Günün birinde bana eşlik edecek olan karanlıktan korkuyorum..
Yalnız hissetmekten, soğuğu yaşamaktan..
Ölümün uçurumunda dikilen siyah gölgeden korkuyorum..
Nazik gözlere bir daha asla bakamayacak olmaktan..
Ve o yalnız kalbe küsmekten öyle kaygı duyuyorum ki..
Zayıflamış bedenlerin tutsak edildiği bu çiçekli mezarlar,
Ne zamandan beri ürkütür oldu o güzel ateşböceklerini?
Neden terkedildiğim mezarımdan korkar oldum?
Ve neden bana sunulacak bir parça sevgiden huzursuzluk duydum?
Bana değer veren gözleri kaybetmekten mi korktum?
Yoksa hiçliğin hissi benden güzel gözlerini sakınacağı için mi üzüntü duydum?
Beni bıraksaydı, umutsuz kalbimi yıldızlar bile aydınlatamazdı ki zaten..
Ay o zaman yıldızlara küserdi, geceye ışık veremedikleri için..
Ve ölümün sonsuzluğu onlara karanlığı hediye ederdi ışıklarını söndürmek için..
Ne de olsa siyah, ışığa her zaman nefret duyardı..
Işık karanlığını ondan çaldığı için hep yalnızlık duyardı..
O da bu yüzden sevmemiş miydi ölümü zaten?
Sonsuz karanlığın hüküm sürdüğü o siyah şatoda..
Yalnız bir hükümdar olmayı kendine hayal edinmemiş miydi zaten?
🌃🌃🌃
