Kızıla boyanmış gözler üzgün görünüyor..
Derinlerde büyük acılar yattığını biliyorum.
O çaresiz cümleler çığlıklara dönüşürken,
Şimdi delirme ihtimalin beni korkutuyor.
Sağanağın bir fırtınaya dönüşmesi gibi,
Fırtınanın arasında çakan bir yıldırım gibi..
Suskun ve çaresiz anlarla dolup taşarken,
Ve bu anları yaşarken kimse onu anlamaz.
Ve tutmaz buz kesmiş ellerini o üzgünken,
"Seni seviyorum." demez ona hiç kimseler.
Kendi içinde ölen bir çiçek gördün mü hiç?
Her zaman karşındaydı belki de öyle birisi.
Umutsuz bir kalbin sahibini unuttun sen..
Öyle korkaktı ki o gözler gerçek hayatta,
Gözyaşları dolup taşardı, dayanamazdı.
Ve kaçardı, başkalarına da zarar vermemek için.
Sahi, sever miydi insanlar onun bu halini?
Sevdiklerini kendinden korumak için kaçıp,
Bir köşede kendine kızan ölü çiçeği severler miydi..?
🌺🌺🌺
