Waarom ben jij hier zo vroeg en hoezo ben jij hier geraakt?' 'Jouw ouders hebben me binnengelaten nadat ze met je nonkel hebben gebeld en Bobbejaanland' 'Ah ja. Je gaat toch nog even moeten wachten tot we kunnen vertrekken, want ik moet mij nog aankleden, mijn make-up nog doen en ook nog mijn haar doen' 'Ik wist niet dat jij zoveel om jouw uiterlijk gaf. Voor mij is aankleden genoeg hoor' 'Echt?' 'En je haar kammen, want dat zit helemaal in de war' Ik ben gecharmeerd door zijn woorden. 'Allez, dan ga ik me maar klaarmaken zeker?' 'Ja, moet ik even naar ergens anders of niet?' vraagt Scott ongemakkelijk. 'Blijf maar hier' 'Zeker?' '100%' Ik kleed me aan en kam mij haar. 'Goed zo?' Ik voel me een beetje onzeker zonder make-up ofzo. 'Perfect' Maar Scott's woorden geven me terug zelfvertrouwen. We gaan naar het station en we gaan met de trein naar Bobbejaanland. Enkele weken geleden hebben we dat met de klas gedaan. Nu met ons getweeën vind ik het wel gezelliger. Als we aankomen, gaan we eerst naar de Naga Bay. Dan gaan we naar de Fury. Ik vind de Fury wel leuk, maar ben toch een beetje bang. Als we in het wagentje zitten, pak ik Scott zijn hand. 'Nog steeds niet zo stoer?' vraagt hij lachend. 'Alsof je het erg vindt dat ik je hand vastneem' 'Klaar voor?' Het rit begint. 'Heb ik keuze?' 'Nee' Het is een leuke rit, maar ik moet even bekomen. Het is ondertussen middag, dus gaan we iets eten. We eten een Bicky-burger. Daarna gaan we naar de Dreamcatcher. 'Wat wil je nog doen?' vraag ik na we samen door de lucht hebben gezweefd. 'De Typhoon?' 'Ja, oké' Ik durf eigenlijk niet in de Typhoon, maar ik wil niet overkomen als een softie. We gaan naar daar. Als ik zo'n karretje naar beneden zie roetsjen, twijfel ik. Was dit wel een goed idee? Ik ben er nog nooit in geweest. Ik durf niet. Ik begin luider te ademen. 'Alles oké?' vraagt Scott bezorgt. 'Nee' 'Wat is er?' 'Ik durf het niet' 'Emma, had dat dan eerder gezegd. We kunnen niet meer terug nu' Mijn ademhaling begint zwaarder en luider te worden. 'Emma, ik ben bij je. Er kan niks gebeuren. Adem in en uit. In en uit' Hij knuffelt mij. Ik ben rustiger te ademen. Hij is bij mij, alles komt goed. En dan is het aan ons. We gaan zitten en de veiligheidsbeugels gaan naar beneden. Ik knijp Scott zijn hand bijna plat. 'Alles komt goed' blijft ik als een mantra in mijn hoofd herhalen. Plots schiet het karretje in beweging. We worden recht omhoog getakeld. Als we bijna boven zijn, geraak ik weer een beetje in paniek. 'Alles is oké, Emma' stelt Scott mij gerust. Hij knijpt bemoedigend in mijn hand. 'Dank je we-AAAAAAAH!' Ik wil hem bedanken, maar het karretje stort de diepte in. Ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf. We maken een looping en dan gaat het karretje veel trager en kan ik even op adem komen. 'Dank je we-ah, wat betekend dat?' vraagt Scott plagend. 'Je weet wat ik bedoel' 'Maar ca va?' 'Ja, nu wel' 'Emma, als je iets niet wil, zeg het dan aub in het vervolg' 'Oké, zal ik doen' 'Maken we er nog een leuke dag van?' 'Tuurlijk'
Dat hebben we ook gedaan. Na nog in de Slegde en in Revolution geweest te zijn, gingen we naar huis. 'Huis' is Scott's dak geworden. Daar zijn we nu. Het is al laat, we hebben net frietjes gegeten. We liggen tegen elkaar op de zetel. Naast elkaar liggen gaat niet, daarvoor is de zetel te klein. Scott speelt met mijn haar. Wie weet gaan we nu...
De titel is de definitie van een tyfoon.
