Kayıp Ruhlar

Masal

Bulutlar da ağlarmış sevgilim,
Kırılınca güneşe,
Ve karanlıkta kalınca gece...
Ruhu yaralı insanlar, dönermiş yüzünü göğe..
Bulutlar da gülermiş barışınca güneşle...
Küsmeleri erteleyince başka günlere...
Ve sevince tüm renkleri kalplerinde..
Ruhu iyileşen insanlar, dönermiş yüzünü göğe..
Öyle diyor masallar diyarı prensesi...
Küsmüş ama geçmiş büyüyünce...
Sevmiş ve kalbine bir tohum ekmiş..
Sulamış onu günlerce...
Nöbet tutmuş yanında yalnız bedeniyle..
Bazen dua etmiş toprağı sevip..
Bazen bir dilek dilemiş, uçurmuş gökyüzüne..
Şiirler yazmış bembeyaz bulutlara..
Selam yollamış güneşe kuşlarla..
Günler akmış, toprak çatlamış...
Minicik bir filiz göğe uzanmış..
Gülümsemiş prenses doğan filize..
Ve yazmış şiirlerini durmadan...
Akmış satırlara parmaklarının arasından..
Her geçen gün serpilmiş filiz...
Değilmiş artık prenses, yalnız ve kimsesiz..
Dost olmuş ona uzanan dallarıyla...
Dertlerini, üzüntülerini, mutluluğunu dinlemiş salına salına..
Rüzgârını katmış yapraklarının arasına..
Saçlarına dolanıp sevmiş prensesi..
Ellerine dokunmuş usulca...
Gülen yüzüne , ağlayan gözlerine, haykırışına isyanına,
Dost olmuş her duygusuna...
Masal bu ya prenses, bilememiş dostunun adını...
Hatırlamış yalnızca ruhuna dokunan yaprakları...
Uzanıp rüyalara daldığı gecelerde gövdesine sarılı,
Hüzün, örtmüş üzerini...
Rüzgâr, ısıtmış üşüyen kalbini...
Gece, masallar fısıldamış kulağına...
Derin bir uykuya dalmış prenses...
Uyanmamış bir daha....!!!
17.02.2024 23:59