မြတင့်(ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း)

(၅)

ျမတင့္သည္ သူ၏ေရွ႕ရွိ မွန္တင္ခုံေပၚမွ ေငြေလးဆယ္အား မမွုန္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အခ်ိန္ဆြဲေန၍လည္း ၿပီးသြားမည့္ကိစၥမဟုတ္။ ေမာင့္တို႔အိမ္ဟာ ဤေလးဆယ္မၽွေသာ ေငြအား အမွုထားမည္မဟုတ္မွန္း ျမတင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါ၏။

သို႔ေသာ္လည္း ျပန္လည္ရွင္သန္လာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျမတင့္သည္ အရင္ကထက္ပင္ ပို၍ မာနႀကီးလာသည္ေလ။ ေမာင္တို႔မိသားစုမွမဟုတ္၊ အျခားမည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာမွ တစ္ျပား၊တစ္က်ပ္ပင္ အေႂကြးတင္မခံလိုပါေခ်။ ေမာင္တို႔အိမ္က မိသားစုဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေအာက္ဖဲလွန္တတ္သူေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား။ ခန႔္မွန္း၍ မရနိုင္ပါသည့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ဤေငြေလးဆယ္အား ျပန္မေပးမိ၍ အေလွာင္ေျပာင္ခံရလၽွင္ သိပ္ရွက္စရာေကာင္း၏မဟုတ္လား။

ဤသို႔ ေျပာေကာင္းေျပာနိုင္ပါေသး၏။
ျမတင့္ဟူသည့္ အေျခာက္မဟာ အတိတ္ဘဝမ်ားက စာရိတၱပ်က္ျပားခဲ့၍ ယခုဘဝ၌ အေျခာက္မျဖစ္သည္ကိုပင္ ေနာင္တမရ။ ေငြေလးဆယ္ကိုပင္ ျပန္ဆပ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိသည္မဟုတ္ဟူ၍မ်ား မေျပာဘူးဟု ထင္ေန၍မရ။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမတင့္သည္ ဤကိစၥဟာ သူကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းရမည့္ ကိစၥမွန္း သိလိုက္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ မွန္တင္ခုံေပၚရွိ ေငြေလးဆယ္ကို ယူကာ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။

ႏွုတ္ခမ္းထက္တြင္ေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွ အထင္မႀကီးပါဘူးဟူသည့္ မဲ့ျပဳံးေလးအား ဆင္ျမန္းထားပါ၏။

လမ္းကေလးကူးလိုက္႐ုံျဖင့္ ေမာင့္အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ၿပီ။ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကေလးအား လွုပ္ရွားပစ္လိုက္ပါရန္ ျမတင့္ထံတြင္ အားအင္မ်ား မရွိေတာ့သည့္အလား ေျခေထာက္မ်ားက ေပ်ာ့ေခြ၍ လာေလသည္။ ရင္ဘတ္ငည္ က်ယ္ေလာင္စြာ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနမိသည္။ ခဲမွန္ဖူးေသာစာငွက္ကေလးဖြယ္ျဖစ္၍ေနပါ၏။

ျမတင့္သည္ ေခါင္းေလာင္းကေလးအား အသာအယာ လွုပ္လိုက္ေလသည္။ ခဏမၽွ ရပ္ေစာင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲမွ ေမာင့္ေမေမ ေဒၚစိန္ ထြက္လာေလသည္။

"အိမ္ေရွ႕က ဘယ္သူမ်ားလဲကြဲ႕"

ၿခံတံခါးဝေရာက္၍ ျမတင့္အား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ေဒၚစိန္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားသည္ မသိမသာ တြန႔္ခ်ိဳးသြားသေယာင္။ ဝတ္ထားသည္မွာ ေယာဂီဝတ္စုံႏွင့္ လည္ပင္းမွာလည္း ပုတီးကုန္းႀကီးႏွင့္၊ လက္ထဲမွာလည္း ပုတီးတစ္ကုံးကိုင္ထားေသးသည္။ ဝတ္ထားေသာ ဝတ္စုံႏွင့္မွမလိုက္၊ ကိုင္ထားေသာ ပုတီးကုန္းကိုမွလည္း အားနာရေကာင္းမွန္း မသိ၊ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရြံရွာမုန္းတီးမွုတို႔အျပည့္။ ျမတင့္သည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟားတိုက္၍ ရယ္ေမာပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေတြလား ဘုရားႏွင့္ တရားႏွင့္ ေနသည့္သူေတြ။