OYUN

1.

2004
Yazar'dan

Soğuk bir Aralık gecesiydi ay geceyi aydınlatıyor esen rüzgarla ağaç yaprakları ses çıkarıyordu. Küçük Lina sütü ve kurabiyesi ile birlikte televizyonda en sevdiği çizgi filmi izliyordu. Saatler geçiyor saat 10'a yaklaşıyordu ancak küçük kızın annesi gelmiyordu,odadan çıkmış ve bir daha dönmemişti. Dışarıdan gelen yaprak hışırtıları küçük kızı korkutmuştu küçük kız odadan çıkarak paytak ve korkak adımlarla annesini aramaya başladı,ancak annesi hiçbir yerde yoktu hüsranla yere çöken kız çocuğu kafasını kaldırınca tuvaletin ışığının yandığını fark etti ve heyecanla tuvalete koştu kapıyı hafifçe araladı,annesi oradaydı yerde yatıyordu yorulmuş olmalıydı küçük kız annesine uzanıp onu öptü annesi buz kesmişti "Annem üşümüş olmalı,hemen bir battaniye getirmeliyim!" annesine bir battaniye alıp geldi ve ikisinin de üstünü örterek annesinin yanına uzandı "İyi geceler annecim.." ve gözlerini kapatarak kendisini uykuya bıraktı.

Gözüne giren ışıkla birlikte esneyerek uyandı küçük kız yatağında doğrulup etrafa baktı ancak burası tuvalet değildi anneside ortalıkta yoktu küçük kız ayağa kalkarak annesine bakmaya çıktı koşarken koridorun başında babasını gördü babası küçük kızı fark edince ona kollarını açtı,küçük kız koşarak babasının kolları arasına girdi "Annem nerde babacım?" diye sordu küçük kız.

 Babasının yüzü düşmüştü tam cevap verecekken annesinin tuvaletten çıkarılan bedenini gören kız, hızlıca babasının kollarından sıyrılıp annesinin cansız bedenine doğru koştu annesine sarılıp kafasını göğüsüne koydu "Annem olmaz almayın onu o sadece üşümüş lütfen annem olmaz!" kızın yakarışları içinde annesini kollarından aldılar babası kızı sakinleştirmeye çalışıyordu "Anne! annem olmaz daha çok erken melek olamaz o !" kızın hıçkırıkları ve çığlıkları evde yankı yapıyordu kız yine annesine doğru koşarken babası tutmuştu tam yine kaçacakken kolunda derin bir sızı hissetti uykusu geliyor gözleri kapanıyordu son gördüğü annesinin götürülüşüydü "Annem olmaz.." ve gözleri kapandı tek bildiği artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağıydı.

------<>------

Günümüzden

Lina'dan

Soğuk bir kış sabahı topuklularımın karda çıkarttığı ses ile birlikte arabama doğru yürüyordum. Etrafı bembeyaz kar bütün görkemi ile sarmıştı ve ben yine kafamda fırtınalar yaratıyordum.

 İnsanlar tesadüf kelimesini ne kadar çok seviyor değil mi ama ben tesadüflere inanmayan kişilerdenim örneğin ileri de ki lambanın diğerlerinden uzak olması ve bunun bana yalnızlığı hatırlatması bir tesadüf değil yada annemin ölümü o da bir tesadüf değildi benim için. Annemi 3 yaşındayken kaybetmiştim hayal meyal hatırlıyordum herşeyi ancak büyüdükçe kafamdaki sorular artmıştı ve bunun bir cinayet olabileceğinden şüphelenmiştim. 

Babam güçlü bir iş adamıydı ve pek çok düşmanı vardı bu da cinayet olması ihtimalini arttırıyordu.

Babam, babam çok tatlı bir adamdı.. eskiden di yani annemin ölümünden sonra yüzüme bile bakamamıştı bende bu olayı çözmeyi kendime görev edinmiş 2 yıl odamdan çıkmadan ders çalışıp İstanbul hukuk kazanmıştım. Mezun olduktan sonra mülakatlara girmiş ve geçmiştim savcı olarak annemin katilini bulmak daha kolaylaşmış olsa da 21 yıl öncesinin dosyasını delilsiz açtırmam mümkün değildi.

Kafamı susturup arabama gitmek için köşeyi dönmemle hızlıca koşan birinin bana çarpması bir oldu tam ayakta durabilirken ikinci geçen kişi ile takılıp popomun üstüne kara oturdum.

Olayın şoku ve donma hissi ile donakalmıştım birinci kişi gözden uzaklaşmış bana çarpan kişi yaptığı şeyi yeni fark etmiş gibi bana koşmuştu. Sinirli ve aceleci duruyordu "Sen nerden çıktın bir anda ya tam da yakalamıştım."dedi sinirli bir şekilde.