---LAVİNİA////ÖLÜM ÇİÇEĞİ----

2.BÖLÜM

Aradan yaklaşık olarak iki saat geçmişti. Karşı taraftaki aileden ve ben den kanlar alınmıştı. Hepimiz ayağa kalkmıştık. O an kimseyi görmek istemediğim için oradan hızla uzaklaştım.

Ailenin davranışlarından anladığım kadarıyla bu olaydan haberleri vardı. Benim anlam veremediğim kısım ise bu konuyu nasıl bu kadar kolay sindirdikleriydi. Benim elimin uyuştuğu durumda onlar,çok rahattılar.

Ben kimsesizdim. Bundan asla utanmamaştım. Ben sadece yaşamaya çalışmak zorun da bırakılmıştım.

Ben sokakta doğmuş,sokakta büyümüştüm. Belki de doğduğum yerde ölecektim. Ne olursa olsun bu durumu kimse değiştiremezdi. Değiştirmelerine de ben izin vermem.

Kimi insanın aglamasında yaslanacak omuz olan,kimisinin dertleriyle destan yazan,sokaklar,benim acı dolu feryatlarıma kulak tıkamayan tek kişiydi,benim içime içime akıttğım yaşlarım için peçete bulandı. Benim tek sırdaşım,tek dostum, hatta ailem oldu.

Küçük bir çocuğa yaşamayı öğretti, göz kulak oldu,sahip çıktı.

Ben Lavinya Özgür Kaya,bu yaşıma kolay gelmedim. 17 yaşındayım. Herkesin yadırgadığı,kınadığı bir şeyi yapıyorum.

Hırsızlık. Ben bir hırsızım.

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Gecenin karanlığının gölgesinde saklanmış denizi izliyordum.

Ne kadar zamandır burada oturduğumu bilemeyecek kadar algılarım kapanmıştı.

Etrafta tek tük sarhoştan başka kimse olmamasından saatin epeyce geç olduğunu anlayabiliyordum

Elimden destek alarak oturduğum kayalıktan kalktım. Saatlerdir kapalı olan telefonumu açıp tekrar cebime koydum.

Sakin adımlarlarla evime doğru yürümeye başladım.

Cebimden sigara paketimi çıkartıp,bir dal sigrayı yine aynı sakinlikle yaktım.

Sigaramdan derin bir nefen alıp verdim. Bir tane,iki tane,üç tane,diye diye sekiz tane sigara içtim.

İçimdeki yangınları söndüremeyeceğini anladığım zaman içmeye bir son verdim. İçimde yanan kor alevleri başka bir alevle son vermeye çalışıyordum

Her ne kadar işe yaramasada,buna son vermeyeceğimi biliyordum.

Benim de umudum bir gün işe yaraması ihtimalineydi.

Attığım adımlar,dışıma yansıtmadığım düşüncelerime inat yüksek sesteydi.

Kimsenin olmadığı sokakta ilk defa düşüncelerim de olmasın istedim. Yanlız kalmak,sessiz ve huzurlu bir yerde olmak istedim.

Yine olmadı....

Düşüncelerimin içinde kayboldum. Birisinin beni bulup, buradan çıkarmasını istedim.. Bekledim.. Kimse gelmedi. Beni o korkunç yerden çıkarmadı. Çıkarmayacaktı. Biliyorum,ama yinede bekliyorum.

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Aradan iki gün geçmişti bu iki gün içinde,bilmediğim bir numara aramıştı.

Telefonu açtığım da,sesinden yaşlı olduğu belli ama bir o kadar da ninni gibi naif bir sese sahip kadın beni karşıladı. Kendini tanıtmasıyla o gün hastahanedeki kadın olduğunu öğrendim.

Benimle tanışmak,konuşmak istediğini söyledi. Ama ben reddettim. Tanımadığım bir kadınla konuşmak bir yana dursun,iki gün sonra hastahanede karşılaşmak zorunda olmak bile beni rahatsız ediyordu.

Bir süre ağlayıp,rica etsede fikrim den yine de vazgeçmedim.

(Arkadaşlar burada telefon görüşmesini yazmak istemedim çünkü bu konuşma çok klasik ve artık hep aynı cümlelerin yazılmasının sıkıcı olduğunu düşünüyorum)

Şuan da hastahane odasında oturmuş, doktorun gelmesini bekliyorduk.

Doktor içeri girince konuşmaya başladı

"Öncelikle,bu konu hakkında hastahanemiz olarak çok üzgün olduğumuzu söylemek istiyorum. İsterseniz hemen sonuçlara geçelim?"

Bunları bana bakarak söylemişti,iki gün önce hastahaneye dava açmak için çalışacağımı söylediğim için korkuyordu.

Fakat ben bunu zaten yapamazdım ki. Eğer karakola gitmek gibi bir hata yaparsam,benim de başımın beleya girme olasığı artar dı.

Bu riski göze alamazdım.

Fakat istifimi hiç bozmadan dinlemeye devam ettim. Yapamayacağınız bir şeyi belli etmeden karşı tarafa korkulacak bir durum varmış gibi davranmak,her zaman iyi bir korunma yöntemidir.

Doktor,derince yutkunarak katlanmış kağıdı açıp okumaya basladı.

"Lavinya Özgür Kaya ile Mete Şahsader arasın da%98,7 oranında kan bağı bulunmaktadır."

(Bu kan bağına internetten baktım ortalama 98-99 arası oluyormuş)

Derin bir sessizlik. Yan tarafımda sandalyede oturan aileye göz ucuyla baktığım zaman, Mete bey derince yutkunmuş ve kafasını önüne eğmişti, karısı yani filiz hanım ise ağlıyor ve bana bakıyordu. Sarışın kız bile sakız çiğnemeyi bırakmış olanları izliyordu. Bu sefer o iki adam gelmemişti, sanırım bir tanıdıkları falan dı.

Ben bu yaştan sonra bir aile istemiyordum.

Zaten aile olamazdık. Neredeyse 20 yıl sonra kızınız,çocuğunuz olduğunu öğrendiğiniz kişiyi asla tam olarak evladıdız kabul edemezsiniz. Bir yıl belki de iki yıl, hevesiniz geçene kadar kabul ederdiniz. Ancak en ufak bir hatada veya olayda her zaman sizi suçlarlar siz sonradan gelendiniz ve asla onlardan bir olamazdınız. Sizi onlar yetiştirmedi ve ne yapacağınızı bilemezler çünkü. Hep bir şüphe hep bir acaba, her daim yakanızda olacak..

Ben Lavinya Özgür Kaya,her daim tektim, her daim tek olacağıma,şuanda ant içiyorum.

Kestikkk.

Eveet sizce nasıldı.

Lavinyaya katılıyor musunuz?

Bölüm hakkında ne düşünüyorsunuz?

İyiii günler....

686 kelime