Uzaklar Yakındır

6. Bölüm: Beklenmedik bir an

Sizin de hiç böyle çok zorlandığınız dönemler oldu mu ? Hepimizin illaki olmuştur ve olmaya da devam edecek.
Peki bu zor dönemleri kimlerle anlatıyorsunuz yanınızda kim oluyor yani size destek olacak birilerinin var mı? Varsa ne mutlu size o insanların kıymetini çok iyi bilin. Ya da tam tersi o zorlandığınız dönemler de yanınızda kimsenin olmayışını iliklerinize kadar hissettiniz mi?
Mutluluklar paylaşıldıkça çoğalır derler, derdini anlatmayan derman bulamaz derler ama zor zamanımız da kimse yanımızda olmaz öyle değil mi ? Siz hep başkasının yanında olursunuz, onu her zaman desteklersiniz, en zor anında yanında olup saatlerce o kişiyi dinleyebilirsiniz ama sonra bir gelir ki "tüh ya vaktim yok." Sanki kalıplaşmış bir kural gibidir. Acınası dünyanın acınası insanlarıdır onlar. Tek amacımız öyle tiplerden olabildiğince kaçıp kurtulmaktır kendimizi. Bu durumu yaşıyorsanız eğer başkalarından yardım beklemeyi kesin kendi derdinize kendiniz merhem olur çünkü sizi sizden başka iyi bilen yok...

Mutlu olunca bile insan mutluluğunu paylaşamıyor dedim ya şuan aynı o durumunda yaşıyordum. Az önce hiç tanımadığım bir kişiden bana mesaj geliyor belki ki benim zor durumda olduğumu, acı çektiğimi biliyor ve bana destek olmak istiyor gecenin bir saati bana mesajın atıyor. Ve diyor ki
"Bu gece ay ve yıldızı birlikte yakmaya var mısın ? " Ama benim bu mutluğumu paylaşacak ne bir annem var ne de bir babam... babamın hayatta olması bana bir şey katmıyor zaten hayatımda var ile yok arasında karmaşık bir konumda. Ki bende onun için öyleyim eminim zaten çok bariz belli oluyor. Abim ile ablamı zaten hiç saymıyorum ikisinin de cehenneme kadar yolu var.
Neyse kendimi şuan öyle bir boşlukta ya da uçsuz bucaksız bir ormanın kenarındaki uçurumda tek başına çaresiz kalmış birisi gibi hissediyorum...
Kimdi gecenin bir yarısı bu mesajı yazan ? kimdi benim böyle bir ruh aleminde olduğumu bilen ?
Tanıdık birisiyimiydi acaba ? ya da gecenin bir yarısı dalga geçmeye yer arayan dengesizin birisiydi.
Gerçekten ne yazacağımı bilmiyordum neredeyse yarım saattir düşünüyordum ama haklıydım birisi gelip sana böyle yazsa ne yazacağını bilemezsin ki. Danışıp yardım alabileceğim bir arkadaşım bile yoktu genellikle tüm kızlar böyle durumlarda arkadaşlarına sorardı ama bende o da yoktu...
Daha erkek mi yoksa kız mı onu bile bilmiyordum. Galiba erkekti çünkü hangi kız böyle romantik bir mesaj yazsın ki yoksa... hayır... hayır böyle düşünümemeliyim. Profili bile yoktu kullanıcı adı ise "Ay ve yıldız" hiç şaşırdık mı? hayır. Gezegenlere falan düşkün olsa gerek. O anda bir mesaj daha geldi.
-"Artık yazacak mısın?"
Şimdi ne yapacaktım kahretsin elim ayağıma dolanmıştı resmen en son bu heyecanın bir benzerini ilkokulda sahneye çıkacağım zaman yaşamıştım şaka gibi. Her neyse tamam yazıyorum.. en fazla ne zaman olabilir ki ? Bir anda birbirimize aşık olacak değiliz ya filmlerde ki gibi.
-"Kimsin ?" Dedim. Evet gerçekten böyle demiştim salak kafam böyle bir anda mesaj mı yazılır. Ama haklıydım hiçbir zaman haklılığımdan ödün vermem.
-"Böyle yazacağını biliyordum. Olsun sorun yok, iyimisin?"
Ah işte bu soru evet neden birisi bu soruyu sorunca kalbim ağrıyor, ağlayacak gibi oluyorum. Alt tarafı bir soru gibi geliyor bazılarına ama bana öyle değil nedense bende bir şeyler uyandırıyor. Her ne kadar cevabı evet ya da hayır olsa da.
İyiyim dedim üzülerek değilim aslında...
-"İyi olmadığını biliyorum, yalan söyleme boşuna ama seni iyi edebilmek için burdayım."
Teşekkür edip bir emoji koydum sadece.
-"Kim olduğumu merak ediyorsundur sen şimdi Murat ben."
Demek adı Murat ya yalan söylüyorsa nerden inanabilirim. Gerçekten saçmalıyordum işi gücü yok bana yalan söylecekti.
-"Ben de Ezgi" dedim.
-"Biliyorum zaten."
Dur bir dakika adımı nasıl biliyor ?  tanıyor muyum yoksa.
-"Adımı nereden öğrendin ?"
-" Eee kullanıcı adında yazıyor ya."
Of gerçekten ne kadar aptalım onu bile kabul edemedim.
-" Evet, haklısın ben onu unutmuşum."

Ne olduğunu, nasıl olduğunu anlamadım ama bir anda kendimi elimde telefonla prizin bir başında sabahın ilk ışıklarını odama vururken buldum.
Şaka maka sabaha kadar konuşmuştuk bu kadar konuşacak konuyu nasıl bulmuştuk hala onu düşünüyordum. Hiç tanımadığım daha doğrusu artık yavaş yavaş tanımaya başladığım birine sabaha kadar tüm her şeyimi anlatmıştım. Kendimin ilgiye ve birazda mutluluğa muhtaç olduğunu biliyordum. Bir ezik gibi hissediyordum çaresiz yapayalnız kimsesi olmayan bir ezik...
Sonuçta kim yeni tanıdığı birine hayat hikayesini anlatır ki ? Ama zaten hayatımda hiç göremeyeceğim bir gece konuşup sonra muhtemelen yine beni bir başıma bırakacak birinin tekiydi. Tuhaf olan şey ise sabaha kadar hiç sıkılmadan beni dinledi her mesajıma tek tek cevap verdi gerçekten çok ilgili bir erkekti. Hayatımın erkeğini buldum dermişim
Şaka şaka ama cidden onu alan kız yaşamıştı ömür boyu bedava bir psikoloğu olurdu büyük ihtimalle.
Sabaha kadar konuşmamıza rağmen daha kaç yaşında olduğunu bile sormamıştım ve sormak da istemiyordum şimdi çok büyük bir yaş farkı çıkarsa hayal kırıklığına uğramayayım diye. Büyük ihtimalle benimle aynı yaşlarda olmalıydı.
Bu saatte kadar babam ayakta olduğumu görse var ya beni doğduğuma pişman ederdi. Her neyse zaten hava yavaş yavaş aydınlanıyordu beni görse bile yeni uyandığımı söylerdim ama bu kafayla okula nasıl gideceğim bilmiyordum galiba tüm gün uyuyacaktım derslerde ve sonra hocalar da beni bir güzel yine babama ispikleyeceklerdi.
Bir süre konuşmayı kestik konuşmayı kestik derken en fazla on dakika olmuştu. Ve birden bir mesaj daha attı hemen heyecanlı heyecanlı mesaja tıkladım ve... Sana bir şey sorabilir miyim diyordu. Sor tabiki dedim.

"Benim sevgilim olurmusun ?"