Bu mutlu haberi teyzemlere verdiğimde çok mutlu olmuşlardı, benim kazanacağımdan emin oldukları için bana çok önceden bir ev almışlar çift katlı mükemmel bir ev, bunu duyduğumda hem çok sevinmiştim hemde çok mahcup olmuştum çünkü böyle olsun istemezdim. Ama eniştem ve teyzem hep beni üstelerlerdi eniştem bana hep "ben senin babanım teyzen ise annen" derdi, öyle de olmuştu. Onların çocukları yoktu olmayacaktı da, teyzem kanser hastasıydı, eniştemin ise yaşı vardı. Ama eniştem gençliğinden beri borsa işleriyle uğraşırdı ve yüklü miktarda birikimi vardı çalışmayı seven bir insan olmuştu hep, şimdi de sefasını sürüyor. Kısacası onlarda varlıklı bir aile
Eniştem sınav sonuçlarının açıklandığı gün beni aradı ve "mercanım kızım hesabına bak bakalım bir miktar para gönderdim hemen alışverişe çıkıyosun eski kıyafetlerini eşyalarını ne varsa atıyorsun kendine yeni bir hayat için yeni bir mercan yaratıyorsun hadi bakalım."telefonumu suratıma kapamıştı. O kadar mutluydum ki o kadar heyecanlıydım ki hemen hazırlanıp çıktım. Kendime bir sürü geni kıyafet aldım sunumlarım için ciddi kıyafetler, dışarıya çıkarken giymek için mini etek ve elbiseler falan asla böyle şeyler giymezdim ama adı üstünde yeni mercan yaratıyoruz ve bunları yapmak zorundayım. Aslında neden daha önce giymedim diye kendime kızmıştım çünkü çok güzel olmuşlardı. Hafif esmer tenime simsiyah saçlarıma açık kahverengi gözlerime. Çok yakışmışlardı.
Alışveriş yaparken bir anlığına aklıma daha önce hiç böyle bir alışveriş yapmadığım geldi genelde yılda bir veya iki defa kıyafet alırdık ve bütün sene onları giyerdim, bunları düşününce bi kere daha şükrettim gerçekten böyle bi enişte ve teyzeye sahip olduğum için çok şanslı hissettim kendimi. Sonra hemen bi kafeye oturup kahve söyledim kendime, kahvemin gelmesini beklerken benim yaşlarımda uzun boylu kumral, ela gözlü bir çocuk masama doğru yaklaştı konuşmaya başladı " merhaba güzellik acaba sana eşlik edebilir miyim" uzun zaman sonra ilk defa biriyle iletişim kuracaktım heyecanlıydı. "Tabi ki buyrun" diyebildim sadece, yakışıklı bir çocuktu ne istediğini düşünürken konuya girdi. "Cafeye geldiğinden beri seni izliyorum yalnız olmanın bir nedeni var mıdır acaba madam" sadece güldüm bu cümlesine. "Hayır beyefendi yalnız olmamın bir nedeni yok, ayrıca yalnızlığımı bozdunuz" hiç lafıma aldırış etmedi ve " ha bu arada Demir ben" dedi " Mercan bende". Diyerek yanıt verdim baya bir konuştuk orada onunla. İzmire tatil için gelmiş oda tıp kazanmış, ama yurt dışında okuyacakmış ne güzel demi. O gün orada konuşmuştuk ve bitirmiştik bir daha da görmemiştim onu.
Pazar günü sabah erkene bilet almıştım. Artık istanbulda olacaktım bir daha beni mahveden o eve gelmeyecektim. Bir andan içimde huzursuzluk vardı doğup büyüdüğüm evimi ardımda bırakacaktım hayal ettiğim gibi çıkamayacaktım o evden. Bir andan ise çok huzurluydum yeni bir hayat yeni bir şehir yeni bir ev yeni bir aile. Babam ve annem onlar benim için öylelerdi artık.
Pazar günü geldi çattı, erken kalkmıştım, kırmızı puantiyeli mini bir elbise giymiştim. Saçlarımı rahat bir ev topuzu yaptım ve dinlendirici gözlüklerimi taktım. Son bir defa evimi gezdim annemin son canını verdiği, babamın katil olarak çıktığı, başkasına cennet bana cehennem olan o eve son bir defa baktım. Aklıma çok mutlu olduğumuz o günler geldi kapıda durup odaları izledim. Sanki yaşadığım o güzel anları izliyormuş gibiydim. Annemle mutfakta eğlenerek yaptığım o yemekler. Babamla masamda yaptığım o mükemmel proje ödevlerim. Hep beraber salonda oturup meyve yerken sohbet ettiğimiz o günler. Hepsi bir anı olarak kaldı. Bende annesiz, babasız, sahipsiz kaldım, bir başıma. Uzun uzun baktım evime , odama ,farketmeden ağlamıştım kendime gelince elimi yüzümü yıkadım ve daha fazla dağılmamak için çıktım evden.
Uçağa binmiştim nerdeyse 1,5 saat sürecekti yolculuk rahat geçeceğinden emindim, öylede olmuştu. İstanbula vardığımda eniştemler beni bekliyorlardı. Çok güzel karşılamışlardı beni hemen teyzeme koşmuştum, çok fazla olmamıştı onu görmeyeli ama çok değişmişti, çökmüştü resmen tanıyamadım bir an onu. Sımsıkı sarıldım ona anneme sarılır gibiydim en azından öyle hissetmeye çalıştım. Beni kendime getirecek şey oydu çünkü. Eniştemde sırada bekliyordu onada sımsıkı sarıldım ve yardımları için çok teşekkür ettim. Havaalanından bir restorana geçtik bana bir şey söylemek istiyor gibiydiler. Ben dertlerini anlamaya çalışırken eniştem önüme bir kağıt ve bir kalem koydu sonra anlatmaya başladı. " kızım biliyorum kabul etmeyeceksin ama zorundasın, bak teyzenin durumu iyice kötüye gidiyor son evresinde artık her an her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini söylüyor doktorlar. Ee ben desen durum ortada, malum yaşımda var, gel benim bu malları senin üstüne yapalım." Sözünü yarıda kestim ve " Hayır ben bunu kabul edemem olmaz" diyerek yüzlerini düşürdüm.
" kızım dinle lütfen" dedi teyzem, eniştem lafına devam etti. " Bak mercan ben bu zamana kadar çok çalıştım çok emek verdim boşa gitsin istemiyorum sen benim kızımsın ve ben sana bu şansı karşılıksız veriyorum, lütfen kabul et, benim senden başka kimsem yok." Dedi gözleri dolu bir şekilde " eniştem benim , ben sizin hakkınızı nasıl ödeyeceğim." Dedim mahcup bir şekilde. Evrakları imzalamıştım artıl tüm mallar benim üstümeydi. Aslında hiç memnun değildim bu durumdan ama onlar için yapmıştım bunu.
İlerleyen günlerde evime yerleşecektim sadece bir kaç tadilat işleri vardı eşyalarım dizilecekti. Ama beni üzen ve hatamı sorgulatacak bir sorun vardı, eniştem. Onunla annemin cenazesinden sonra bu kadar yakın olmuştuk daha önce adını bile zar zor hatırladığım bir insandı, çok yakın davranıyordu bana haddinden fazla hemde. Garip gelmeye başlamıştı. Hala ev işlerimin bitip yerleşmem için teyzemlerde kalıyordum evlerinin en üst katında çok güzel bir oda vardı oradaydım. Orda insanın dünya ile bağlantısı kesiliyor resmen ne kendi sesini duyurabiliyorsun evdekilere ne de sen bir ses duyabiliyorsun. O gün de öyle olmuştu yardım çığlıklarımı duyuramamıştım kimseye, bas bas bağırmıştım acı çekerek ama kimse beni duymamıştı. Olan yine bana olmuştu...
