ස්නේහ (GL)

13

"මොරටුවෙ නම් මොන මඟුලකටද ඕයි එයා හැමතිස්සෙම වගේ මේකට රිංගන්නෙ..." සවින්ද්‍යා බත් මුල දිගෑරියා.

"කව්ද බං දන්නෙ මොන මඟුලකට එනවද කියලා.. බැලුවොත් ඇත්තන් ලයිබ්‍රියෙයි නැත්තන් අද වගේ  මොකක්හරි එහෙකට දේශනාවක් දෙන්න එයි...මොනා වුණත් ෆැකල්ටියෙ කෙල්ලොනම් පරිස්සම් කරගන්න බැරිවෙයි වගේ..දැක්කනේ ඉස්සරහ හිටපු උන් ටික පිස්සු හැදිලා වගෙ බලන් හිටපු හැටි... ආරතීත් එයාගෙම අදහස් දිගෑරියා. සවින්ද්‍යා කට කොනින් හිනා වුණා.

ලෙහාපු බත් මුල ටිකින් ටික ඉවර වෙමින් තිබ්බා. නැගිට්ට වෙලේ ඉඳන් නිදිමතේ ඉන්න සවී එහෙම්මම ඇඳට වැටුණා. ආරතී ඉක්මනට නාගන්න කියලා වොශෲම් එකට දිව්වෙ ඉස්සෙල්ලම ගියොත් කලින් එන්න පුළුවන් නිසා. තැඹිලි පාට ඉර එයාගෙ අඬු බඬු  ටික ටික හකුලන් වලාකුළු අස්සෙ ගිලිලා යද්දි මාත් මගේම හිතිවිලි අස්සෙ ගොඩ ඒගන්න බැරි තරම් ගිලිලා හිටියා.

"මොරටුවෙ ආකි කරන කොණ්ඩයා...." ෆැකල්ටියෙ ළමයි එයා ගැන දැනන් හිටියෙ එහෙම. නිතරම ලයිබ්‍රි ගානෙ රිංගන, වරද්දන්නෙ නැතුව හැම එලිදැක්මකටම එන, ඉඳලා හිටලා ඒවයේ බර සාර දේශනයක් තියන, කෙල්ලෙක් වෙලත් කෙල්ලොන්වම පිස්සු වට්ටන්න තරම් කූල් ලුක් එකක් තියෙන, කොණ්ඩයා කියලා හැමතැනම කතාවෙන කෙනා....හැමෝම දැනන් හිටියෙ එහෙම. තද කළු ඇස් තියෙන, කොච්චර නපුරුයි කියලා පෙන්නන්න හැදුවත් හරි අහිංසක, ආදරේ පිරිලා ඉතිරිලා තිබ්බ හදවතක් තිබුණ, මතක් වෙද්දිත් පපුව හිරිවැටිලා යන කවී ගැන දැනන් හිටියෙ මං විතරමද...

මේ දවස් ටිකට අපේ ඇස් ඇස් කීපාරක් ඇක්සිඩන්ට් වෙන්න ඇතිද...කී පාරක් එයා මාව පහුකරන් යන්න ඇද්ද...මං කොයිතරම් කාලයක් කිසිම හැඟීමක් නැති ඒ මූණ දිහා බලන් ඉන්න ඇතිද...මටවත් මතක නැති තරම් වාර ගාණක්...මාව මතකම නැද්ද ඔයාට..එහෙමත් අහන්න හිතුණා වෙලාවකට...සමහර විට පොඩි කාලෙ මිස්ටේක් එකක් කියලා මාව අමතකම කරලා දාලා ඇති..

ඒත් මෙච්චර අවුරුදු ගාණක් හැංගිලා ඉඳලා එකපාරටම ඇස් ඉස්සරහට ආවම මං මොකක්ද කරන්න ඕනෙ කියලා මං දන්නෙ නෑ. දුකක්ද සතුටක්ද දැනුණේ කියලවත් මට තේරුමක් නෑ. එදා මුල්ම දවසෙ එයාව දැකපු වෙලාවෙ දැනිච්ච ෆීලින්ග් එක ඒ විදිහටම ආයෙ ආයෙ දැනෙද්දි මොකක්ද කරන්න ඕනෙ කියලා මං දන්නෙ නෑ. අක්කා අපි දෙන්නව ගෙදෙට්ට මාට්ටු කරද්දි එයා ගැන මතක් කර කර වැටිච්ච කඳුලු ආයෙ ආයෙම මගේ ඇස් වලින් එලියට පනින්න පොරකද්දි මොකක්ද කරන්න ඕනෙ කියලා මං දන්නෙ නෑ. මට ආදරේ නෑ කියලා කිව්ව දවසෙ දැනිච්ච වේදනාව ආයෙ ආයෙත් දැනෙද්දි මොකක්ද කරන්න ඕනෙ කියලා මං දන්නෙ නෑ.මං අසරණ වෙලා..හොඳටම.

එයා වෙනස් වෙලා..ගොඩක්. තර්ඩ් ඉයර් ස්ටුඩන්ට් කෙනෙක් දැන්. එයාගෙ එයාගෙ ජීවිතේ ලස්සනට ප්ලෑන් කරගෙන. ඉස්සර හිටපු පිස්සා නෙමේ දැන් ඉන්නෙ..යුතෝපියන් කාරයෙක් වගේ දැන්. හැමතිස්සෙම විප්ලවීය අදහස්.

මගේ හුස්ම ඈතට ඈතට පාවෙලා ගියා. ලොකුම ලොකු කඳුලු බිංඳුවක් දෙකක් මගේ ඇස් අග නලියෑවා.

"ජිවිතේට ඕනෙ අපිව පුදුම කරන්න. අපි ඒ පුදුම කිරීම් වලට ඉඩ දෙන්න ඕනෙ. නැත්තන් මේ තියෙන අමුතුම තාලේ ගලා යාම එහෙම්පිටින්ම නතර වෙනවා. ආදරේ කියන්නෙත් ඒ පුදුම කිරීම් වලින් සමහරක්. ඒකෙන් විඳින සතුට, දුක හැමදෙයක්මත්  එහෙමයි. ඒවයින් ඉගෙන ගන්න ලොකු පාඩමුත් එහෙමයි. ඉතිං..ආදරේ කියන දේ ජීවිතේට එන්නෙ අපි හිතන්නෙවත් නැති මොහොතක..ඒක එද්දි සතුටින් පිලිගන්න. ඒ වගේම ඒකට සතුටින් යන්න දෙන්න.. "

එයාගෙම මහ විකාර වචන මගේ ඔළුව වටේට පියෑඹුවා. හිමි හිමින් බරවෙන සදාතනික ගැඹුරක වැලලෙන්න මගේ ඇස් වලට මං ඉඩ දුන්නා.

නාලා කාලා සේරම කරගෙන ෆෝන් එකත් අරන් ඇඳට වෙද්දි වෙලාව එකොලහයි. සවීලගෙ බෝඩිමේ එහෙම්මම මට නින්ද ගිහින් තිබුණා. ගෙදර එද්දි 6ට විතර ඇති මගෙ හිතෙ. එකදිගට මිස් කරපු අසයිමන්ට් අතරට අද එකත් ඇඩ් කරලා මං කෙලින්ම ඇඳට ආවෙ හෙට ලෙක්චර්සුත් නැති නිසා පොතක්වත් කියවන්න බලාගෙන. ඉතකොටමයි ආරතීගෙන් මැසේජ් එකක් ආවෙ.

"අරයගෙ පලවෙනි පොතේ රිලීසින් එක හෙට තැප්‍රොබේන් එකේ 10ට  තියෙනවා. උඹ එනවද යන්න..සවී නම් දැන්ම තියා ලෑස්ති වෙනවා..."  පපුව ආයෙමත් ගැහෙන්න ගත්තා. යනවද නැද්ද කියලා අතීරණයක හිත එහෙට මෙහෙට වැනුණා.

"සුලඟ, නුඹ සහ මම " ලා කොල පාට නිම්නයක අත් අල්ලන් ඉන්න කපල් එකක් හිටපු චූටි කවි පොත මට මැවිලා පෙනුණා. එයාගෙ එක හීනයක් ඒක. මං තනියෙම හිනා වුණා. හිටි ගමන්ම තනියෙම ඇඬුණා.

"එන්නම්" මං ඇස් පියාගත්තා.