မြတင့်(ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း)

(၁၄)

လြန္းေမာင္သည္ ဟိုတစ္ေန႔အား လူမွားခဲ့သည့္ အနီေရာင္ဝတ္ အမ်ိဳးသားအား စိတ္ထဲမွ ထုတ္မရဘဲ ရွိေနပါ၏။ ထိုအမ်ိဳးသားက သူ႔ကို ၾကည့္ခဲ့သည့္အၾကည့္မ်ားအား သူသည္ သိပ္ကို ရင္းႏွီးဖူးသလိုပင္ ရွိေန၏။ ထိုအၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ လြန္းေမာင္မွာ ရင္ထဲ၌ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။

ထိုအမ်ိဳးသားထံမွ နာက်င္ကြဲရွမွုတို႔သည္ သူ႔ထံသို႔ပင္ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ့လာပါေသးသည္။ သူ ဘိလပ္မသြားခင္ကအထိ အိမ္ေရွ႕က ၿခံမွာ ဘယ္သူမွ မေနၾကေသး။ ယခုေတာ့ ေနမည့္သူမ်ား ရွိေနၾကဟန္တူသည္။ ၿခံေထာင့္က ႏွင္းဆီၿခံကေလးဟာလည္း တင့္တယ္ေနပါ၏။ အနီေရာင္ႏွင္းဆီမ်ားေၾကာင့္ လြန္းေမာင္သည္ ထိုေယာက္်ားအား သတိရမိရေသးသည္။

အေရွ႕ၿခံက ဘယ္ကသူေတြလဲလို႔ ထားေမကို ေမးေတာ့ လူထူးဆန္းေတြ ေနတာဟုသာ ေျပာျပ၏။ ထိုအိမ္ႏွင့္ အဆင္မေျပဘူးလားဟု ထားေမကို ထပ္ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့ အဲဒီအိမ္က ကပ္ေစးႏွဲေတြတဲ့ေလ။ ပန္းတစ္ပြင့္ကိုေတာင္ တြန႔္တိုေသးသတဲ့။ ဘယ္လိုလူေတြပါ့လိမ့္ဟူ၍ပင္ လြန္းေမာင္မွာ အျမင္ေစာင္းခဲ့ရေသးသည္။

သို႔ရာတြင္ ထားေမသည္ ျမတင့္က ေမေမ့အား ေပးခဲ့သည့္ ေငြေလးေထာင္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ထည့္မေျပာဘဲ တမင္ခ်န္ထားခဲ့ေလ၏။

လြန္းေမာင္သည္ ထိုေယာက္်ားပ်ိဳအား ေတြ႕လိမ့္နိုးနိုးျဖင့္ လိုက္ရွာၾကည့္ေသးသည္။ မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ ထပ္ေတြ႕ခ်င္သည္။ ထိုျပင္းရွရွ မ်က္ဝန္းမ်ား၏ အေျဖကို ရွာေဖြၾကည့္ခ်င္သည္။

ျမတင့္မွာ နဂိုကတည္းက အိမ္ျပင္သိပ္ထြက္‌ေလ့ရွိသူ မဟုတ္ခဲ့ရာ လြန္းေမာင္သည္ ျမတင့္အား ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရခဲ့ပါေခ်။ အခုေတာ့ လြန္းေမာင္ ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ။

ထိုျမင္းလွည္းျဖဴကေလးသည္ ထားေမ လိုက္လာခဲ့ရန္ ေခၚထားသည့္ မင္းကေတာ္မ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနပါ၏။ လြန္းေမာင္သည္ ထိုျမင္းလွည္းအား ေက်ာ္တက္ရန္ စိတ္ကူးမရွိဘဲ ခပ္ေဝးေဝးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္ေနမိ၏။ ေဒၚအမာတင္၏ ၿခံေရွ႕သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ျမင္းလွည္းသည္ ရပ္တန႔္သြား၏။