ထိုရက်က စလို့ Harutoနဲ့မတွေ့ဖြစ်တော့ပေ
သူ့ရှောင်နေတာမဟုတ်ပဲ ဟိုကလာမတွေ့ခြင်းဆိုပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။
လာတွေ့ရအောင်လည်းကိုယ်နဲ့သူက ဘာမှပတ်သက်သည်မဟုတ်....
မနက်ခင်းduty offမို့ Junghwanနဲ့coffeeဆိုင်မှာအေးဆေးလာထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။
အိမ်စာပါလာတဲ့Projectလေးလုပ်ရင်းအကို့မျက်နှာလေးကိုလှမ်းလှမ်းကြည့်ရသည်မှာSo Junghwanအတွက်ပျော်စရာလေးတခုလိုပင်...
"အကိုပျင်းနေပြီလား"
"ဟင့်အင်း လုပ်စရာရှိတာအေးဆေးလုပ်ပါ
အကိုစောင့်ပေးမယ်"
iced chocoကိုပိုက်လေးနဲ့တချက်မွှေရင်း သူ့ကိုမကြည့်ပဲစကားဆိုလာတဲ့အကိုက တကယ်တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ လှနေတာပဲ.....
ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်တွေကို အသောမသတ်နိုင်အောင်လုပ်နေတာပဲအကိုက
"ဟူးးးးး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အကိုဘေးမှာရှိနေတော့
စိတ်ရှုပ်လို့လား"
"မဟုတ်တာ အကိုက ကျွန်တော့်အတွက်အားဆေးလေးလေ "
အပြောနဲ့အတူ အရဲစွန့်ပြီး ပါးအိအိကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တော့အကိုက ငြင်းဆန်ခြင်းမပြု ပဲ အပြုံးချိုချိုတွေနဲ့သာတုန့်ပြန်တယ်....
သူသဘောကျနေတာကိုတကယ်ပဲမရိပ်စားမိတာလား ဒါမှမဟုတ် ကလေးတယောက်လိုပဲမြင်နေသေးတာလား နားမလည်နိုင်တော့ပေ....
" မေးစရာရှိတယ် စိတ်ဆိုးမှာလားကျွန်တော့်ကို"
"မဆိုးပါဘူး မေးမေး"
"အကို Park Aidenကို သတိရနေတုန်းလား"
"ဒီလိုပါပဲ သတိရတယ်ဆိုပြီး ထိုင်ငိုနေလို့မှမဖြစ်တာ ဟုတ်တယ်မလား"
"ဟုတ်တာပေါ့ အကိုကကျွန်တော်ထင်ထားတာထက်အများကြီးရင့်ကျက်တာပဲ"
"24ဆိုတာမင်းတို့လို ကလေးမှမဟုတ်တော့တာလေ"
"ကျွန်တော်လည်း ကလေးမဟုတ်ပါဘူး ချစ်တတ်နေပြီဗျာ့"
"ဟုတ်လား"
"အကိုကရော ချစ်သူထပ်ထားဖို့ မစဥ်းစားတော့ဘူးလား"
