RED TAINT (On Hiatus)

Chapter 11: The Culprit Inside

Zarinah Abshire's Pov

I was laughing out loud watching this two students arguing about something related to potion. Looks like they found an ingredient inside the academy but one of them doesn't trust its quality. He said it would be more effective if it grows from the outside.

Sinubukan ko silang tulungan sa pamamagitan ng pagsang-ayon sa isa sa kanila upang hindi na rin sila mahirapang pumili. I just don't understand why they end up physically fighting over it. I wondered if I said something wrong that makes them argue more?

“Hindi ka na dapat sumali pa, Zari. At ikaw namang lalaking mabilis maniwala sa opinyon ng iba, matuto ka namang makinig sa babae." litanya ni Linea isa sa mga istudyante dito at nasa kaparehong year ko lamang.

“Kaya nga nakinig ako kay, Zira eh. Bukod sa babae sya, mas marami rin syang alam kesa sa atin. Mabuti na ang sigurado. Bakit ba napaka-hirap mong hingan ng tiwala?" inis naman na balik ni Eizen. Mula rin siya sa kaparehong year.

“Sinusubukan mo ba talaga ang pasensya ko?" galit na wika ni Linea kaya naman sumingit na ako sa pagitan nila.

Ramdam ko ang basa nilang uniporme dahil sa pagkahulog nila sa maliit na fond dito sa loob ng academy. Hindi ko naman inaasahan na aabot sila sa ganun, gusto ko lang makita silang magbangayan. Nakakatuwa silang dalawa lalo na at kilala sila bilang aso't pusa sa akademyang ito.

“Kayong dalawa. . . naisip nyo ba minsan ang mag-relax? Ang buhay mag-asawa ay mahirap pero hindi naman dapat lagi kayong mag-away at mag-sigawan. Umabot pa kayo sa pisikalan." nakangiti kong awat sa kanila.

“You're the one to talk, Zira. You're enjoy seeing people around you fighting. You even provoke them to argue more. And we are not married!" sita sa akin ni Linea.

“But it wasn't my fault anymore if you listen to what I say. My words are really powerful. Ha-Ha-Ha-Ha.” I laugh in victory. Tinitigan naman nila ako ng walang gana.

“Since you need two, why not use both?” opinyon ko na lamang at nawala naman ang klase ng tingin nilang iyon at tila ay nakarinig ng may kasaysayang bagay.

“Ah—, Oo nga ano? Sige, mahuhuli na rin kami sa pagpapasa.” usal ni Linea at agad ang mga itong umalis na hindi man lang ako pinapasalamatan. “As a thank you, I will wish your breast to grow. If it weren't because of your skirt, we would believe you really are a boy.” pahabol pa nito at agad naman akong humawak sa aking bewang bago sumagot.

“Don't worry, they will still grow. I'm just waiting for it.” I shouted nicely since they have already gone far. Dahil duon ay narinig ito ng ilang istudyante at tinawanan ako.

Tumalikod ako at bumalik papasok sa building. Mag-sisimula na ang ikalawang klase at masama kapag nahuli ako. Everyone greets me as I walk in the hallway. Kilala ko halos lahat sa school at kilala rin naman nila ako. Hindi simpleng kakilala lang dahil madalas ko silang nakaka-usap. Hindi kapani-paniwala ano?