Dayanamıyordum artık hayat bazılarımızın yüzüne gülerken bazılarımıza surat asıyordu. En çokta bu zoruna gidiyor insanın: Dünyanın bu kadar adaletsiz olması.
Şu dünyada en sevmediğim anlar: Nedensizce ilgiye ihtiyacım olduğu zamanlardı. Birine sarılarak sonsuza kadar öyle kalmak bütin dertlerimi dökmek istiyordum.
Hayat zordu, herşey zordu.... en çokta onun beni sevmemesi gerçeği incitiyordu, kırıyordu, parçalıyordu, sikip bırakıyordu işte.
Kalp denen 1 kelimeli şey, onca duyguyu taşır. Aptal olan ise o duygular değil zihindir. kalp sadece zihinin istediklerini onaylarken bazende kendi istediklerini fısıldar kalbin sahibine. Kalbin sabihi dinler mi? tabi ki, hayır.
Başkasına tutulur, yanlış kişiyi sever, kendi bildiğini kendi iradesi ile yapmaya çalışır. Ama herşeyin sonu güzel biter diye bir şey yoktu bazı insanların hayatında.
Ayaklarımı okulun damındaki bir köşede oturmuş sarkıtırken düşüncelerimi sevdiğim şarkı ile paylaşıyordum. Kuş bakışı açısı güzeldi.
Rahatlatıcı, sessiz, sakin, kimse seni görmese bile görebildiğin bir açı olması en huzur verici adını bilmediğim duygu'ydu.
Gözümdeki yaşlar kendini zorla serbest bırakmaya çalışsada ağlamak istemiyordum. Boş şeyler için göz yaşlarımı harcayamazdım.
Harcamayacaktımda. Direndim. Ama kaybeden ben oldum. Artık sessiz göz yaşlarım hıçkırığa dönüşmüştü. Burnum parlak ve kırmızı bir hal alırken yazın serinin de üşüdüğümü hissediyordum.
Yanıma birisinin oturması ile bakış açımı yanımdaki bedene döndürdüm. Kim arkadaş olduğu için utandığı arkadaşının yanına gelip oturur ki? Doğru belkide yine laf atmak için gelmişti.
Çıt sesi çıkmıyordu yangöz ile onu süzmüştüm. Keskin çene hattı sarışın saçlarına tamamen çekicilik katıyordu. Gözleri özenle çizilmiş bir haldeyken her kızın kıskanabileceği bir türden dolgun kiraz renginde dudakları vardı.
O tamamen tek kelime ile Mükemmeldi. O'na aşık olmam benim hatam olduğunu bilsem bile kalbim sadece Hyunjin'i seçiyordu.
Hangi kalp sahibine eziyet çektirmek ister ki....?
Ben her kızın düştüğü, 5 yıllık arkadaşım Hwang Hyunjin'i seviyordum. Belki de artık bir son gelmişti. Ve geçmişti. Bizim sonumuz şimdi bu şekilde olacaktı.
En sevdiği kimseye el değdirtmediği okul ceketini çıkarıp omuzuma astı. Şok olsam bile hiç göz teması kurmadan dümdüz sadece sarkıtarak salladığım ayaklarıma bakıyordum..
"Özür dilerim... Ben ani sinir ile söyledim. Geçekten seni bir kız kardeş gibi seviyorum Hwang Areum."
'Bir kız kardeş' Ciddi anlam da nasıl mutlu oldum anlatamam Hwang. Sevdiğim çocuk bana kız kardeşim diyor. Gerçekten komik.
Hayır değil. Bu konu hakkında bir şey hissetmesemde içimde bir şeylerin kırılma sesini duyabiliyordum.
"Sorun değil Hwang... Sadece, sorun değil."
Omuzuma astığı ceketini yavaşça katlayıp ona verdim. Yavaş bir hareketle eteğim uçuşmasın diye tutarak kalktım. Ona bakmadan gözümden akan 2 damla yaş ile ortadan kayboldum.
Belkide iki zıt insanlarızdır Hwang. belkide birbiri için yaratılmış ve sınılan iki genç ??? ___________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
