Yeniden doğmaya başladığım bu günlerde beni içten fetheden iğrenç bir olay yaşadım. Gerçekten çok iğrenç. Bazen düşündüm kendi kendime keşke gelmeseydim İstanbul'a keşke kendim yapmaya çalışsaydım bişeyleri de bunları yaşamasaydım
Eniştem, eniştemdi o gün beni hayattan uzaklaştırmaya çalışan, oydu benim canımı yakan.
Bütün bu başıma gelenler neden oluyordu, çok mu saftım ben yoksa akıllı olduğumdan mı, çok mu iyi niyetliydim, yoksa soğuk ve kötü olduğumdan mı. Neden bendim neden bütün bunlar benim başıma geliyordu.
Bu yapılanı söylemek çok güç her konuştuğumda boğazım düğümleniyor, kalbim yerinden çıkacak gibi atmaya başlıyor, başım dönüyor, midem bulanıyor. Ama o an sakin kalmaya çalışıyorum, kendimi güçlü olduğuma ikna etmeye çalışıyorum. Bazende kendimden iğreniyorum nasıl, nasıl böyle bir şeye izin verdin neden yaptın bunu. Kaçsaydın, kaçsadın mercem diyorum kendi kendime. Ama olmadı o an buz tutmuştu tenim, bedenim adeta bir buz kalıbıydı. Hani bir ölüm haberi duyarsın inanamazsın ve oturduğun yerde kalırsın ya, ne ağlarsın ne de ağzından tek bir kelime çıkar. İşte öyle olmuştum o an. Bir çok şey yapmak istedim, yapamadım. Öldürmek istedim onu, olmadı elimden gelmedi. İşte ben o an aylardır içimde taşıdığım şeyin güç olmadığını anladım. Gerçekten kimseye güvenmemem gerektiğini.
Eniştem bir gece ben odamda yatarken kapıyı tıklattı, içeriye girdi. " mercan gel sarıl bana çok kötüyüm" dedi. Sarhoştu hemde çok fazla. Ben onun yanına gitmeye kalmadan o geldi yatağıma oturdu. Birden sarıldı bana, sonra... Sonra eli başka yerlerime gitmeye başladı, başta anlamadım aklıma bile gelmedi böyle bir ihtimal. Sarılmayı bıraktı bir anda "Kapı" dedi telaşlı bir sesle. Kalkıp bir hızla kapıyı kitledi, üstünü çıkarmaya başladı ve " Artık zamanı geldi mercan, genç çağda bir kız bulmuşum kaçıramam" dediği an kalmıştım işte hiç bişey yapamadım sadece ölmek istedim o an ölmek ve öldürmek.
Hayatımda bu kadar genç yaşta böyle şeyler yaşamak gerçekten bana yük oluyordu, oturup düşünüyordum, tek bulabildiğim çözüm ölmekti.
Eniştem teyzemin yanında hiç bişey olmamış gibi davranıyordu, sanki beni ezip geçmemiş gibi. Bu durum beni daha da tahrik ediyordu. Yapacak tek bir çarem vardı. O da onu öldürmek.
Evet kararlıydım öldürecektim onu, çok kolay bir şekilde hemde, her gün düzenli olarak içtiği hapları vardı. Bende o haplarını eczaneden aldığım hayvan haplarıyla değiştirdim. Çok zor olmadı içti ve öldü...
Bunları anlatmak çok kolay aslında, o öldüğünde gerçek ben, ben değildim. Böyle bişeyi mercan yapmış olamazdı. Ama yapmıştı...
Evet teyzem çok yıkılmıştı ama kocasının yaptığı bu pisliği duysa daha da yıkılacaktı...
Bu olayı unutmak çok zordu, sanki hiç yaşanmamış gibi davranmak daha zor. Günlerce aylarca düşünmemeye çalıştım. Bazen olmadı, bazen hiç aklıma bile gelmedi. Bazense kendi kirli hissediyordum, duşa grip saatlerce duş alıyodum. Unutmama yarıyodu aslında az da olsa.
Unuttum, bu yapılan pisliğin hesabını vermişti o iğrenç adam. Dua ettim sürekli onun acı içerisinde mezarın altında yatması için dua ettim.
Bu da bitmişti, evet bunlarıda yaşamıştım...
