"နေနိုင်လိုက်တာအချစ်ရယ်"
"ထယ့်ဆီကမောင်ထွက်သွားတာ5နှစ်တောင်ကြာနေပီ"
မောင်အရမ်းသဘောကျတဲ့နွေဦးတောင်ရောက်ပြန်ပြီမောင်ရယ်ပြောတော့
ထယ့်ကိုဘယ်လိုနည်းနဲ့မှတစ်ယောက်တည်းမထားခဲ့နိုင်ဘူးဆို
မောင်သိပ်ရက်စက်တယ်
သားလေးတောင်နောက်နှစ်ဆိုကျောင်းတက်ရတော့မယ်မောင်
မောင့်ကိုသိပ်သတိရတယ်မောင်ရယ်
ပန်းခြံတစ်ခုခုံတမ်းရှည်ပေါ်မှာထိုင်ေနတဲ့ထယ်
တစ်ခြားကလေးတေွနဲ့ဆော့နေတဲ့သားငယ်လေးကိုကြည့်ရင်းမျက်ရည်လည်လာမိတယ်
မောင်သာရှိနေရင်သားလေးကိုသိပ်ချစ်မှာ
ချစ်ရမှာပေါ့သားလေးဟာထယ်နဲ့မောင့်ရဲ့သွေးသားအရင်းပဲကို
အတွေးကတောင်ရောက်မြောက်ရောက်နဲ့သားလေးအနားလာတာကိုတောင်သတိမထားမိလိုက်ဘူး
"ဒယ်ဒယ်ငိုနေတာလားဟင်"
မျက်ရည်တွေကိုအကြမ်းပတမ်းသုတ်ပစ်လိုက်ရင်း
မငိုပါဘူးကလေးရယ်
"ဟာ ဒယ်ဒယ်ညာနေတာ"
"သားက ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးနော် ဒယ် ဒယ်ညာချင်တိုင်းညာလို့မရဘူး"
"အိမ်ကဧည့်ခမ်းမှာချိတ်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံထဲ
လူကိုသတိရလို့ငိုနေတာမဟုတ်လား"
"သတိရရင်သွားတွေ့ပေါ်ဒယ်ဒယ်ရယ်"
"သားကသဘောထားကြီးပါတယ်"
ဆိုပြီသူ့ရင်ဘက်ကိုလက်သေးသေးလေးနဲ့ပုတ်ပြရင်းမပီကလာပီကလာပြောနေတဲ့သားငယ်လေး
သားလေးကစကားတက်လိုက်တာမောင့်အတိုင်းမောင့်ရဲ့ကိုပွားလေးအလား
မောင်ကိုသတိရတိုင်းသားငယ်လေးကိုပဲအချစ်တွေပိုပေးလိုက်တယ်မောင်
သားလေး
ကမောင့်အကြောင်းမေးပြန်ပီမောင်
သားမောင့်အကြောင်းမေးတိုင်းထယ်ဘယ်လိုဖြေရမှန်းအခုထိမသိသေးဘူး
မောင်သေသွားပြီဆိုပေမယ့်ထယ့်မျက်စ်ိနဲ့တပ်အပ်မမြင်ခဲ့လို့လားမသိ
မောင်သေတယ်သွားဆိုတာထယ်အခုယုံကြည်လို့မရသေးဘူး
YOU ARE READING
Tulip Kim 🌷
Non-Fictionငယ်ငယ်တည်းကမိဘတွေဆုံးသွားလို့မိဘမဲ့ဂေဟာမှာကြီးပျင်းလာရတဲ့Kimtaehyung ချမ်းသားတဲ့မိသားစုကြီးရဲ့ဒုတိယမျိုးဆက်Jeon Jungkook (ficမှာရေးတဲ့စာသားများသည်idolတွေကိုထိခိုက်စေလိုခြင်းလုံးဝမရှိပါ)
