ISLE LOVES YOU SO BAD (KITANGLAD#2)

ILYSB|C2

KABANATA 2: AKING KAPATID

****

After returning home, Solana immediately stormed inside their home, blaming herself for the loss of their father.

All the things, medals, certificates, and other belongings he cherished were broken or destroyed. The youngest sister, Ceilo, tried to calm Solana, but her anger only grew worse.

"Ate, tama na!" Ceilo cried, feeling sorry for her sister's uncontrollable sobs, but Solana didn't seem to care and remained defiant.

Solana responded, "Huwag mo'kong tigilan dahil hindi ikaw ang nasasaktan."

"What the heck, ate! Do you think ikaw lang ang nasasaktan?! Tingin mo ikaw lang ang nawalan ng ama?" Ceilo paused, her voice shaking. Solana suddenly bowed her head and bit her lip.

"Tangina, pareho tayo nawalan ng ama, so huwag kang umasta dahil kung tutuusin wala kang karapatan na magluksa sa laki ng kasalanan natin kay Papa," Ceilo added.

Solana's face turned red after hearing Ceilo's response. She approached her younger sister and slapped her for speaking to her in such a manner.

The battle between them was tense, and the neighbors started to worry, fearing it might escalate further. The loud voices and sounds of things being broken were clearly heard, drawing the attention of nearby residents. An elderly neighbor, Aling Nancy, knocked on their door, trying to intervene.

"Mga iha, tama na 'yan! Kailangan niyong mag-usap ng maayos, hindi ito ang paraan para maghilom ang sugat ng pagkawala ng inyong ama," she pleaded through the closed door.

Ceilo, holding her cheek where Solana had slapped her, looked at her sister with tears in her eyes. "Ate, we need each other now more than ever. This isn't what Papa would have wanted."

Solana's anger slowly gave way to grief, and she crumpled to the floor, sobbing uncontrollably. Ceilo sat beside her, tentatively placing a hand on her shoulder. "We have to face this together, ate. We need to be strong for each other."

The words seemed to reach Solana, and she nodded weakly, still crying but now clinging to her sister for support. The two sisters sat on the floor, united in their grief, finding solace in each other's presence despite the intense emotions that had just erupted between them.

The neighbors, hearing the crying turn from anger to sorrow, slowly dispersed, relieved that the sisters seemed to be finding a way through their pain together. Aling Nancy stayed a little longer, listening for any signs of further conflict, but eventually returned to her own home, trusting that the girls would be alright.

Maya-maya ay dumating din si Carlo, dala-dala ang mga gamit na galing sa Ama ng dalawa na naiwan nila sa bahay nila Carlo.

"Anyari, Nay Nancy?" tanong ni Carlo nang madatnan itong nagmumuni-muni sa harap ng pintuan nila Solana.

"Shhh, please keep quiet. Don't disturb them muna," sagot ng matanda. Nagkasalubong ang kilay ni Carlo sa suway ng matanda habang pinagmamasdan ang magkapatid sa loob.

"Ay palaka!" malakas na sigaw ni Carlo nang mabitawan ang maleta na siyang dahilan para makuha ang atensyon ng magkapatid na nagluluksa.

Solana and Ceilo sabay na napalingon sa pintuan at pagak na napatawa nang paluin ni Aling Nancy si Carlo.

"Pasensya na, nadulas lang," sabi ni Carlo habang kinakalikot ang batok niya, medyo nahihiya.

Lumapit si Ceilo kay Carlo at tinulungan siyang buhatin ang maleta. "Lagot ka kay Papa" pabirong  tugon ni Ceilo habang pinupunasan ang mga luha sa kanyang mukha.

"Di ko naman sinasadya e," paliwanag ni Carlo. "Pasalamat ka pa nga dahil hinatid ko dito."

Lumapit din si Solana para kunin ang maleta at pinasok sa loob.

"Anong tinutunganga niyo diyan?! Pumasok nga kayo!"

Habang si Sola ay abala naman na binuksan ang maleta. Nakita niya ang mga lumang litrato, damit, at ilang personal na gamit ng kanilang ama. Napatigil si Solana at tumingin sa kapatid at ipinakita yung larawan nilang magpamilya.

"Papa," mahina niyang sabi kasabay ng pagpatuak ng kanyang mga luha. "You loved us."

Tinapik naman ni Ceilo ang balikat ng ate niya to comfort her Ate Solana.

"Nandito lang ako para sa inyo. Kung kailangan niyo ng tulong, sabihan niyo lang ako." tugon ni Aling Nancy na naaawang pinagmamasdan ang magkapatid.

"Salamat," sagot ni Ceilo, at muling humagulgol, pero ngayon ay may kasamang kaunting pag-asa.

Niyakap ng magkapatid ang isa't isa, at kahit na ang sakit ng pagkawala ng kanilang ama ay hindi pa nawawala, naramdaman nila ang init at suporta ng bawat isa, pati na rin ng kanilang mga kaibigan at kapitbahay.

Nang maging ayos na, nagsimulang magligpit yung dalawa at nagtulungan para ihanda ang munting bahay nila para sa pagdating ng kanilang ama. Tinulungan na din sila ng mga kapitbahay sa paglilinis at pag-aayos.

Nang matapos ang lahat, naghanda ang magkapatid ng munting salo-salo bilang pasasalamat sa mga tumulong sa kanila.

Bago pa man ang masayang salo-salo, nagbigay pasasalamat muna ang magkapatid sa poong maykapal at saka nagsimula na.

"Galing niyo naman magluto."

"Ang sarap ng niluto niyo ah!"

"Grabe, first time ako matikman ang ganitong lasa."

Mga papuri ng kanilang mga kapitbahay. Solana shook her head dahil sa hiya. "Hindi naman po, pero still thank you," pasasalamat nito.

"Ngayon lang, sino nagturo sa inyo sa pagluluto?" tanong ni Aling Rina.

"Syempre, sa ina nilang si Stella," sabat ng isa, na ikinatahimik ng magkapatid.

"Oo nga, no... Nga pala, kamusta na ang ina niyo?" tanong ulit ni Aling Rina na inaprobahan naman ng ilan.

"Okay lang po," mahinang tugon ni Solana, sabay bitaw ng simpleng ngiti. Ngunit si Ceilo biglang umalis habang nagpupumigil sa emosyon niya at di na muling bumalik pa hanggang sa tuluyang natapos ang salo-salo.

Nagpasya na ang lahat na umuwi nang mapansin ang oras. Bawat isa ay nagbigay pasasalamat at nagpaalam sa magkapatid.

"Kawawang mga bata talaga," bulongan ni Nay Nancy at ng ilan nang makalabas nang tuluyan sa palengke.

Nang makaalis ang lahat, dali-daling nilock ni Solana ang pintuan saka nagpakawala ng isang napakalalim na hininga. Ay, buhay, hirap magkaroon ng chismosang kapitbahay.

Ilang saglit pa ay pinuntahan niya ang kanyang kapatid subalit nadatnan niya na itong mahimbing na natutulog sa kwarto nila.

"Napagod na nga!" she whispered to herself while staring at her little sister. Dahan-dahan niyang nilapitan si Ceilo saka kinumutan ito. Matapos ay umupo siya sa gilid ng kama, hinaplos ang buhok ng kapatid, at nagdasal ng tahimik.

"Hindi kita pababayaan, Ceilo. Kailangan nating magpatuloy."

_______

(to be continued...)
©All Right Reserved 2024|Lluna