Unicode
"Antonအတွက်"
ချန်းယောင်းတစ်ယောက် သူ့လက်ဖဝါးရဲရဲထဲရောက်လာတဲ့ အညိုရောင်တုတ်ထိုးချိုချဥ်လေးကိုကြည့်ပြီး မိန့်မိန့်ကြီးပြုံးနေတာမရပ်တော့။
"စားလေ"
"မစားပါဘူး သိမ်းထားမှာ"
"ဘာလို့? ဟျောင်းက စားစေချင်လို့ဝယ်လာပေးတာလေ"
"ဟျောင်းပေးတဲ့ပထမဆုံးလက်ဆောင်လေးမို့မစားရက်ဘူး အမှတ်တရသိမ်းထားမှာ"
ရုပ်တည်တည်နဲ့မာန်ပါပါဆိုတဲ့ချန်းယောင်းစကားကို ဝန်ဘင်းဟျောင်းက သဘောတကျရယ်လေတယ်။ ဘာလို့လဲ၊ သူက တကယ်ပဲအလေးအနက်ပြောတာကို။
"အဟက် .... ကလေးက ကလေးစကားပြောရတယ် Antonရဲ့"
"ကလေးမဟုတ်ပါဘူးဆို"
"ကလေးဟုတ်ပါတယ်၊ one setလေးနဲ့ချစ်စရာလေး"
သူဝတ်ထားတဲ့အပြာရောင်တီရှပ်စင်းနဲ့ဘောင်းဘီအပြာလေးကိုငုံ့ကြည့်ပြီး ချန်းယောင်းကဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုခိုင်ခိုင်မာမာချလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီနေ့ကစပြီး ၁၃နှစ်သား ချန်းယောင်းကိုယ်ပေါ်မှာ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ဝမ်းဆက်လေးတွေကို ဘယ်တော့မှထပ်ပြီးမတွေ့ရတော့ဘူး။
//////
"ဟျောင်း ကြည့် ... ကျွန်တော်ကလေးမဟုတ်ဘူးနော်"
ကျောင်းကပြန်လာတဲ့ဟျောင်းရှေ့မှာပိတ်ရပ်ပြီး ခါးထောက်လို့မော့ကြည့်ရင်းပြောလိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ချန်းယောင်းရင်ထဲမျက်ခနဲ။
"ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ ဟျောင်း၊ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ကျွန်တော်ဆေးသွားဝယ်ပေးမယ်"
လှစ်ခနဲပြေးသွားတော့မယ့်ချန်းယောင်းလက်ကို ဟျောင်းက မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပြန်ဆွဲထားပြီး ...
"ဟျောင်းဆေးလိမ်းထားပြီးပြီ"
"ဒါပေမယ့် နီရဲနေတုန်းပဲ"
မကျေနပ်နိုင်စွာပဲ ချန်းယောင်းက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့အထွန့်တက်မိတယ်။
သွေးစို့နေဆဲဖြစ်တဲ့ ဟျောင်းရဲ့ဘယ်ဘက်ပါးရိုးနဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကဒဏ်ရာဟာ သူ့ကိုလည်းထပ်တူနာကျင်စေတာကြောင့်။
