Memories | Meanie

┊<2>┊

*********

چان انگشتاش رو تو خاک فرو کرد و همونطور که با درد اشک میریخت زمزمه کنان گفت:

"مامان...نونا...بابا...جوها...چرا اینقدر زود تنهام گذاشتید؟ مگه من جز شما کی رو دارم؟"

اشک های چان شدت گرفت:
"مامان تروخدا...حاضرم هر چقدر دلت میخواد کتکم بزنی،سرم داد بکشی، به خاطره کارای احمقانم دعوام کنی..ولی تروخدا برگرد و بگو حالت خوبه"

اینبار اشکهاش مثل سیل جاری شد و بعدش با صدایی که میلرزید فریاد زد:"چرا؟!!چرا؟؟!! چرا؟؟!!!!!"

با هر بار که "چرا" میگفت دستاش بی رحمانه روی زمین فرود می اومد، انگار که قصد داشت با اینکار ،مشتاش رو به روزگار تلخش بکوبه.
و با گفتن "چرا" دردش رو شکایت میکرد.

سونگکوان که دیگه تحمل این وضعیت رو نداشت به سرعت به طرف چان حرکت کرد و همونطور که سعی میکرد از روی زمین بلندش کنه با دلی پر از غم لب زد:

"چان بسه دیگه!! بس کن!! با اینکار اونها بر نمیگردن!!"

چان با تمام قدرتی که داشت سونگکوان رو هل داد،
تا ناگهانی تو صورتش فریاد بزنه:
"مگه تو از دردم چی میدونی؟؟؟!! تو یتیم به دنیا اومدی در حالی که من خونواده ای داشتم که بی حد و مرز دوستم داشتن!! اما حالا دیگه نیستن!!تو هیچ وقت دردم رو متوجه نمیشی!!"

سونگکوان با شنیدن حرف های چان، مدتی سکوت کرد، تا بعد با نگاهی پر از درد به اون خیره بشه، درسته که اون خونواده نداشت، درسته که مادر و پدرش خاطره ای برای اون نساخته بودن

اما خونواده چان اینکارو کردن..
اون خونواده چان رو دقیقا مثل خونواده ی خودش میدونست!!چرا که در تمام مراحل زندگیش، و از وقتی که سنش کم بود، اونها بودن که همیشه مراقبش بودن

اونها بودن که بهش محبت کردن
و سونگکوان رو فردی از خونوادشون میدونستن.
پس درد وغم چان، درد و غم اون هم بود!

و حاضر بود قسم بخوره که اگه خونواده واقعیش رو از دست نمیداد ، عمرا میتونست اون میزان از محبتی که از خونواده ی کیم دید، از خونواده واقعیِ خودش ببینه!

سونگکوان با اشکهای خونین ، چان رو تو آغوش کشید
و همونطور که موهاش رو نوازش میکرد لب زد:

"خونواده تو خونواده من هم بودن!! تو برادر من هستی میفهمی؟ پس نگو که دردت رو نمیفهمم!! چون من هم تیکه ای از وجودم رو زیر این آوار از دست دادم، دلم میخواست بتونیم موفق شیم و تا حد امکان از این جنگ شوم دور باشیم.‌..اما تقدیر اینطور رقم خورد."