BAKARIZ

BÖLÜM 4- ANLIK BULUŞMA

Koray, hastaneden çıkarken gözlerini yorgunca kaldırıp bir an için etrafına bakındı. Öğlen güneşinin sıcak ışıkları yüzüne vururken, bir an için gözleri kamaştı. Ancak bu anlık sersemlik, karşısına çıkan beklenmedik manzara karşısında hızla dağıldı. O an, Eftelya'nın hastaneye giriş yaptığını fark etti.

Kalbi hızla atmaya başladı ve adımlarını duraksatarak, uzun bir süredir hissetmediği çekingenlikle birbirlerine doğru baktılar. Koridorun sessizliği, bu beklenmedik karşılaşmayı daha da belirgin kılıyordu. İkisi de bir an için ne yapacaklarını bilemez bir haldeydi. Eftelya'nın gözlerindeki şaşkınlık ve Koray'ın içsel çalkantısı aralarındaki sessiz iletişimi dolduruyordu.

Etraftaki diğer insanlar, Koray'ın ve Eftelya'nın karşılıklı bakışmalarını fark etmemiş gibi davranıyorlardı. Ancak içlerindeki duygusal fırtınalar, sanki tüm koridoru kaplamış gibiydi. Koray, ne diyeceğini bilemiyordu. Eftelya ise, kalbinin hızla atışını bastırmaya çalışıyordu.

Bu beklenmedik karşılaşma, ikisinin hayatında bir dönüm noktası olabilirdi. Ancak şimdi, ne yapacaklarını bilemiyorlardı. İçlerindeki duygusal karmaşa, onları bir adım atmaktan alıkoyuyordu. Ancak bir şekilde, bu sessizlik ve çekingenlik bir son bulmalıydı. İkisi de biliyordu ki, bu karşılaşma üzerlerinde derin izler bırakacak ve hayatlarını sonsuza dek değiştirecekti.

Koray, hastaneden çıkarken Eftelya'nın hastaneye giriş yaptığını fark etti. İkisi birbirlerine doğru yürüdüler ve çekingen bir şekilde karşı karşıya geldiler. Bir süre sessizce birbirlerine baktılar, sonra Eftelya konuşmaya karar verdi.

Eftelya: "Merhaba, Koray."

Koray: "Merhaba, Eftelya. Sen burada ne yapıyorsun?"

Eftelya, hafif bir gülümsemeyle: "Özel bir program için buradayım. Peki sen, neden buradasın?"

Koray, biraz tereddüt ederek: "Hastane görevim var. Nöbet tutuyorum."

Eftelya'nın gözleri Koray'ın yorgun yüzüne kaydı ve endişeyle sordu: "İyi misin? Yorgun görünüyorsun."

Koray, zoraki bir gülümsemeyle: "Evet, biraz yorgunum ama iyiyim. Senin de işler nasıl?"

Eftelya, düşünceli bir şekilde: "İyi, programlar hazırlamakla meşgulüm. Ancak bugün biraz endişeliyim."

Koray, merakla: "Neden?"

Eftelya, iç çekerek: "Özel bir etkinlik için hazırlık yapıyorum ve birkaç sorunla karşılaştım. Ama umarım her şey yoluna girer."

Koray, teselli edici bir şekilde: "Eminim her şey yoluna girecek. Senin başarılı olacağına inanıyorum."

Eftelya, teşekkür ederek: "Teşekkür ederim, Koray. Senin desteğin benim için önemli."

Koray, samimi bir şekilde: "Her zaman buradayım, Eftelya. İhtiyacın olduğunda bana ulaşabilirsin."

İkisi de bir an sessizce birbirlerine baktılar, sonra ayrılmak üzereydiler.

Eftelya, gülümseyerek: "Görüşürüz, Koray."

Koray, gülümseyerek: "Görüşürüz, Eftelya. İyi şanslar."

Ve böylece, her biri kendi yoluna devam etti ancak içlerini pır pır eden duygularla dolu bir anı daha geride bırakmışlardır.

Koray'ın yüzünde beliren teşekkür ifadesi ve Eftelya'nın içten gülümsemesi aralarındaki özel bağı daha da pekiştirdi. İkisi de bir an sessizce birbirlerine bakarken, zamanın durduğu hissine kapıldılar. Koray'ın içindeki yorgunluk bir nebze olsun hafiflemişti, çünkü Eftelya'nın sıcaklığı ve ilgisi ona moral vermişti.

Eftelya, içinden geçen duyguları sakinleştirmeye çalışırken, bir an için cesaretini topladı ve devam etti: "Koray, belki birlikte bir kahve içmeye ne dersin? Biraz dinlenmek ve sohbet etmek iyi gelebilir."

Koray, bir an için şaşkınlıkla Eftelya'ya baktı, sonra teklifine sıcak bir gülümsemeyle yanıt verdi: "Evet, bu çok güzel olurdu. Teşekkür ederim, Eftelya. Benim için gerçekten çok anlamlı olur."

Eftelya'nın yüzünde mutlulukla birlikte bir hafif kızarıklık belirdi. İkisi de sessizce hastane koridorlarında ilerlerken, aralarındaki sohbet onları birbirlerine daha da yakınlaştırdı. İçlerindeki pır pır eden duyguları bastırmak yerine, bu anın tadını çıkarmaya karar verdiler.

Koray, Eftelya'nın yanında olmanın huzurunu hissederek, içtenlikle konuştu: "Eftelya, seninle vakit geçirmek gerçekten güzel. Seni görmek benim için çok özel."

Eftelya da gülümseyerek yanıt verdi: "Ben de seninle zaman geçirmekten çok mutluyum, Koray. Seninle birlikte olmak her zaman içimi ısıtıyor."

İkisi de gülümsediler ve birlikte kahve içmek için uygun bir yer aramaya koyuldular. Bu beklenmedik karşılaşma, aralarındaki özel bağı daha da güçlendirmiş ve geleceğe dair umutları artırmıştı. Birlikte geçirecekleri zamanın, onların ilişkisini daha da derinleştireceğinden eminlerdi.