My lovely roomboy!

1ο κεφάλαιο

Μάντεψε ποιος έχει τελευταία ώρα μάθημα και προσέχει απίστευτα πολύ επειδή είναι φυτό.

Ναι δεν ξέρω ποιος, πάντως σίγουρα όχι εγώ.

Βαριέμαι την ζωή μου. Αχχχ αλλά λίγα λεπτά είναι, μην κοιμηθείς, μην κοιμηθείς.

Επιτέλους τελείωσε η ώρα και η καθηγήτρια μας άφησε ελεύθερους. Θα πάω να φάω με την Λυδία και την Μαρία.

Η Λυδία, η Μαρία και εγώ είμαστε στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου και είμαστε πολύ ενεργές μαθήτριες από ότι καταλάβατε.

Τέλος πάντων πρέπει να βρω την Μαρία και την Λυδία.

Η Λυδία πετάχτηκε από πίσω μου σαν φάντασμα γιατί άλλη δουλειά δεν κάνει αυτό το κορίτσι.

"Κοπελιές τι θα φάμε";

Ρώτησε και εγώ απάντησα
"Δεν έχω ιδέα"

Τότε η Μαρία πετάχτηκε σαν από κ αρχίζει μην πω τι

"Πάμε για πίτσααααα"

Εμ φυσικά τι άλλο θα έλεγε η Μαρία μην χάσει. Στο φάει πρώτη τρέχει για τίποτα άλλο όμως...

*Ναι γιατί εσύ πας πίσω

Άι μορη πετούγια μας τα έχεις κάνει μην πω τι

"Άντε πάμε για πίτσα τι να σε κάνουμε"

Συμφώνησα με την Λυδία και έτσι ξεκινήσαμε για την πιτσαρία του Μάκη με την υπέροχη πόρσε μου.

*Όπα ρε εσύ και ο Μπραντ Πιτ

Γιατί μορη δεν θα μπορούσα... Αν δούλευα. Καλά ποιον κοροϊδεύω ποτέ δεν θα έχω αυτό το υπέροχο πράγμα

*πάει και κλαίει στην ακρούλα της*

Όχι εντάξει πλάκα κάνω. Έχω ένα σαράβαλο το οποίο το οδηγούσε η γιαγιά μου πριν της πάρουν το δίπλωμα επειδή πήγε να πατήσει ένα παιδάκι.

*Τώρα μιλάς σωστά

Τέλος πάντων ξεκινήσαμε με το σαράβαλο μου για την πιτσαρία.
Είμαστε οι πιο συχνές πελάτες εκεί πέρα και έχουν βαρεθεί να μας βλέπουν αλλά τι να κάνουμε τώρα.

Δεν φταίμε εμείς που η Μαρία τρώει πιο πολύ και από ελέφαντα με περίοδο.

*Είπε το παιδάκι της Αιθιοπίας.

Ααα δεν θα τα πάμε καλά εμείς οι δύο

Τέλος πάντων, καθίσαμε στο συνηθισμένο τραπέζι στη γωνία δίπλα από το παράθυρο επειδή είμαστε σαν τις γιαγιάδες που κάθονται με την πλαστική καρέκλα στο πεζοδρόμιο και κουτσομπολεύουν όλη την γειτονιά μάντεψε γιατί. Γιατί θέλαμε να βλέπουμε ποιος περνάει από έξω.