one night mistake

One Night Mistake

Chapter 5:

“Eat. Don’t make yourself hungry it’s not good for the baby.” Sabi niya at nilapag ang tray sa side table ng kama. Tingnan ko siya ng ilang segundo at ako rin ang nag iwas ng tingin, hindi ko kayang tumingin sa mga nata niya. Dahil nakakairita.

“Ayoko. Iuwi mo na lang ako sa amin, ayoko rito.” Mahinang sabi ko at humiga patalikod sa kaniya. Nagugutom na ako pero hindi ako kakain hanggat ‘di niya ako iuuwi sa'min.

“Don’t be stubborn and eat.” Matigas na sabi nito. Pinaikot ko ang mata ko kahit ‘di niya nakikita, nagtalukbong ako ng kumot at pinikit ang mata. Gusto kong matulog, ayaw ko siyang makausap.

I heart him sight. Nagulat ako ng lumutang na ako sa ire. “Ibaba mo ako! Gago ka. Ibaba mo ako sabi.” Naglilikot ako sa bisig niya, shit. Mabigat ako!

“Ibaba mo ako sabi. Tangina mong gago kang kidnaper ka!” Ginagalaw ko ang katawan ko at sinabunotan siya.

“Ouch! Fuck.” Binaba niya ako sa sofa at tiningnan ng masama. “Eat.” Matigas na sabi nito at nilapag sa harapan ko ang dala niyang tray kanina.

“Ayoko, hindi mo ba naiintindihan?” Sabi ko at pinalakihan siya ng mata.

“You will eat or I will feed you? Choose.” Naka crossed ang kamay niya at malamig na tumingin sa akin. Wala na akong nagawa kundi kumain dahil ayaw ko namang mag talo pa kami at ayokong magpasubo sa isang kidnaper.

Nilibot ko ang malaking bahay niya ngunit magkakalahating araw na lang ay hindi pa ako tapos maglibog sa malaking bahay niya or i'll just say that mansion?

“Have you checked up yet?” He asked. Tiningnan ko lang siya habang nagsasalita. “ I have a friend who is an OB gyne, we can go to her.” Agad bumalik sa isip ko ang huling pagkikita namin ni Dr. Alexis. Binaloy ang lungkot ang puso ko, hindi ko kakayaning makita ang anak kong nagdudusa dahil sa sakit na ‘yon.

“Hey why are you crying?” Bumalik ako sa aking sarili ng maramdaman ang mainit na kamay ni Dominique na humahaplos sa pisngi ko. “Why are you crying? Is there a problem?”

Hinawakan ko ang pisngi ko at hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. Sasabihin ko ba sa kaniya ang sakit ng anak namin, tutal mayaman siya kaya niyang mapagamot ang anak namin. Pero paano kung hindi niya matanggap ang anak namin? Paano kung pandidirihan niya ito dahil sa sakit niya? Hindi ko kayang makita ang aking anak na kinamumuhian ng kaniyang sariling ama.

“Hey, stop crying na.”

Lumipas ang mga araw at nag pumilit si Dominique na magpa-check up akong muli para daw ma maintain ang good health ng anak namin. Wala akong nagawa dahil may karapatan din naman siyang makita o marinig man lang ang tibok ng puso ng aming anak, siya din naman ang magbabayad e.

“Did you hear that? That was your child heart beat. You have a strong and healthy baby Mr. Martinez and Ms. Walker. Keep it up Mommy” May ngiti sa labing wika ng doctora.

“Thank you for the beautiful gift you give, Nicholatte. This is the most beautiful gift I ever received.”

Lumipas ang mga araw at nasa mansiyon lang ako palagi ng lalaki. Hindi niya ako pinahintulotang lumabas ng bahay niya dahil ayaw niyang may mangyari daw’ng masama sa amin ng kaniyang anak. Cringe right? Sa gabi ko lang din nakikita si Dominique dahil busy siya sa kaniyang trabaho, pero hindi naman niya kami pinapabayaan dahil nag hire siya ng isang nurse at may dalawa akong body guard.

“Your ate Calla said you dropped out all of your subjects. Didn’t you want to study na ba?” Tanong niya sa gitna ng haponan namin. Mabuti naman at nakasabay ko na rin siya sa pagkain dahil kadalasan ay ako lang mag isa dito sa malaking mesa niya. Hindi ako sanay na walang kausap pagkumakain.

Ibinaba ko ang kobyertos ko at nag-isip bago sumagot sa kaniya.“My goal—our goal is to finish our study, pero hindi ko kayang pagtuonan ang pansin ang pag-aaral dahil nga sa buntis ako at bawal ang mapagod at mag puyat. I sacrifice my study for the sake of my child.” 

“Do you feel regret?” Napaisip ako, nakaramdam ba ako ng pagsisi ng mabuntis ako? No. I didn’t. Wala akong pagsisising nararamdaman noong malaman ko na buntis ako, takot, oo pero pagsisisi? Hindi, dahil gusto kong iparamdam sa anak ko ang pakiramdam na hinding-hindi ko nararamdaman sa sarili kong magulang. Ang pag-aalagana hindi nila ginawa ay doon ko ibubuhos sa anak ko dahil ayaw kong maramdaman niya ang nararamdaman ko ngayon.

“Hindi.” Tumahimik siya bigla kaya nag pukos na lang ako sa pagkain ko.

“Nicholatte.” Tumingin ako sa kaniya at tinaas ang dalawang kilay ko. “Mag aral ka ulit. Pero homes school, is that oka with you—”

“Yes! Omyghod, thank you.” Lumapit ako aa kaniya at niyakap siya ng mahigpit ramdam ko ang naging bato ang kaniyang katawan kaya humiwalay agad ako sa kaniya.

“S–sorry, masaya lang ako.” Nakangiti kong sabi. I saw his ear turning red, wait is he blushing?